Tag Archief van: voelen

, ,

Een fijn leven begint bij het voelen van je lijf

Ik heb het er vaak over: over leren luisteren naar de taal van je lichaam. Voor mij is dat precies waar een leven start wat precies klopt voor jou. En dat daarom vervullend en gelukkig is. Voelen in je lijf is voor mij precies dat: voelen in je lijf. Want ons lichaam geeft ons de hele dag door signalen:
“Ik heb het koud: trek iets warms aan.”
“Ik heb honger: voed me.”
“Ik ben moe: laat me rusten.”
“Ik heb pijn: geef het aandacht.”
“Ik voel me rot: troost me.”

Klein kind
Het is eigenlijk net een klein kind, die ook onvermoeibaar kan meedelen wat het wil. Helaas zijn we in de loop der jaren die stem van ons lichaam gaan verwaarlozen. We hadden geen tijd om te rusten. We vonden onszelf te dik, dus voedden we ons lichaam niet wanneer het erom vroeg. We hadden een deadline op het werk, dus geen tijd om te rusten. Onze ouders leerden ons: ‘niet piepen, schouders eronder en dóór’ en dus gaan we door. Ook nu nog, nu we volwassen zijn en onze eigen beslissingen zouden mogen nemen. ‘Zouden mogen nemen’ ja, want heel eerlijk: onze beslissingen hangen nog heel vaak af van wat we denken dat de mensen om ons heen van ons verwachten. Om hén niet teleur te stellen – uit angst voor afwijzing – doen we dus veel meer dingen die we zelf eigenlijk niet willen.

Gebakken peren
Met alle gevolgen van dien… We lopen onszelf voorbij, soms jarenlang. Soms zelfs ons hele leven lang. Tot het moment dat we niet meer kunnen. En ons lichaam met haar laatste krachten kreunt: “I quit.” En dan zit je met de spreekwoordelijke gebakken peren. Als je wacht op dat moment; het moment dat jouw lichaam het opgeeft, ben je al ver van huis. Je lichaam heeft dan vaak jaren nodig om te herstellen; een lange en zware tocht.

En dat is waarom ik het zo vaak heb over luisteren naar je lijf, de taal van ons lichaam. Want als je nú weer leert luisteren naar wat jouw lichaam jou influistert, kun je het tij gaan keren. Dan kun je het gaan geven waar het behoefte aan heeft. Dan kun je het weer gezond maken en jouw leven weer fijn; om van te houden.

Vertragen
Luisteren naar je lijf begint met gas terug nemen, vertragen en met je volle aandacht gaan naar je lijf. Misschien lukt dat niet direct, maar misschien voel je direct de kramp in je nek en schouders, een grote vermoeidheid, een knoop in je maag, of een stille, zeurende pijn achter je ogen…
Voel je iets? Neem dat dan serieus. Ren er niet van weg omdat het ongemakkelijk voelt, maar ga er juist naartoe met je aandacht. Stel het de vraag: wat heb je nodig? En luister goed naar wat er in je opkomt…
Misschien voelt het een beetje raar zo in het begin, maar doe toch maar eens precies dat wat er in je opplopt. Ga even een paar minuten liggen op de bank, als je lichaam je vertelt dat het rust nodig heeft. Geef het een fruitsalade als het zegt dat het behoefte heeft aan voedsel. Houd het vast of streel het als het troost en steun vraagt. Doe het maar. Je zult verrast zijn door het effect.

Oefening baart kunst
Voel je niets? Dat is oké. Het is niet gek als je dat hele zachte fluisterstemmetje niet direct hoort. Geloof me als ik je zeg dat je lichaam al lang blij is dat je het even aandacht geeft. En geef niet op: oefening baart kunst. Je zult zien dat je na een paar dagen misschien ineens iets voelt of ervaart. Weet dat jouw lichaam haar behoefte graag met je deelt; het is immers goed voor jullie beide als je er goed voor zorgt.

Wil het echt niet lukken, stuur me dan een berichtje. Dan luisteren we even samen.

/door

hartenwens

Ik had twee allerliefste wensen:
1. wonen in het bos2. een hondDie tweede hartenwens is nu onverwacht in vervulling gegaan.Iemand zei: “Je zult nu wel dolgelukkig zijn!”Ja, dat had ik ook verwacht.Maar het voelde even anders in het leven van alledag.Om de twee uur naar buiten met dat beest. Die dan net zo vrolijk op het moment dat je naar binnen stapt op de keukenvloer gaat zitten plassen…De nachten die ineens weer gebroken zijn. Tot 01.00 uur ’s nachts zitten voor de bench om hem rustig te laten gaan slapen… Om er vervolgens om 06.45 uur weer uit te moeten voor de eerste uitlaatronde.Leuk is anders. Ik ging bijna twijfelen aan mijn eigen hartenwens…Ander verhaal: een lieve vriendin van me heeft deze week spontaan haar baan opgezegd. In de dagen er naartoe was ze gespannen, terwijl ze hoopte al een soort van opluchting te voelen. Die kwam gelukkig wel direct op het moment dat het hoge woord eruit was.Waarmee ik maar wil zeggen: soms kunnen we diep van binnen voelen wat het beste is voor ons. Maar dat wil niet zeggen dat je direct een diepe vorm van tevredenheid voelt als je de betreffende stap zet. En dat is oké.Je hart volgen voelt niet altijd direct kloppend. Je hart volgen gaat soms met horten en stoten. Maar als je goed naar binnen duikt, zal je elk moment een diep weten, een vol vertrouwen kunnen opmerken dat jou vertelt dat de stap die je zet de juiste is. En dat is dan even alles wat je hebt.Geef niet te snel op als jouw gevoel bij een nieuwe stap tegenvalt. Blijf voelen, voelen, voelen. Telkens weer opnieuw. Dan zit je altijd goed.
Zeg je na het lezen van deze mail: “Jij hebt makkelijk praten met je voelen, voelen, voelen! Maar hoe doe ik dat in vredesnaam?” Check dan de post op Instagram, waarin ik je 5 super simpele tips geef om weer contact te maken met je lijf.
/door
boomwortels
, ,

Kutgevoel – hoe kom je ervan af?

Er was eens een dame die op een dag wakker werd met een kutgevoel.
Het voelde onverdraaglijk.

Ze vroeg de huisarts: “Heeft u wat wondermiddeltjes voor me, zodat het verdwijnt?”
Maar de huisarts zond haar weg; tegen een kutgevoel bestond geen pilletje, zalfje of ander medicijn.

Ze klopte aan bij de chirurg.
“Kunt u misschien dat kutgevoel wegsnijden? Volgens mij zit het in mijn buik.”
De chirurg voelde even aan haar buik, maar schudde toen zijn hoofd.
“Daar brand ik mijn vingers niet aan, mevrouwtje”, bromde hij.

De psycholoog zei: “Laten we erover praten, misschien gaat het dan wel weg.”
En ze praatten en praatten, terwijl het kutgevoel instemmend knikkend naast haar op de bank zat.

De dame probeerde van alles.
Alles om dat kutgevoel, dat haar leven zo verpestte, te laten verdwijnen.

De magiër toverde: “Hocus pocus pas, ik wou dat uw kutgevoel weg was.”
En POEF….
Het kutgevoel greep naar zijn hart, zakte achter de bank… en sprong toen grijnzend weer te voorschijn: “Kiekeboehhh!”

De hypnotiseur bracht de dame in een diepe staat van hypnose en toen ze wakker werd…..
Keek het kutgevoel haar recht in haar ogen en gaf haar een vette knipoog, waarbij het pus uit zijn ooghoek droop.

De slijter gaf haar twee flessen russische vodka mee – van de sterkste soort. Hij verzekerde haar: “Dit zal ‘m leren.”
De dame dronk de hele nacht.
Maar de volgende ochtend sprong het kutgevoel, groter dan ooit, weer op haar schoot en klauwde zijn knokige groene vingers nog wat steviger in haar inmiddels grijze haren.

De dame raakte ten einde raad en voelde zich doodmoe van haar zoektocht.
Laat ik hem maar eens even flink de waarheid zeggen, bedacht ze uiteindelijk.
En ze schreeuwde het beest in zijn gezicht: “IK HAAT JE! Ik haat je ik haat je ik haat je! GA WEEEEEG!”
Ze vloekte en tierde dat het een lieve lust was.
Voor wel twee uur aan een stuk.

Uiteindelijk zakte ze uitgeput op de grond.
En het kutgevoel?
Dat vleide zich zachtjes tegen haar aan.

De vrouw begon hartverscheurend te huilen.
Met lange uithalen en dikke tranen die over haar wangen biggelden.
Ze huilde en ze huilde, tot ze een arm om haar schouder voelde.

De dame keek verbaasd op en zag het kutgevoel recht in de ogen.
Ze keek het wezen wat ze zo haatte voor het eerste werkelijk aan en verzonk dieper en dieper in zijn ogen.
Wat ze zag was pijn. En verdriet. En angst.
En als vanzelf sloeg ze haar armen om het beest heen.

Zo zaten ze samen een tijdje huilend te wiegen naast elkaar.
Tot het kutgevoel haar zacht een kusje op haar wang gaf.
En kleiner en kleiner werd.
Tot er niets meer van over was dan een plasje op de vloer naast haar…

***

De moraal van dit verhaal:
heb je last van een kutgevoel?
Vecht er dan niet tegen.
Wens het niet weg.
Want kutgevoel kan hardnekkig zijn en is o zo vasthoudend.

Sta liever even stil en geef het aandacht.
Zit ermee.
Net zo lang tot het zich gevoeld voelt.
Want pas dan – en alleen dan – zal het je loslaten en de rust geven waar je naar verlangt.

***

Merk je dat je ook vaak in gevecht bent tegen wat is? En heb je geen idee hoe je kunt gaan ‘zitten’ met je gevoel? Laat me je dan helpen. Lekker ontspannen, zonder druk, in het Mastbos in Breda. Je bent van harte welkom!

/door

Minder denken, meer voelen

/door
Luisteren naar je gevoel

Je weet het antwoord al

“Eigenlijk wist ik het stiekem zelf ook al wel”, appt een cliënt me na haar afstandsreading. Ze had een vraag over de liefde. Het antwoord zat al ergens in haar binnenste verscholen. Alleen durfde ze haar eigen intuïtie op zo’n belangrijk punt misschien niet helemaal te vertrouwen.

Maar het is waar: eigenlijk weten we alles zelf al lang. Jij ook! Jij weet wat goed is voor jou, wat je nodig hebt, wat je mag loslaten en luisteren naar je gevoel… Alleen zit die wijsheid soms heeeeeeeeel diep van binnen en zijn we niet meer gewend om:

* heeeeeeeeel diep van binnen te voelen
* te vertrouwen op ons gevoel
* en er vervolgens naar te handelen

Ken je die momenten dat je bijvoorbeeld direct bij een eerste ontmoeting voelt: ‘deze persoon is niet te vertrouwen’? En dat je hoofd dan zegt: “Ach, geef hem/haar een kans?” Maar dat niet veel later je eerste ingeving juist bleek te zijn? Dat dus. Dat is je innerlijk weten dat wordt overruled door je mind.

Ons hoofd zit ons vaak in de weg wat gevoelsaangelegenheden betreft. Het roept dingen als: “Jaaa, maar da’s gewoon toeval!”
Of: “Hoezo ‘het voelt gewoon niet goed’? Ik wil bewijzen!”
Of “Die knoop in mijn buik? Dat zijn vast mijn darmen die van streek zijn van het broodje Shoarma van gisterenavond”.

Wat zou er gebeuren als je vanaf nu ging luisteren naar je gevoel? Als je eens wat vaker – zonder oordeel – stil zou staan bij wat je lijf je te vertellen heeft? Om zo contact te maken met de wijsheid van jouw innerlijk weten, je intuïtie?
Want zo simpel is het: je lichaam roept en jij kunt ernaar luisteren, of niet. Het begint bij jouw intentie: sta jij open voor alle wijsheid die binnen in jou zit?

Vind je het moeilijk om naar je gevoel te gaan? Maar weet je diep van binnen dat het je wél veel kan brengen? Dan kan ik je erbij helpen. Ik kan jou leren voelen in je lijf, zodat je zelf weer contact maakt met jouw innerlijke wijsheid, je intuïtie, je innerlijke stem, of hoe je het ook wilt noemen. Super handig, want dan voel je dus zelf haarfijn aan wat goed is voor jou. En kun je het leven creëren waar je super blij van wordt.

Doen? Of niet? Voel maar even diep van binnen. Je weet het antwoord namelijk al lang.

/door
,

Ssstttt….

De eerste keer dat ik met een van mijn lievelingscliënten het bos in ging (het zijn allemaal schatten, hoor), stapte hij stevig door. Hij praatte en praatte en elke keer als ik even niets vroeg of zei, vond hij wel weer een nieuw onderwerp om het over te hebben. Toen we bij een bankje aankwamen vroeg ik hem om gewoon in stilte even te zitten…

Ik voelde het ongemak. Zíjn ongemak. Het onrustige schuiven op de bank. De behoefte om iets te zeggen, de stilte te verbreken. Tot dat zo maar ineens wegzakte. En hij zich overgaf aan wat er was. De stilte, de natuur om ons heen; de bomen, de vogels, de wind, de wolken aan de blauwe lucht… De rust van die natuur, die de rust in ons zachtjes aanraakte. En hij zich erin kon laten zakken, in die rust, in die stilte…

Ik voelde hem ontspannen. Ik voelde zijn razende hoofd tot stilstand komen. Ik voelde hoe de stilte van buiten de stilte in hem raakte en hem overnam. En het was goed.

Toen we verder liepen, waren onze passen trager. Kleiner ook. We praatten minder en voelden meer. En bij het afscheid vertelde hij me hoe het gevoel van ongemak plaats had gemaakt voor een gevoel van: ik wil hier meer van. En hij kreeg er meer van.

Aan het einde van zijn traject met mij, voelde hij niet alleen zijn behoeften beter, hij mocht er ook aan toegeven van zichzelf. Hij nam pauzes wanneer zijn lichaam aangaf daar behoefte aan te hebben. Hij koos ervoor minder tijd op zijn gsm door te brengen. Hij voelde een beter contact met zichzelf en leerde zichzelf accepteren. Ja, zelfs van zichzelf houden.

En dat alles doordat hij de MOED had om de stilte er niet alleen te laten zijn, maar er ook diep in te duiken. Head first. Moed ja, want het vraagt nogal wat om jezelf te durven ontdekken. Om te voelen waar het spaak loopt en welk aandeel je daar zelf in hebt.

Zou jij die duik in het diepe willen nemen, maar vind je het spannend? Laat het me weten, dan duiken we samen.

/door
Voor jezelf kiezen

Gun jezelf de wereld

We lopen door het bos, mijn twee cliënten en ik. And it has been a while. A long while… Normaal gaan we eens per maand samen het bos in, maar het is nu al maanden geleden. Was het begin van dit jaar? Of einde van het vorige jaar zelfs? We komen er niet uit.

‘Een gekke tijd’, daar doen we het in eerste instantie mee af. Corona, kinderen thuis, druk met werk – ook aan huis, maar daarom niet minder. Manlief óók druk. En ondertussen vragen het huishouden, de boodschappen en al die ballen die we normaal gesproken hooghouden ook nog steeds aandacht. Pff… “Ik kom maar niet aan mezelf toe”, verzuchten we naar elkaar.

Maar dat is gek. Ergens. Afgezien van de afspraken die ik voor mijn werk hebt gemaakt, bepaalt niemand anders dan ik waar ik mijn tijd aan besteed. Mijn man niet, mijn kinderen niet, het stof op de vensterbanken niet. Jaaaaa, ze vragen mijn aandacht. Roepen me soms. Met lange, harde uithalen. Absoluut. Maar dwingen kunnen ze me niet.

IK bepaal uiteindelijk of ik nu op de bank plof met een goed boek, een kopje koffie bij de buurvrouw ga drinken, een wandeling of fietstochtje maak, een spelletje met de kinderen doe, of de stofzuiger en de Cif tevoorschijn haal. IK en IK alleen. Eens?
Wat maakt het dan zo moeilijk soms om te kiezen voor dat bad, die fijne film, of die massage voor onszelf, in plaats van de boodschappen, het huishouden, de kinderen, onze ouders of wat dan ook?

Weet je wat ik denk? Ik denk dat we:
1. De ander vaak belangrijker vinden dan onszelf.
2. Zelf proberen in te vullen wat de ander wil.
3. Kiezen voor de oplossing waarvan we denken dat die de ander het minst pijn doet.

Herkenbaar? Mooi. Want dan is de oplossing eigenlijk heel eenvoudig:
1. Zet jezelf op die eerste plek.
2. VRAAG de ander wat zijn/haar behoeften zijn.
3. Kijk waarvoor jij WILT kiezen.

En let daarbij vooral op die WIL. Te vaak doen we dingen omdat we denken dat de ander dat van ons verwacht of dat fijn vindt. Dat we dan iets doen wat we niet zo prettig vinden en soms helemaal niet doen wat we zelf wensen, dat nemen we dan maar op de koop toe.

Als jij jezelf herkent hierin, VOEL dan eens wat dat met jou doet? VOEL eens hoe het is om steeds voor die ander klaar te staan, steeds de zorg voor de ander vóór die voor jezelf te laten gaan, steeds jezelf als sluitpost te behandelen? Als in: “Als ik nog wat tijd en energie en geld over heb, dan kan ik het misschien wel voor mezelf gebruiken?”

VOEL eens hoe je jezelf hierop laat leeglopen. VOEL eens hoe je jezelf hiermee in de kou laat staan. En als je dat moeilijk vindt: stel jezelf dan eens voor als een kind. Hoe zou die zich voelen als dit zijn plek is; altijd achteraan? Juist: in de steek gelaten. Niet de moeite waard. Moe, verdrietig, alleen…

Als jij het niet doet,
wie zorgt er dan voor jou?

Ik hoop ergens dat jij je niet herkent in deze tekst. Maar als het wel zo is, dan is het niet iets om je voor te schamen. Je staat niet alleen. Echt niet. En het goede nieuws is: je kunt het zelf veranderen! Nu direct! Door NU te bepalen dat jij ook de moeite waard bent. En door nu te kiezen voor jezelf.
Daar doe je niemand mee tekort. De liefste mama is een blije mama, de meest sexy vrouw een blije vrouw, de fijnste vriendin een blije vriendin, en de meest liefdevolle dochter een blije dochter (lees hier net zo makkelijk papa, man, vriend, zoon).

Dus. Dit gezegd hebbende. Wat is het eerste wat jij gaat doen? Helemaal voor jezelf? Omdat jij daar zin in of behoefte aan hebt? Waar ga jij jezelf blij mee maken? Kies maar; de wereld is van jou. Laat je het me weten?

/door
Omarm je emoties

Emoties maken ons heel

Naast me, op het bankje in het stadspark, zit een jonge vrouw die moeite heeft met het tonen van haar gevoelens. De tranen die zo nu en dan opwellen, veegt ze snel weg. Dat is wat haar is meegegeven als kind: emoties zijn lastig, die stop je weg. En dat is wat ze doet als jonge vrouw. Ze legt de lat hoog voor zichzelf. Zowel op werkgebied als op persoonlijk vlak. Bij anderen wil ze het gezellig houden. Daar is ze het liefst enkel haar sprankelende ik. Haar chagrijn en boze buien stopt ze dan weg.

Maar ze is moe. Moe van het wegstoppen. Haar lijf doet zeer. Houdt haar in zijn greep. En zelfs nu, nu ze haar ongemak zo pijnlijk voelt, vraagt ze zichzelf om sterk te blijven.

Ze is niet de enige. Velen van ons zijn opgegroeid met de gedachten dat emoties lastig zijn. Dat we tranen maar moeten wegslikken. Dat anderen geen last hoeven hebben van onze mindere kanten; ons verdriet, onze angst, onze boosheid, onze twijfels en zorgen. En dus leven we naar buiten een leven dat er vooral gezellig uitziet. Terwijl we soms van binnen doodgaan…

Onze uitdaging is om ook de donkere kanten in onszelf te omarmen. Ze zíjn er, en ze zijn deel van ons. Kun je je voorstellen dat we – wanneer we onze schaduwkanten ontkennen – een gedeelte van onszelf ontkennen? Als boosheid, verdriet en angst er niet mogen zijn, dan zijn we maar de helft van ons. En als we slechts de helft zijn van onszelf, dan zijn we dus niet zo krachtig als we zouden kunnen zijn. Een half ei is geen ei, immers.

Omarm je emoties. Maar hoe doe je dat dan?
Stap 1: Ga op verkenning. Wat zit er allemaal in mijn lijf dat ik nooit heb willen zien? Voel maar, schrijf er maar over. En voel steeds een stukje dieper, verken steeds een stukje verder.
Stap 2: Doorvoel. Welke emoties kom je tegen? Kijk eens of ze er mogen zijn van jou. Kijk eens of de tranen mogen vloeien, de boosheid eruit mag komen, de angst gevoeld mag worden. Laat het maar gewoon gebeuren; je kunt het hebben, echt waar.
Stap 3: Forceer niets. Als het je te veel wordt, dan is het genoeg voor vandaag en ga je morgen gewoon weer verder.

In dit hele proces – in het hele leven – geldt: wees lief voor jezelf. Dat betekent dat je mag stoppen met vechten. Als er tranen zijn, laat ze dan stromen. Laat er boosheid zijn als je boosheid voelt. En gun het jezelf om gewoon jij te zijn. Je bent goed genoeg. Ook als je verdrietig bent of bang, ook als je boos bent of chagrijnig, ook als je geen zin hebt in wat dan ook. Omarm je emoties. After all, you’re only human.

/door