Tag Archief van: verbinding

Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

“Hoe weet jij wanneer je contact hebt met ‘boven’? Hoor of zie je dan iets? Of voel je het?”

Ik vond het een hele goede vraag van mijn cliënte. Ik dacht er even over na. “Ik voel het”, antwoordde ik toen.

Mijn cliënte voelde zich behoorlijk gestresst nadat een klas schoolkinderen precies op onze ‘werkplek’ luidruchtig een tikspelletje hadden gespeeld. De boodschap dat ze wat vaker contact mag zoeken met ‘boven’ / het universum kan ze maar moeilijk concreet maken.

We gaan liggen. Op het zand. Op onze rug. In de zon. En geven ons over. Aan de warmte van de zachte zonnestralen. Het geluid van de vogeltjes. De stevige grond onder ons. ..

We worden stil. Ieder in onze eigen bubbel. Na een paar minuten staat mijn cliënte op en zegt: “Ik voel me al veel beter. Zwaar in mijn benen, in plaats van licht en gestrest in mijn hoofd en borst.”

“Dít,” zeg ik, “precies dit is wanneer ik het contact voel met ‘boven’. Als de wereld om me heen even helemaal naar de achtergrond verdwijnt en ik me verbonden voel met de natuur.”

Ze knikt.

‘Boven’ is niet zweven, geesten, in trance gaan, glazen bollen en tarotkaarten. ‘Boven’ is contact maken met de rust in onszelf. Om van daaruit contact te maken met de wijsheid in onszelf. De natuur kan daarbij helpen. Gewoon doordat de natuur IS. Dat maakt het namelijk voor ons ook een stuk makkelijker gewoon te ZIJN.

En dat is fijn. Want precies daar is het goud te vinden. Het goud van gewoon te mogen zijn wie we zijn. Zonder opsmuk, zonder vinden dat het anders moet, zonder te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen. En precies daar ligt onze vrijheid.

We durven ons vaak niet volledig te laten zien aan anderen, omdat we bang zijn dat zij iets van ons zien waar wij ons voor schamen… Iets wat misschien minder mooi is aan ons. Onze schaduwkanten, onze ‘flaws‘ (in het Engels klinkt het toch altijd net wat vriendelijker…).

Mijn cliënte van vandaag heeft veel last van één van die zoals zij het noemt ‘lelijke’ kanten. Ze vertrouwt me toe dat ze wel eens jaloers kan zijn. Vooral op vrouwen die zelfverzekerd zijn en onverstoord hun pad gaan. Ze schaamt zich er een beetje voor: “Dit zeg ik echt tegen niemand.” Ze beseft heus wel dat iedereen zijn mindere kanten heeft, maar toch kan ze die van haar maar moeilijk accepteren…

We verkennen haar jaloezie. En we komen er samen achter dat je een schaduwkant ook heel anders kunt bekijken. De vrouwen op wie ze jaloers is, hebben altijd iets wat zij zelf niet heeft. En wat ze wél heeeeeel graag wil. De vrouwen raken dus een diep verlangen in haar.

Dus wat als ze het op die manier bekijkt? Wat als ze bij het voelen van jaloezie zichzelf de vraag stelt: wat heeft deze vrouw wat ik graag hebben wil? Oftewel; wat kan ik van deze vrouw leren?

En hoepla, de situatie voelt ineens een stuk lichter. Want de vrouw die ze eerst benijdde, wordt hierdoor een bron van inspiratie. Iemand die je kan helpen je diepste verlangens waar te maken, van wie je kunt leren.

Er trekt een glimlach over het gezicht van mijn cliënte. “Dat voelt veel fijner”, zegt ze blij. Ze neemt zich direct voor om de vrouw met wie ze nu een issue heeft wat vaker op te gaan zoeken, in plaats van te mijden. Want ze wil wel eens weten hoe zij zo sterk is geworden…

Dus. Voel jij jaloezie bij iemand? Vraag je dan eens af wat deze persoon heeft, doet, of is wat jij ook graag zou willen. En observeer: hoe doet ze dat toch? Met nieuwsgierige, bewonderende blik. Heck, misschien durf je het haar wel te vragen? “Wat straal jij toch altijd enorm; wat is je geheim?” “Hoe heb je jouw bedrijf zo snel opgebouwd? Dat vind ik echt geweldig inspirerend!” “Wat ben jij toch altijd geduldig met je kinderen… Hoe doe je dat in vredesnaam?” Voel je hoe zo de sfeer daarmee in een vingerknip omslaat?

Ga voor goud, ga voor de winst: je beste en mooiste zelf. Met heerlijke en oprechte contacten. Laat je me weten hoe dat je afgaat?

 

NB: de cliënte heeft toestemming gegeven om dit bericht te plaatsen.

Opvallend veel cliënten hebben de laatste weken dezelfde drempel genomen: ze hebben een ongewoon gesprek aangeknoopt met iemand om wie ze geven. Sommigen van hen wensten al jaren een dieper gesprek te voeren met hun vader of moeder of een goede vriendin. Maar iets hield hen tegen.

Ze waren bang voor de reactie van de ander; wat zouden ze van hen vinden? Wat als ze het gesprek af zouden ketsen? Hen ineens in een ander daglicht zouden zien als ze zichzelf werkelijk lieten zien? In hun kwetsbaarheid? De vriendschap zouden verbreken? Of ze waren bang voor hun eigen reactie: “Misschien ga ik wel huilen.”

En dan vroeg ik: “Wat voel jij als een ander jou in vertrouwen neemt en zichzelf aan je bloot geeft?” Steevast was het antwoord positief: het voelt heel bijzonder als iemand je in vertrouwen neemt en: ik voel me verbonden met de ander.

Jezelf bloot durven geven aan een ander, maakt de weg vrij voor de ander om zich bloot te geven aan jou. En dat kan weer ruimte maken voor echte, oprecht verbinding. Andersom geldt ook dat als we onszelf niet werkelijk (durven) laten zien aan een ander, het gesprek altijd aan de oppervlakte blijft en werkelijke verbinding uitblijft…

Merk je dat het gesprek met een geliefde aan de oppervlakte blijft, terwijl je eigenlijk best de diepte in zou willen gaan? Haal dan diep adem en stel de vraag die je wilt stellen, of vertel wat je op je hart hebt. Je zult zien dat de ander het net zo fijn vindt om een echt gesprek met jou te voeren.

Zeg eens:

  • met wie zou jij een echt gesprek willen beginnen?
  • wat houdt je tegen?
  • en wat heb je nodig om die drempel toch te nemen?

Doe het maar gewoon. You won’t be disappointed. Of zoals een cliënte van me zei: “Ik vraag me nu af waarom ik het in vredesnaam zo lang heb uitgesteld…” Kun je een steuntje in de rug gebruiken? Laat het me weten, ik help je graag!

 

 

 

blog-wat-het-bos-voor-je-doet