Tag Archief van: persoonlijke ontwikkeling

Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

Persoonlijke ontwikkeling is vaak geen weg van rozenblaadjes, zachte romantische muziek en regenbogen. Ja natuurlijk; we willen leren, groeien en doen wat ervoor nodig is om ons fijner te voelen. Maar wel het liefst op een ontspannen manier, als het even kan.

En ja hoor, transformaties kunnen heus wel liefdevol en zacht zijn. Absoluut! Maar soms zijn ze ook rauw en pijnlijk. Vooral wanneer diep gewortelde overtuigingen ontworteld moeten worden. Een 300 jaar oude eik zaag je immers ook niet om met een stanleymesje… Oftewel: soms moeten dammen doorbroken worden om the point of no return te bereiken.

Gisteren tijdens mijn eerste 1 daags retreat kreeg een van de prachtige dames een wijze les op een heel pijnlijke manier gepresenteerd. En ondanks dat ik weet dat dit moment haar verder gaat helpen op haar pad, doet de manier waarop het gebeurde me pijn.

Ik breek dan ook mijn hoofd over hoe de les wat minder pijnlijk had kunnen worden geleerd. En wat ik daarin had kunnen betekenen. Maar inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het komt zoals het komt. En dat volledig aanvaarden, is het beste wat we kunnen doen.

In mijn sessies of retraites weet ik nooit van tevoren wat zich gaat voordoen. Toen ik net begon als coach, bereidde ik me voor door van tevoren de sessie al uit te werken. Te bedenken welke stappen we zouden zetten en welke tools ik daarvoor zou gebruiken.

Maar ik merkte al snel dat dat er juist voor zorgde dat het niet ging stromen. Ik hield te veel vast aan wat er moest gebeuren… Langzaamaan durfde ik los te laten, om te merken dat dat juist ruimte maakte voor the magic to happen. Soms zacht en sprankelend, een andere keer confronterend en pijnlijk.

Om de wonderen te laten gebeuren moeten we loslaten. Loslaten de manier waarop we denken – of hopen – dat het gaat gebeuren. En accepteren dat jouw les komt wanneer die komt, op de manier waarop die komt. Want alleen dan maken we ruimte voor de magie, de nieuwe wending, een nieuw besef, transformatie.

Het goede nieuws is dat je op de pijnlijkste momenten erop mag vertrouwen dat de mooiste transities hun weg aan het vinden zijn in je lichaam. Dus omarm de regen en eventuele ferme blikseminslagen; de zon gaat altijd weer ergens schijnen. Met misschien wel een prachtige regenboog aan het einde van de horizon. Helemaal speciaal alleen voor jou.

Zelfbewustzijn

“Dat wordt een heftig coachtraject”, had een collega mijn cliënt voorspeld. Het is onze vijfde sessie samen. Al pratend zijn we gewandeld naar een bankje aan de Grote Dreef. Ze vertelt over de positieve veranderingen die ze ervaart in haar dagelijkse leven. Hoe makkelijk ze sommige dingen al kan loslaten… We nemen plaats op het bankje en doen samen de oefening die ons even laat zakken in onszelf. Dat ze altijd zo heerlijk ontspannen uit onze sessies komt, vertelt ze me bij het afscheid.

Ik moet denken aan de opmerking van de collega… En ik besef dat zijn opmerking vooral iets zegt over zíjn kijk op coaching. Hij is niet de enige: veel mensen zien op tegen ‘werken aan zichzelf’. Alsof je niet kunt groeien zonder groeipijnen. Alsof de nadruk ligt op facing your shadows, of het herbeleven van de angsten en het verdriet uit je jeugd. Alsof je de controle volledig moet loslaten en je volledig moet overgeven aan het onbekende. De doos met oude pijnen open moeten trekken, zodat we overspoeld worden met oude bagger.

Dat is jammer. Want de tocht naar wie je in werkelijkheid bent hoeft helemaal niet zo zwaar en confronterend te zijn. Het kan ook heel zachtjes. Voorzichtig. Liefdevol. Stapje voor stapje. Tot je zo maar ineens merkt dat je ongemerkt al heel veel stapjes hebt gezet. En je leven en hoe je daarin staat er heel anders uit ziet. Rustiger, vrediger, steviger, zorgelozer.

Ja maar, hoe dan?!

Simpel, door elke keer weer een stapje verder te zetten in je zelfbewustzijn. Door jezelf stukje voor stukje weer te (her)ontdekken. Te onderzoeken wie je ook alweer bent, voordat de wereld je allerlei maskers liet aanmeten. Net zoals je een nieuwe liefde beetje bij beetje beter leert kennen. Nieuwsgierig, liefdevol, verlangend.
Én door contact te maken met je lijf en je innerlijke wijsheid, met je voelen in plaats van (enkel) met je denken. En daar steeds meer op te leren vertrouwen.

Ik merk dat mensen het spannend vinden wat ik doe en soms ook vaag. Misschien is het dat ook wel. Een beetje. Het is moeilijk in woorden te vatten wat er kan gebeuren als jij en ik samen het bos in gaan op het pad naar jouw zelfbewustzijn. Soms is het heel down to earth en blijft het bij een verhelderend gesprek met (veel) herkenning en nieuwe inzichten. Een andere keer is het (liefdevol) confronterend. En soms… gebeuren er kleine wondertjes. Maar eigenlijk gebeurt er altijd precies wat jij als cliënt nodig hebt en waar je voor openstaat. Dat bepaal ik niet, maar jij. Ik beweeg enkel mee op jouw (soms onbewuste) intenties.

Het is oké om iets spannend te vinden. Maar laat je niet te veel beïnvloeden door de mening of projectie van mensen om je heen. Kijk wat jij wilt bereiken op je pad en voel wie je dat kan brengen. Als je jouw gevoel volgt, zit je altijd goed. Altijd. En als jij voelt dat ik iets voor je kan betekenen op jouw pad naar zelfbewustzijn, neem dan vooral contact met me op. Ik beloof dat ik de gidsen en engelen lekker op hun wolk laat zitten wanneer jij dat liever hebt. 😉

Anderhalf jaar geleden zat ik met de handen in het haar. Ik voelde met mijn hele lijf dat ik vol voor mijn bedrijf wilde gaan. Want mensen verder helpen op hun levenspad, daar word ik enorm blij van. Maar vanaf het moment dat ik mijn vaste baan opzegde, voelde ik de druk. Mijn ‘gehobby’ moest nu echt een bedrijf worden. Met een visie, een duidelijk aanbod en uiteindelijk een inkomen waarvan ik de hypotheek kan betalen.

Dat was het moment dat het denken het overnam van mijn enthousiasme. Ik probeerde te achterhalen welke kant ik op wilde. Hoe moest mijn bedrijf er over vijf jaar uitzien? En over tien? Ik was ervan overtuigd dat als ik dat helder had, ook duidelijk werd welke stappen ik nu zou moeten zetten om daar uiteindelijk te komen. En ik dacht en ik dacht… en ik dacht nog wat meer. Tot ik compleet stilviel. Dat heeft ruim een jaar geduurd…

Als ik nu terugkijk op die tijd, besef ik waar het mis ging. Er is niet zoiets als een glazen bol waarin je kunt zien wat de toekomst brengt. Want die toekomst bestaat nu nog helemaal niet. En toch denken we er veel over na. Omdat we geen fouten willen maken, niet voor verrassingen willen komen staan, graag ook zo snel mogelijk bij de juiste uitkomst willen zijn zonder tijd te verspillen.

Maar een leven creëren gaat niet zoals je een huis bouwt: vandaag maken we het ontwerp, volgende week kopen we de materialen, dan starten we met bouwen en over een half jaar trekken we erin. Een leven bouw je stap voor stap. Door elke dag opnieuw te voelen waar je staat, wat je nodig hebt, welke richting het leven je zachtjes in duwt. One day at a time. Omdat je jezelf ook ontwikkelt en je misschien dingen overkomen waardoor je morgen wellicht iets heel anders wilt dan je vandaag kunt bedenken.

Als je jezelf voorneemt vandaag te leven en enkel te voelen wat je vandaag nodig hebt, dan kom je uiteindelijk altijd op de juiste plek uit. Echt waar. Of dat spannend is? Zeker. It’s a hell of a ride. Maar wel de mooiste van je leven. Laat los en laat je leiden. En verwonder je over wat er ontstaat, zo maar vanzelf onder je eigen ogen.