Tag Archief van: persoonlijke groei

Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

Persoonlijke ontwikkeling is vaak geen weg van rozenblaadjes, zachte romantische muziek en regenbogen. Ja natuurlijk; we willen leren, groeien en doen wat ervoor nodig is om ons fijner te voelen. Maar wel het liefst op een ontspannen manier, als het even kan.

En ja hoor, transformaties kunnen heus wel liefdevol en zacht zijn. Absoluut! Maar soms zijn ze ook rauw en pijnlijk. Vooral wanneer diep gewortelde overtuigingen ontworteld moeten worden. Een 300 jaar oude eik zaag je immers ook niet om met een stanleymesje… Oftewel: soms moeten dammen doorbroken worden om the point of no return te bereiken.

Gisteren tijdens mijn eerste 1 daags retreat kreeg een van de prachtige dames een wijze les op een heel pijnlijke manier gepresenteerd. En ondanks dat ik weet dat dit moment haar verder gaat helpen op haar pad, doet de manier waarop het gebeurde me pijn.

Ik breek dan ook mijn hoofd over hoe de les wat minder pijnlijk had kunnen worden geleerd. En wat ik daarin had kunnen betekenen. Maar inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het komt zoals het komt. En dat volledig aanvaarden, is het beste wat we kunnen doen.

In mijn sessies of retraites weet ik nooit van tevoren wat zich gaat voordoen. Toen ik net begon als coach, bereidde ik me voor door van tevoren de sessie al uit te werken. Te bedenken welke stappen we zouden zetten en welke tools ik daarvoor zou gebruiken.

Maar ik merkte al snel dat dat er juist voor zorgde dat het niet ging stromen. Ik hield te veel vast aan wat er moest gebeuren… Langzaamaan durfde ik los te laten, om te merken dat dat juist ruimte maakte voor the magic to happen. Soms zacht en sprankelend, een andere keer confronterend en pijnlijk.

Om de wonderen te laten gebeuren moeten we loslaten. Loslaten de manier waarop we denken – of hopen – dat het gaat gebeuren. En accepteren dat jouw les komt wanneer die komt, op de manier waarop die komt. Want alleen dan maken we ruimte voor de magie, de nieuwe wending, een nieuw besef, transformatie.

Het goede nieuws is dat je op de pijnlijkste momenten erop mag vertrouwen dat de mooiste transities hun weg aan het vinden zijn in je lichaam. Dus omarm de regen en eventuele ferme blikseminslagen; de zon gaat altijd weer ergens schijnen. Met misschien wel een prachtige regenboog aan het einde van de horizon. Helemaal speciaal alleen voor jou.

Vanmiddag had ik een mooie Verhelderingssessie met een jonge moeder. Ze heeft het laatste jaar veel op haar bordje gekregen en is iemand die niet bij de pakken neerzit. Dus was haar vraag: “Wat kan ik doen om hier zo snel mogelijk weer uit te geraken? Welke stappen moet ik zetten?”

We zijn vaak geneigd om in de actiestand te schieten wanneer ons iets overkomt wat niet fijn voelt. Zeker als we al een berg persoonlijke ontwikkeling achter onze kiezen hebben. Laat ons de lessen van deze gebeurtenis maar leren – liefst snel, zodat we weer door kunnen op ons pad. En daardoor beseffen we soms niet dat dit ons pad ís. Gewoon hier op dit moment dealen met wat er op onze weg komt.

Werken aan jezelf is niet altijd een werkwoord. Het hoeft niet altijd gepaard te gaan met sessies met een coach of psycholoog, een stapel zelfhulpboeken, een workshop van het een of ander en dagenlang mediteren en journallen over het thema. Het mag wel, maar het hoeft niet. Gewoon aanwezig zijn bij waar je bent, kan al meer dan voldoende zijn. Overleven. Je staande houden. De dag doorkomen. Dat ís het werk. En dat is soms al meer dan genoeg.

Dus give yourself a break. En je zult merken dat je na een paar maanden ineens zo maar een stukje verder bent dan nu. Zit je nu nog op de bodem van die put, ben je dan ineens aan het opkrabbelen. Of trek je je al op aan de rand. Het groeien gaat bijna vanzelf. Alleen door niet weg te lopen van wat je overkomt.

Krijg je veel voor je kiezen? Gun jezelf dan ook eens wat rust. Om te beseffen wat er gebeurt. Om bij te komen van de klap. Om het verdriet te laten zijn. Dat is al genoeg hard werken. En geef jezelf een schouderklopje. You are doing the best you can and you are surviving. Wat kun je nog meer van jezelf verwachten?

Wil je ondersteuning bij je pijn, angst, verwarring, gevoel van machteloosheid of uitzichtloosheid? Dan is dat je goed recht! En heel verstandig om uit te reiken. Maar leg jezelf niet allerlei moetjes en deadlines op wanneer het leven al zwaar genoeg weegt. We vragen toch al meer dan genoeg van onszelf, vind je niet?

Ik zit in een coachingstraject dat mijn leven behoorlijk op zijn kop zet. Geregeld schommel ik heen en weer tussen de opgewonden verwachting van wat het leven voor me in petto heeft en de spanning van het loslaten van dat wat ik heb. Maar ik weet dat dit proces me hoe dan ook richting een nog mooier leven leidt. En dat maakt álles de moeite waard.

Veranderen is spannend, maar noodzakelijk. Het maakt het verschil tussen leven en overleven, gelukkig zijn of niet. Ons lijf laat ons weten wanneer ons huidige leven ons niet meer past en het tijd wordt voor wat anders. Het begint vaak bij een unheimisch gevoel: “Is dit het nou? Ben ik wel echt gelukkig?” We vragen ons af of er niet méér is, maar laten het vaak weer rusten. Geen tijd, geen geld, waar moet ik dat geluk dan zoeken, en vooral: hoe spannend is het om een nieuwe weg in te slaan? Dus we modderen lekker nog even door… Het gaat toch prima zo?

Maar het onrustige gevoel blijft aanhouden, begint te knagen. En elke keer als het gevoel van niet gelukkig zijn de kop opsteekt, sussen we het. Met mooie dingen kopen, leuke dingen doen, lekkere dingen eten, een wijntje (of twee), sporten, seks, lekker Netflixen of een andere vorm van afleiding. Herkenbaar?

Maar wat als ik je vertel dat verandering het enige is wat je verder brengt in je leven? Wat als ik je vertel dat je alleen door open te staan voor iets nieuws kunt groeien, je leven mooier kunt maken, meer voldoening gevend? En dus jezelf gelukkiger kunt voelen? Het is een open deur: als je nu niet (compleet) gelukkig bent en dat wil je wel, dan moet er iets veranderen. Waar of niet? If you change nothing, nothing changes.

Het probleem is dat we vaak denken dat alles anders moet. Direct en 180 graden. En dat is super beangstigend. Het houdt ons tegen om te onderzoeken waar we staan en wat er anders mag. Want verandering hoeft niet zo rigoureus te zijn. Verandering mag in hele kleine stapjes. Heel subtiel. Heel zachtjes en ontspannen. Haast ongemerkt soms. En dat je dan over 6 maanden je verrast realiseert: “Wauw, moet je zien waar ik nu sta!”

Hoe voelt het dan? Een heel stuk beter te behappen, toch?

Je leven veranderen is spannend, maar wat het je oplevert is GOUD. Altijd. Gun jij jezelf meer geluk, liefde, innerlijke rust, spiritualiteit of wat dan ook, maar vind je het spannend om te veranderen? Hou dan dit in gedachten: You don’t have to take the whole staircase, just take the first step ahead. Kun je wel een steuntje in de rug gebruiken? Laat het me even weten, dan kijk ik wat ik voor je kan doen.

Comfortzone

We hebben hem getekend, midden op het bospad: zijn comfortzone. Hij staat er in, ontspannen, veilig, maar ook een beetje gevangen. Hij zou er wel eens uit willen, zegt hij hardop. Maar er zijn dingen die hem tegenhouden. Angst voor het onbekende, bijvoorbeeld. Tóch weet hij dat het dáár te halen is. Een vrij leven waarvan hij kan genieten; zijn droomleven. Dáár, buiten de grenzen van zijn comfortzone.

Onze comfortzone voelt veilig. Het is de plek die we kennen. Onze veilige thuisbasis. Waar we heen gaan om ons weer even op te laden, of bij onszelf te zijn. Daar waar we niet verrast worden door zaken van buitenaf.

Het is ook de plek waar we weinig uitdaging vinden. Geen nieuwe stappen, geen avontuur, geen groei. Dat maakt dat onze comfortzone ondanks de veiligheid ook wat benauwend kan voelen. Saai soms ook. Weinig voldoening gevend. En we willen er wel uit, maar we durven niet goed. Want wie weet wat zich daar buiten bevindt…

Deze combinatie zorgt ervoor dat we er makkelijk blijven plakken, in onze comfortzone. En hoe langer we er zijn, des te moeilijker het wordt om die stap naar buiten te zetten. Onze mind verzint steeds meer nieuwe redenen waarom het verstandig is om maar te blijven zitten waar we zitten. Hier kennen we het. Dit kunnen we. Hier maken we geen fouten. Hier worden we niet verrast.

Mijn cliënt van vanochtend verwoordde het heel mooi: “Ik zou wel graag mijn comfortzone willen verlaten, maar dan wel steeds weer terug willen kunnen als ik het nodig heb.” Ja, zou dat geen prachtige oplossing zijn? En weet je wat? Het kan gewoon.

Dit is hoe het werkt, volgens mij. Een kind klemt zich als baby klemt vast aan zijn mama. Dat is zijn comfortzone: dat voelt bekend, veilig en vertrouwd. En dan moet hij op een dag naar het kinderdagverblijf: een nieuwe plek, met vreemde mensen die voor hem gaan zorgen en kinderen die hij niet kent. Dat is moeilijk, 1 of 2 dagen, iets langer misschien. Maar dan is hij gewend: de nieuwe mensen zijn niet vreemd meer en hij weet de weg op de nieuwe plek. Daar liggen de blokken, daar staat de tafel waaraan ze elke middag om 12.00 uur brood eten.
De comfortzone van de peuter heeft zich niet verplaatst, maar is als het ware vergroot: door de stap te zetten – weliswaar gedwongen – en zijn angsten te overwinnen, is de cirkel waarbinnen hij zich veilig voelt groter geworden. Naast thuis bij mama en papa, voelt de uk zich nu ook hier veilig.

Elke keer als we een stapje  buiten onze comfortzone zetten, overwinnen we een angst. Soms een grote, soms een kleine. Als we dan volhouden en onszelf toestaan te blijven leren, wordt dat wat in eerste instantie eng was, langzaamaan vertrouwd. Et voilà: onze comfortzone – de plek waar we ons veilig en at ease voelen – is vergroot. We hoeven dus niet meer steeds terug naar dat benauwende cirkeltje, maar kunnen ons steeds vrijer bewegen terwijl we ons gewoon veilig blijven voelen. De volgende te zetten stap verschijnen vervolgens vanzelf aan onze verlegde horizon. En zo ga je stapje voor stapje richting een leven waar je nu alleen nog maar van kan dromen.

Voel jij dat je ook graag een kijkje buiten jouw comfortzone zou willen nemen? Begin dan gewoon met een klein stapje. Je hoeft niet gelijk je baan op te zeggen om een eigen bedrijf te starten, of te gaan parachutespringen boven de Andes. Je mag gerust beginnen met winkelen in een andere supermarkt, een proeflesje yoga, of een nieuwe smaak chips. Elk stapje in het onbekende is er één. Train jezelf in het verkennen van de wereld buiten je comfortzone en dan volgt die sollicitatie op je droombaan, die droomreis naar India, of het mee uitvragen van die knappe collega over een tijdje vanzelf.

Welke stap buiten jouw comfortzone ga jij als eerste zetten? Laat het me weten, Als coach moedig ik je graag aan!

Zelfbewustzijn

“Dat wordt een heftig coachtraject”, had een collega mijn cliënt voorspeld. Het is onze vijfde sessie samen. Al pratend zijn we gewandeld naar een bankje aan de Grote Dreef. Ze vertelt over de positieve veranderingen die ze ervaart in haar dagelijkse leven. Hoe makkelijk ze sommige dingen al kan loslaten… We nemen plaats op het bankje en doen samen de oefening die ons even laat zakken in onszelf. Dat ze altijd zo heerlijk ontspannen uit onze sessies komt, vertelt ze me bij het afscheid.

Ik moet denken aan de opmerking van de collega… En ik besef dat zijn opmerking vooral iets zegt over zíjn kijk op coaching. Hij is niet de enige: veel mensen zien op tegen ‘werken aan zichzelf’. Alsof je niet kunt groeien zonder groeipijnen. Alsof de nadruk ligt op facing your shadows, of het herbeleven van de angsten en het verdriet uit je jeugd. Alsof je de controle volledig moet loslaten en je volledig moet overgeven aan het onbekende. De doos met oude pijnen open moeten trekken, zodat we overspoeld worden met oude bagger.

Dat is jammer. Want de tocht naar wie je in werkelijkheid bent hoeft helemaal niet zo zwaar en confronterend te zijn. Het kan ook heel zachtjes. Voorzichtig. Liefdevol. Stapje voor stapje. Tot je zo maar ineens merkt dat je ongemerkt al heel veel stapjes hebt gezet. En je leven en hoe je daarin staat er heel anders uit ziet. Rustiger, vrediger, steviger, zorgelozer.

Ja maar, hoe dan?!

Simpel, door elke keer weer een stapje verder te zetten in je zelfbewustzijn. Door jezelf stukje voor stukje weer te (her)ontdekken. Te onderzoeken wie je ook alweer bent, voordat de wereld je allerlei maskers liet aanmeten. Net zoals je een nieuwe liefde beetje bij beetje beter leert kennen. Nieuwsgierig, liefdevol, verlangend.
Én door contact te maken met je lijf en je innerlijke wijsheid, met je voelen in plaats van (enkel) met je denken. En daar steeds meer op te leren vertrouwen.

Ik merk dat mensen het spannend vinden wat ik doe en soms ook vaag. Misschien is het dat ook wel. Een beetje. Het is moeilijk in woorden te vatten wat er kan gebeuren als jij en ik samen het bos in gaan op het pad naar jouw zelfbewustzijn. Soms is het heel down to earth en blijft het bij een verhelderend gesprek met (veel) herkenning en nieuwe inzichten. Een andere keer is het (liefdevol) confronterend. En soms… gebeuren er kleine wondertjes. Maar eigenlijk gebeurt er altijd precies wat jij als cliënt nodig hebt en waar je voor openstaat. Dat bepaal ik niet, maar jij. Ik beweeg enkel mee op jouw (soms onbewuste) intenties.

Het is oké om iets spannend te vinden. Maar laat je niet te veel beïnvloeden door de mening of projectie van mensen om je heen. Kijk wat jij wilt bereiken op je pad en voel wie je dat kan brengen. Als je jouw gevoel volgt, zit je altijd goed. Altijd. En als jij voelt dat ik iets voor je kan betekenen op jouw pad naar zelfbewustzijn, neem dan vooral contact met me op. Ik beloof dat ik de gidsen en engelen lekker op hun wolk laat zitten wanneer jij dat liever hebt. 😉