Tag Archief van: liefde

Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

Dorien op haar 47-ste verjaardag

Vannacht zijn man en ik teruggekomen van vijf dagen Lissabon, zijn cadeau voor mijn verjaardag. De wensen van mijn omgeving waren unaniem: “Geniet van je verjaardag in deze levendige, bruisende stad!” En: “Dat wordt vast een geweldige verjaardag; aan de stad zal het niet liggen!”

Het gekke is, dat ik juist de dag van mijn verjaardag moeite had met genieten. De twee dagen ervoor waren we buiten de stad in de heerlijke natuur geweest. Zonder verwachtingen. Rustig aan, op de bonnefooi – zoals ze dat dan zo mooi noemen. En ik genoot. Met volle teugen. Van de zon, de blauwe lucht. Van de golven van de oceaan, die hoog opsprongen tegen de rotsen van de kust. Van het groen, de bomen, de verrassend mooie botanische tuin in het drukke toeristische stadje Sintra.

De derde dag, mijn verjaardag, zouden we gaan genieten van de stad Lissabon. Ik had al wat voorwerk gedaan en wist precies welke winkeltjes ik wilde bezoeken en waar we een taartje zouden eten om mijn verjaardag te vieren. Ook wilde ik met de befaamde tramlijn 28 de stad doorkruisen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar het plezier bleef weg. De tram was wel erg vol, de stad viel een beetje tegen, de befaamde koffietent was wel erg prijzig en niet zo gezellig als op de foto’s in de reisgids, en de stad was wel erg druk voor zo maar een week in januari. Ik viel een beetje stil en voelde de teleurstelling. Tot mijn man me zei: “Dat heb jij altijd met je verjaardag, net als met kerst. Jouw verwachtingen zijn dan zo hoog gespannen, dat ze bijna niet waargemaakt kunnen worden.”

Hij heeft gelijk. Bijzondere dagen kunnen mij niet bijzonder genoeg zijn. Op mijn verjaardag wil ik me speciaal voelen en feestelijk. Met Moederdag hoop ik nog steeds op een ontbijtje op bed, liefdevolle kindersnoetjes en een man die me vertelt dat hij me de beste mama van de wereld vindt. Op vakantie wil ik een gezin zijn dat spelletjes speelt samen en lachend elkaar nat spettert in het zwembad. Tijdens de kerst wil ik bij het haardvuur zitten, liefdevolle blikken met mijn familieleden uitwisselen, terwijl de sneeuw in zachte vlokken de wereld bedekt onder een magisch witte deken.

Inmiddels 47 jaar ervaring toont aan dat deze verwachtingen wat aan de hoge kant zijn. (Zeker als je geen haard hebt, je mama bent van twee – niet altijd even attente – puberzoons en getrouwd bent met een nuchtere ex-militair.) Dus misschien wordt het tijd die verwachtingen eens te laten varen. Gewoon maar te zien wat de dag me brengt. Of het nou mijn verjaardag is, eerste Kerstdag, internationale Vrouwendag, Moederdag, Pasen, Oudjaarsavond, Kerstavond, Sinterklaasavond, of wat dan ook.

Wat als elke dag gewoon een dag mag zijn? Waarop je soms geniet en soms niet? Waarop je je soms omgeven en overspoeld voelt door liefde en je soms heel alleen? Waarop je je soms de koning te rijk voelt en andere dagen prut? Wat als ik elke verwachting gewoon los kon laten? En me zou laten verrassen door wat er op mijn pad komt, elke dag opnieuw?

Gisterennacht iets voor twaalven stapten we ons stille, donkere huis binnen. Plotseling sprongen de lichten van de woonkamer aan, schalde een Lang zal ze leven uit de speaker, en vlogen onze twee pubers me om mijn nek, al zingend en knuffelend. Het huis pico bello opgeruimd en versierd. Een bos bloemen, lieve kaart en cadeautje op de eettafel waar ik nu deze blog typ. Volkomen onverwacht. En hemels.

De mooiste momenten plan je niet. De mooiste momenten overkomen je. Het is de kunst ze te pakken en ervan te genieten op het moment dat ze voorbij komen. Ik ga het proberen. En jij?

blog geven en nemen

Ik neem je graag even mee in de reading die ik vanochtend gaf aan een dijk van een vrouw. Ze is een succesvolle zakenvrouw en heeft een mooi gezin en fijne vriendschappen. Het soort van vrouw dat alle hoofden laat draaien als ze ergens binnenkomt. Eén brok energie, enthousiasme en liefde. En ze staat altijd klaar voor een ander en dan ook voor de volle 100%.

Van boven kwam de vraag of ze ook wel goed voor zichzelf zorgt. Als in: je geeft zo veel, neem je ook wel genoeg?

Ik vond het een hele mooie vraag. Ik ga veel om met vrouwen* die heel erg veel geven. Gewoon omdat het in hun natuur zit om liefde te geven aan iedereen om zich heen. Het kost geen enkele moeite om mensen te vinden die onze liefde willen ontvangen. Gráág zelfs! Logisch, natuurlijk.

Maar je kunt je ook voorstellen, dat wanneer je blijft geven, zélfs je voorraadje liefde op een gegeven moment slinkt. En als je niet uitkijkt, loop je zelf leeg…

Om te kunnen blijven geven, is het dus nodig om een goede balans te vinden tussen geven en nemen. Als je liefde geeft, mag je ook liefde ontvangen. Als je emoties van anderen beluistert, mag je ook je eigen emoties uiten. Als je twijfels of zorgen van anderen aanhoort, mag je ook die van jou de ruimte geven.

‘Gevende’ mensen vinden het heel normaal om te geven. En vaak kijken anderen tegen hen op. Dat maakt het soms moeilijk om je kwetsbaar op te stellen. We denken vaak dat wanneer we zeggen dat we ons even niet goed voelen, mensen ons zien als zwak. Emoties tonen wanneer je als sterke vrouw bekend staat, dat is niet makkelijk. Maar wel nodig.

Kun je je voorstellen dat, wanneer je geeft én ook neemt, er een energiestroom tussen jou en de ander in beweging wordt gebracht? En kun je voelen dat de beweging van die stroom je veel extra energie oplevert? Geven en nemen, nemen en geven, geven en nemen, nemen en geven…. Als een wervelwind stuwen jullie elkaar – en jullie onderlinge relatie – tot grote hoogte.

Liefde vragen en ontvangen is niet egoïstisch. Het is noodzakelijk om de zaken binnen in jou en tussen jou en de ander in balans te brengen. Dus voel je daar niet vervelend over. De dame vanochtend zei: “Ik ben ook maar een mens.” En zo is het. We zijn allemaal maar mensen. Met emoties en behoeften. En het is onmenselijk om je eigen behoeften te ontkennen en jezelf de liefde van anderen te ontzeggen.

Vergeet bovendien niet dat een ander het óók fijn vindt om te geven. Als jij je hart op slot houdt en zegt: ‘Ik dop mijn eigen boontjes wel’, geef je de ander eigenlijk geen ruimte om jou te geven wat je verdient. Eigenlijk zeg je: ‘ik heb jouw cadeau niet nodig’. Kun je voelen hoe dat voelt voor die ander? Stel het je maar eens voor: een kinderfeestje. En de jarige zegt tegen een meisje dat haar een presentje wil geven: ‘Nee hoor, dankjewel. Ik koop mijn eigen cadeautjes wel.” Voel je hoe dat voelt, zowel voor de jarige als voor haar vriendinnetje?

Dus daarom: geef. Zo veel als je wilt. Maar vergeet niet ook te ontvangen. Daarmee doe je niemand tekort. Echt niemand.

* Bij elke vrouw/zij/haar kun je net zo makkelijk man/hij/zijn lezen.