“Hoe weet jij wanneer je contact hebt met ‘boven’? Hoor of zie je dan iets? Of voel je het?”
Ik vond het een hele goede vraag van mijn cliënte. Ik dacht er even over na. “Ik voel het”, antwoordde ik toen.
Mijn cliënte voelde zich behoorlijk gestresst nadat een klas schoolkinderen precies op onze ‘werkplek’ luidruchtig een tikspelletje hadden gespeeld. De boodschap dat ze wat vaker contact mag zoeken met ‘boven’ / het universum kan ze maar moeilijk concreet maken.
We gaan liggen. Op het zand. Op onze rug. In de zon. En geven ons over. Aan de warmte van de zachte zonnestralen. Het geluid van de vogeltjes. De stevige grond onder ons. ..
We worden stil. Ieder in onze eigen bubbel. Na een paar minuten staat mijn cliënte op en zegt: “Ik voel me al veel beter. Zwaar in mijn benen, in plaats van licht en gestrest in mijn hoofd en borst.”
“Dít,” zeg ik, “precies dit is wanneer ik het contact voel met ‘boven’. Als de wereld om me heen even helemaal naar de achtergrond verdwijnt en ik me verbonden voel met de natuur.”
Ze knikt.
‘Boven’ is niet zweven, geesten, in trance gaan, glazen bollen en tarotkaarten. ‘Boven’ is contact maken met de rust in onszelf. Om van daaruit contact te maken met de wijsheid in onszelf. De natuur kan daarbij helpen. Gewoon doordat de natuur IS. Dat maakt het namelijk voor ons ook een stuk makkelijker gewoon te ZIJN.
En dat is fijn. Want precies daar is het goud te vinden. Het goud van gewoon te mogen zijn wie we zijn. Zonder opsmuk, zonder vinden dat het anders moet, zonder te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen. En precies daar ligt onze vrijheid.
