Vannacht zijn man en ik teruggekomen van vijf dagen Lissabon, zijn cadeau voor mijn verjaardag. De wensen van mijn omgeving waren unaniem: “Geniet van je verjaardag in deze levendige, bruisende stad!” En: “Dat wordt vast een geweldige verjaardag; aan de stad zal het niet liggen!”

Het gekke is, dat ik juist de dag van mijn verjaardag moeite had met genieten. De twee dagen ervoor waren we buiten de stad in de heerlijke natuur geweest. Zonder verwachtingen. Rustig aan, op de bonnefooi – zoals ze dat dan zo mooi noemen. En ik genoot. Met volle teugen. Van de zon, de blauwe lucht. Van de golven van de oceaan, die hoog opsprongen tegen de rotsen van de kust. Van het groen, de bomen, de verrassend mooie botanische tuin in het drukke toeristische stadje Sintra.

De derde dag, mijn verjaardag, zouden we gaan genieten van de stad Lissabon. Ik had al wat voorwerk gedaan en wist precies welke winkeltjes ik wilde bezoeken en waar we een taartje zouden eten om mijn verjaardag te vieren. Ook wilde ik met de befaamde tramlijn 28 de stad doorkruisen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar het plezier bleef weg. De tram was wel erg vol, de stad viel een beetje tegen, de befaamde koffietent was wel erg prijzig en niet zo gezellig als op de foto’s in de reisgids, en de stad was wel erg druk voor zo maar een week in januari. Ik viel een beetje stil en voelde de teleurstelling. Tot mijn man me zei: “Dat heb jij altijd met je verjaardag, net als met kerst. Jouw verwachtingen zijn dan zo hoog gespannen, dat ze bijna niet waargemaakt kunnen worden.”

Hij heeft gelijk. Bijzondere dagen kunnen mij niet bijzonder genoeg zijn. Op mijn verjaardag wil ik me speciaal voelen en feestelijk. Met Moederdag hoop ik nog steeds op een ontbijtje op bed, liefdevolle kindersnoetjes en een man die me vertelt dat hij me de beste mama van de wereld vindt. Op vakantie wil ik een gezin zijn dat spelletjes speelt samen en lachend elkaar nat spettert in het zwembad. Tijdens de kerst wil ik bij het haardvuur zitten, liefdevolle blikken met mijn familieleden uitwisselen, terwijl de sneeuw in zachte vlokken de wereld bedekt onder een magisch witte deken.

Inmiddels 47 jaar ervaring toont aan dat deze verwachtingen wat aan de hoge kant zijn. (Zeker als je geen haard hebt, je mama bent van twee – niet altijd even attente – puberzoons en getrouwd bent met een nuchtere ex-militair.) Dus misschien wordt het tijd die verwachtingen eens te laten varen. Gewoon maar te zien wat de dag me brengt. Of het nou mijn verjaardag is, eerste Kerstdag, internationale Vrouwendag, Moederdag, Pasen, Oudjaarsavond, Kerstavond, Sinterklaasavond, of wat dan ook.

Wat als elke dag gewoon een dag mag zijn? Waarop je soms geniet en soms niet? Waarop je je soms omgeven en overspoeld voelt door liefde en je soms heel alleen? Waarop je je soms de koning te rijk voelt en andere dagen prut? Wat als ik elke verwachting gewoon los kon laten? En me zou laten verrassen door wat er op mijn pad komt, elke dag opnieuw?

Gisterennacht iets voor twaalven stapten we ons stille, donkere huis binnen. Plotseling sprongen de lichten van de woonkamer aan, schalde een Lang zal ze leven uit de speaker, en vlogen onze twee pubers me om mijn nek, al zingend en knuffelend. Het huis pico bello opgeruimd en versierd. Een bos bloemen, lieve kaart en cadeautje op de eettafel waar ik nu deze blog typ. Volkomen onverwacht. En hemels.

De mooiste momenten plan je niet. De mooiste momenten overkomen je. Het is de kunst ze te pakken en ervan te genieten op het moment dat ze voorbij komen. Ik ga het proberen. En jij?