Tag Archief van: durven

De eerste keer dat ik met een van mijn lievelingscliënten het bos in ging (het zijn allemaal schatten, hoor), stapte hij stevig door. Hij praatte en praatte en elke keer als ik even niets vroeg of zei, vond hij wel weer een nieuw onderwerp om het over te hebben. Toen we bij een bankje aankwamen vroeg ik hem om gewoon in stilte even te zitten…

Ik voelde het ongemak. Zíjn ongemak. Het onrustige schuiven op de bank. De behoefte om iets te zeggen, de stilte te verbreken. Tot dat zo maar ineens wegzakte. En hij zich overgaf aan wat er was. De stilte, de natuur om ons heen; de bomen, de vogels, de wind, de wolken aan de blauwe lucht… De rust van die natuur, die de rust in ons zachtjes aanraakte. En hij zich erin kon laten zakken, in die rust, in die stilte…

Ik voelde hem ontspannen. Ik voelde zijn razende hoofd tot stilstand komen. Ik voelde hoe de stilte van buiten de stilte in hem raakte en hem overnam. En het was goed.

Toen we verder liepen, waren onze passen trager. Kleiner ook. We praatten minder en voelden meer. En bij het afscheid vertelde hij me hoe het gevoel van ongemak plaats had gemaakt voor een gevoel van: ik wil hier meer van. En hij kreeg er meer van.

Aan het einde van zijn traject met mij, voelde hij niet alleen zijn behoeften beter, hij mocht er ook aan toegeven van zichzelf. Hij nam pauzes wanneer zijn lichaam aangaf daar behoefte aan te hebben. Hij koos ervoor minder tijd op zijn gsm door te brengen. Hij voelde een beter contact met zichzelf en leerde zichzelf accepteren. Ja, zelfs van zichzelf houden.

En dat alles doordat hij de MOED had om de stilte er niet alleen te laten zijn, maar er ook diep in te duiken. Head first. Moed ja, want het vraagt nogal wat om jezelf te durven ontdekken. Om te voelen waar het spaak loopt en welk aandeel je daar zelf in hebt.

Zou jij die duik in het diepe willen nemen, maar vind je het spannend? Laat het me weten, dan duiken we samen.

Comfortzone

We hebben hem getekend, midden op het bospad: zijn comfortzone. Hij staat er in, ontspannen, veilig, maar ook een beetje gevangen. Hij zou er wel eens uit willen, zegt hij hardop. Maar er zijn dingen die hem tegenhouden. Angst voor het onbekende, bijvoorbeeld. Tóch weet hij dat het dáár te halen is. Een vrij leven waarvan hij kan genieten; zijn droomleven. Dáár, buiten de grenzen van zijn comfortzone.

Onze comfortzone voelt veilig. Het is de plek die we kennen. Onze veilige thuisbasis. Waar we heen gaan om ons weer even op te laden, of bij onszelf te zijn. Daar waar we niet verrast worden door zaken van buitenaf.

Het is ook de plek waar we weinig uitdaging vinden. Geen nieuwe stappen, geen avontuur, geen groei. Dat maakt dat onze comfortzone ondanks de veiligheid ook wat benauwend kan voelen. Saai soms ook. Weinig voldoening gevend. En we willen er wel uit, maar we durven niet goed. Want wie weet wat zich daar buiten bevindt…

Deze combinatie zorgt ervoor dat we er makkelijk blijven plakken, in onze comfortzone. En hoe langer we er zijn, des te moeilijker het wordt om die stap naar buiten te zetten. Onze mind verzint steeds meer nieuwe redenen waarom het verstandig is om maar te blijven zitten waar we zitten. Hier kennen we het. Dit kunnen we. Hier maken we geen fouten. Hier worden we niet verrast.

Mijn cliënt van vanochtend verwoordde het heel mooi: “Ik zou wel graag mijn comfortzone willen verlaten, maar dan wel steeds weer terug willen kunnen als ik het nodig heb.” Ja, zou dat geen prachtige oplossing zijn? En weet je wat? Het kan gewoon.

Dit is hoe het werkt, volgens mij. Een kind klemt zich als baby klemt vast aan zijn mama. Dat is zijn comfortzone: dat voelt bekend, veilig en vertrouwd. En dan moet hij op een dag naar het kinderdagverblijf: een nieuwe plek, met vreemde mensen die voor hem gaan zorgen en kinderen die hij niet kent. Dat is moeilijk, 1 of 2 dagen, iets langer misschien. Maar dan is hij gewend: de nieuwe mensen zijn niet vreemd meer en hij weet de weg op de nieuwe plek. Daar liggen de blokken, daar staat de tafel waaraan ze elke middag om 12.00 uur brood eten.
De comfortzone van de peuter heeft zich niet verplaatst, maar is als het ware vergroot: door de stap te zetten – weliswaar gedwongen – en zijn angsten te overwinnen, is de cirkel waarbinnen hij zich veilig voelt groter geworden. Naast thuis bij mama en papa, voelt de uk zich nu ook hier veilig.

Elke keer als we een stapje  buiten onze comfortzone zetten, overwinnen we een angst. Soms een grote, soms een kleine. Als we dan volhouden en onszelf toestaan te blijven leren, wordt dat wat in eerste instantie eng was, langzaamaan vertrouwd. Et voilà: onze comfortzone – de plek waar we ons veilig en at ease voelen – is vergroot. We hoeven dus niet meer steeds terug naar dat benauwende cirkeltje, maar kunnen ons steeds vrijer bewegen terwijl we ons gewoon veilig blijven voelen. De volgende te zetten stap verschijnen vervolgens vanzelf aan onze verlegde horizon. En zo ga je stapje voor stapje richting een leven waar je nu alleen nog maar van kan dromen.

Voel jij dat je ook graag een kijkje buiten jouw comfortzone zou willen nemen? Begin dan gewoon met een klein stapje. Je hoeft niet gelijk je baan op te zeggen om een eigen bedrijf te starten, of te gaan parachutespringen boven de Andes. Je mag gerust beginnen met winkelen in een andere supermarkt, een proeflesje yoga, of een nieuwe smaak chips. Elk stapje in het onbekende is er één. Train jezelf in het verkennen van de wereld buiten je comfortzone en dan volgt die sollicitatie op je droombaan, die droomreis naar India, of het mee uitvragen van die knappe collega over een tijdje vanzelf.

Welke stap buiten jouw comfortzone ga jij als eerste zetten? Laat het me weten, Als coach moedig ik je graag aan!