Persoonlijke ontwikkeling: a bumpy road

Persoonlijke ontwikkeling is vaak geen weg van rozenblaadjes, zachte romantische muziek en regenbogen. Ja natuurlijk; we willen leren, groeien en doen wat ervoor nodig is om ons fijner te voelen. Maar wel het liefst op een ontspannen manier, als het even kan.

En ja hoor, transformaties kunnen heus wel liefdevol en zacht zijn. Absoluut! Maar soms zijn ze ook rauw en pijnlijk. Vooral wanneer diep gewortelde overtuigingen ontworteld moeten worden. Een 300 jaar oude eik zaag je immers ook niet om met een stanleymesje… Oftewel: soms moeten dammen doorbroken worden om the point of no return te bereiken.

Gisteren tijdens mijn eerste 1 daags retreat kreeg een van de prachtige dames een wijze les op een heel pijnlijke manier gepresenteerd. En ondanks dat ik weet dat dit moment haar verder gaat helpen op haar pad, doet de manier waarop het gebeurde me pijn.

Ik breek dan ook mijn hoofd over hoe de les wat minder pijnlijk had kunnen worden geleerd. En wat ik daarin had kunnen betekenen. Maar inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het komt zoals het komt. En dat volledig aanvaarden, is het beste wat we kunnen doen.

In mijn sessies of retraites weet ik nooit van tevoren wat zich gaat voordoen. Toen ik net begon als coach, bereidde ik me voor door van tevoren de sessie al uit te werken. Te bedenken welke stappen we zouden zetten en welke tools ik daarvoor zou gebruiken.

Maar ik merkte al snel dat dat er juist voor zorgde dat het niet ging stromen. Ik hield te veel vast aan wat er moest gebeuren… Langzaamaan durfde ik los te laten, om te merken dat dat juist ruimte maakte voor the magic to happen. Soms zacht en sprankelend, een andere keer confronterend en pijnlijk.

Om de wonderen te laten gebeuren moeten we loslaten. Loslaten de manier waarop we denken – of hopen – dat het gaat gebeuren. En accepteren dat jouw les komt wanneer die komt, op de manier waarop die komt. Want alleen dan maken we ruimte voor de magie, de nieuwe wending, een nieuw besef, transformatie.

Het goede nieuws is dat je op de pijnlijkste momenten erop mag vertrouwen dat de mooiste transities hun weg aan het vinden zijn in je lichaam. Dus omarm de regen en eventuele ferme blikseminslagen; de zon gaat altijd weer ergens schijnen. Met misschien wel een prachtige regenboog aan het einde van de horizon. Helemaal speciaal alleen voor jou.