De springplank van het leven

Het universum

In een reading vanochtend deden ‘zij van boven’ erg hun best om uit te leggen hoe het werkt in dit aardse leven.

Ze vertelden hoe elke lifechanging beslissing die we nemen tijd vraagt. Veel tijd vaak. Eerst begint er iets te kriebelen: het ‘voelt’ niet meer goed, je gaat je afvragen ‘of dit het nog wel is’…

Vervolgens wordt steeds vaker bevestigd dat je inderdaad toe bent aan iets anders. Het begint steeds meer te wringen…

We gaan denken en piekeren; “Wat is het dan waar ik wel gelukkig van word? En durf ik die stap te zetten? Kan ik dat wat ik heb wel loslaten?”

Maar het universum doet haar best om je in beweging te krijgen. Het laat dingen gebeuren in je huidige leven waardoor je gevoel van onbehagen steeds groter wordt en je drang naar het nieuwe steeds meer voelbaar…

En je draait nog wat en houdt nog wat vol, tot het steeds helderder wordt welke stap je te zetten hebt en het moment daar is dat je je ommezwaai maakt. New life, here I come!

Vandaag kwam deze boodschap met de metafoor van een hoge duikplank: je wordt steeds verder richting het einde van de plank geduwd, kunt voorzichtig al over de rand spieken de diepte in en uiteindelijk waag je de sprong.

Ik vind dit een mooi beeld. Hoe het universum je zachte duwtjes geeft in je nieuwe richting, richting het leven dat (nu) beter bij je past. Dit zijn geen processen die je er in twee maanden doorheen jast. Dit moet stap voor stap vorm krijgen.

En alsof het zo moest zijn, zagen we aan het einde van de reading dit bordje bevestigd aan het bankje waarop we al die tijd hadden gezeten: “Alles heeft zijn tijd”. Amen.