M’n hele leven ben ik al bang voor het donker. Als kind racete ik de trap op wanneer ik naar bed moest. Om met één sprong op mijn bed te springen en met het hart kloppend in mijn keel eronder te gluren. Bang als ik was dat er een monster onder zat.

Het gangetje achter ons huis – wat we gekscherend heksenpaadje noemden – was een absolute no go vanaf schemering. Later, als ik met de auto van pap weg was geweest, vond ik het vreselijk die in het donker in de garage te moeten zetten om vervolgens naar de voordeur te lopen en de donkere woning in te gaan.

En zelfs nu nog, als ik een nacht helemaal alleen thuis ben, lig ik soms met de oren gespitst in bed… Nee, je kunt wel stellen dat het donker nooit mijn vriend is geweest…

Afgelopen maandag bracht ik tijdens een mini nature quest een nacht door in de natuur. In mijn eentje. Het stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, omdat ik ervan houd om mezelf uit te dagen in de hoop dat ik de meest mooie inzichten krijg. Soms moet je je demonen in de ogen kijken om ze te kunnen loslaten.

Maar mijn grootste angst: mezelf te verliezen in het donker, bleek een angst van lik-me-vestje. Met een kleine rilling kroop ik in mijn rugzak onder de grote boom die ik had uitgezocht. Maar al na een paar minuten voelde ik een enorme rust over me heen komen. Alsof de natuur me wilde laten zien dat er niets, maar dan ook niets is om bang voor te zijn.

Tussen vier en vijf uur ’s ochtends heb ik naar de sterren liggen staren die door het bladerdak heen sprankelden. Ik weet niet of ik me ooit zo ontspannen heb gevoeld.

Op dat moment viel voor mij het kwartje: als je leeft met angst, sta je ongemerkt op de rem. En je kunt niet voluit leven als je jezelf afremt, net zoals een auto niet kan rijden met jouw voet op de rempedaal.

De boodschap die ik die nacht voelde was duidelijk: heb geen angst, maar leef! Voluit! Want pas dan krijgt je leven werkelijk kans om te gaan stromen. Pas dan kun jij groeien in je werkelijke grootsheid, je werkelijke IK die onverschrokken en vol speelsheid en nieuwsgierigheid de wereld ontdekt. Die kansen gaat nemen, omdat de angst haar niet meer tegenhoudt. En pas dan start het grote genieten.

Hoe klinkt dat voor jou? Is er nog een angst die jou tegenhoudt je leven ten volle te leven? Welke voet houd jij nog op het rempedaal? En hoe zou jouw leven eruit zien als je die voet weer (voorzichtig) naar het gaspedaal brengt?

Vertel het me via de knop hieronder. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.