Op deze Dag van de Stilte nam ik drie personen mee de Loonse en Drunense Duinen in. We hebben de zon zien opkomen en zakten in die stille schoonheid ook de stilte in onszelf in. En zoals altijd gaan de gesprekken bij de thee dan nooit over koetjes en kalfjes. Dit keer ging het uiteindelijk over schapen. Al die witte en die enkele zwarte.

Je kunt zo eens het gevoel hebben dat je een roepende bent in de woestijn. In je team van collega’s de enige die lijkt te zien wat er werkelijk gaande is binnen de organisatie. Of dat je gevoeliger (b)lijkt dan de rest van je familie. Het zwarte schaap in een kudde vol witte schapen.

Je voelt je niet begrepen. Omdat het lijkt alsof jij de enige bent die kijkt door jouw bril – en de ander die bril maar niet kan of wil vinden. En dat is ook zo. Jij bent uniek. (En de ander ook, trouwens.)

De kunst is niet dat de ander jouw uniciteit gaat zien, maar dat jíj hem ziet. En vervolgens dat je hem durft te ownen en de moed hebt om jezelf in volle glorie aan de buitenwereld te laten zien. Oók als het risico bestaat dat die ander jouw nieuwe vorm afkeurt.

En dat is niet 1-2-3 geregeld. Dat is een proces van heb-ik-me-jou-daar. En toch precies wat we hier te doen hebben.

We worden geboren met alles in ons wat we nodig hebben om onze taak op deze aarde te volbrengen. Vele jaren hebben we vervolgens nodig om al die gifts uit te pakken en ons eigen te maken. Om vervolgens onze eigen stem te vinden en onze eigen weg te kiezen, ondanks de weerstand die we daarbij buiten en binnen in onszelf ondervinden.

Is dat makkelijk? Nee, meestal niet. Is het nodig? Ja! Als je als zwart schaap geboren wordt – en dus een taak te volbrengen hebt – zul je je uitermate ongelukkig voelen als je je niet ontwikkelt tot wie je kunt zijn. Dat gaat wringen. Op je werk. In je relatie. Waar dan ook. Tot het werkelijk pijn doet en je wel móet onderzoeken waar het spaak loopt in je leven en anders kan. En dan begint het pas; het proces. Je overgeven aan dat grote niet weten, die rollercoaster die je voert naar places you have never been, om te worden wat je niet voor mogelijk hield.

Maar het is mogelijk. Altijd. Want als je verlangen er is, is de positieve uitkomst in jou aanwezig. Read that again. Je kunt niet dromen van een nieuwe ik die in werkelijkheid niet kan bestaan. Dat dromen is de teaser om jou steeds een stapje verder te laten zetten op weg naar je volle ik.

Herken je je in dit verhaal? Voel jij je wel eens het zwarte schaap en niet begrepen in deze wereld vol witte schapen? Voel jij het al wringen zo nu en dan? Of zit je al middenin het proces naar jouw zelf?

Ik hoor je verhaal graag. Het pad dat we lopen, lopen wij (zwarte schapen) namelijk allemaal. En wanneer je jouw verhaal kunt delen met gelijkgestemden, is het alsof jouw kudde zich langzaam vult met meer schapen van jouw kleur. And that’s when the magic starts happening.