Mag het een onsje minder perfect?

Vanochtend liep ik door een heerlijk zomers herfstbos. Precies die combinatie: de zon brandend tussen de bomen door, de bladeren al verkleurd op de grond. En natuurlijk al vele kastanjes op de grond, als dan niet nog veilig verpakt in hun stekelige jasje. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot een kleine serie te schieten, van de kastanje vers van de boom af, tot het moment dat hij helemaal naakt en kwetsbaar, maar in vol ornaat, zich had ontdaan van zijn stekels.

Ik genoot. De fotomodellen boden zich in grote getalen aan. Nu alleen nog zo’n mooie, dikke, ronde, volle, glanzende, roodbruine gladde kastanje graag.
Ik keek om me heen, vol verlangen, maar de enige ontpelde kastanje die ik zag, was een zwak, klein, gerimpeld ding. Eigenlijk niet de moeite waard om te fotograferen, vond ik.

En toen viel er weer een, een kwartje.

Hoe vaak ben ik niet op zoek naar perfectie?
Hoe vaak heb ik niet precies voor ogen hoe een situatie, een relatie, ik, mijn werk, mijn dagen, mijn reacties eruit moeten zien?
En hoe vaak is mijn zoektocht uiteindelijk eindeloos en het resultaat zwaar tegenvallend?

Ik stopte mijn telefoon weg en liep door, dit inzicht op me in laten werkend.

Wat nou als ik die perfectie los kon/zou laten?
Wat als ik het resultaat zoals ik het het liefst zou zien ‘gewoon’ los kon laten?
En in plaats daarvan ‘gewoon’ kon laten gebeuren wat er gebeurt (en er dan mee dealen)?
Hoe groot zou de last zijn die dan van mijn schouders viel?
Hoe groot de vrijheid, opluchting en rust die daarvoor in de plaats zou komen?

Ik heb een hele tijd terug een mooi koffiekopje van een lieve cliënt gekregen, met daarop de woorden: De kunst is zo te leven dat het je overkomt.
Ik begreep de boodschap nooit zo goed. Nu wel, geloof ik. En ik ga het proberen – en tegelijkertijd loslaten. Kijken hoe dat voelt, dat laten gebeuren van mijn leven. Zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder verlangen naar perfectie. Te beginnen met vandaag.

Geniet van al het mooie dat je staat te wachten. En vertrouw erop dat het minder mooie wat er op je pad komt uiteindelijk vaak ook een mooie les in zich heeft. Welke, dat merk je pas als je het merkt.