Leerprocessen

Ken je dat? Dat je al een tijdje voelt dat het anders mag. Dat het wringt in je leven, je relatie, je werk, of wat dan ook. En dat je heus wel snapt wat er anders moet. Anders kan. Maar dat het je op de een of andere manier maar niet lukt om de dingen die er werkelijk toe doen aan te pakken.

Je neemt je voor om beter voor jezelf te gaan zorgen en weet best wel hoe dat moet, maar gooit aan het einde van de dag toch maar weer snel een pizzaatje in de oven. Of je voelt dat het tijd is voor een andere baan, maar na een maand of zes zit je nog steeds op dezelfde plek, terwijl de irritaties inmiddels hoog oplopen. Dat soort dingen.

En misschien merk je dat je een beetje boos wordt als je beseft dat er na een half jaar nog niets is veranderd. Boos op de situatie, op anderen, maar vooral op jezelf. Want hoezo lukt het je niet om je shit voor elkaar te krijgen?

Zal ik je wat vertellen? Dit is hoe het gaat, hoe het hoort te gaan. Het leven is niet hup-hup-hup en we zijn er. Het leven is een opeenstapeling van vele leerprocessen. En leerprocessen duren over het algemeen wat langer dan drie dagen. Een vwo-diploma haal je immers ook niet binnen twee maanden, wel? Precies.

En zo verander je je leefstijl niet in drie weken. En heb je niet in een week besloten wat voor baan je dán wel wilt en er ook één gevonden. Good things take time.

Wees dus lief voor jezelf en supportive. Bedenk je wat je tegen een goede vriend(in) zou zeggen als zij in dezelfde situatie zou zitten als jij nu.
En behandel jezelf in het vervolg alsof je die dierbare vriendin bent. Met compassie en een liefdevolle aanmoediging. Wedden dat die leerprocessen van je dan ook ineens wat beter te behappen zijn?

You’re doing the best you can. And that’s enough.

De eerste keer dat ik met een van mijn lievelingscliënten het bos in ging (het zijn allemaal schatten, hoor), stapte hij stevig door. Hij praatte en praatte en elke keer als ik even niets vroeg of zei, vond hij wel weer een nieuw onderwerp om het over te hebben. Toen we bij een bankje aankwamen vroeg ik hem om gewoon in stilte even te zitten…

Ik voelde het ongemak. Zíjn ongemak. Het onrustige schuiven op de bank. De behoefte om iets te zeggen, de stilte te verbreken. Tot dat zo maar ineens wegzakte. En hij zich overgaf aan wat er was. De stilte, de natuur om ons heen; de bomen, de vogels, de wind, de wolken aan de blauwe lucht… De rust van die natuur, die de rust in ons zachtjes aanraakte. En hij zich erin kon laten zakken, in die rust, in die stilte…

Ik voelde hem ontspannen. Ik voelde zijn razende hoofd tot stilstand komen. Ik voelde hoe de stilte van buiten de stilte in hem raakte en hem overnam. En het was goed.

Toen we verder liepen, waren onze passen trager. Kleiner ook. We praatten minder en voelden meer. En bij het afscheid vertelde hij me hoe het gevoel van ongemak plaats had gemaakt voor een gevoel van: ik wil hier meer van. En hij kreeg er meer van.

Aan het einde van zijn traject met mij, voelde hij niet alleen zijn behoeften beter, hij mocht er ook aan toegeven van zichzelf. Hij nam pauzes wanneer zijn lichaam aangaf daar behoefte aan te hebben. Hij koos ervoor minder tijd op zijn gsm door te brengen. Hij voelde een beter contact met zichzelf en leerde zichzelf accepteren. Ja, zelfs van zichzelf houden.

En dat alles doordat hij de MOED had om de stilte er niet alleen te laten zijn, maar er ook diep in te duiken. Head first. Moed ja, want het vraagt nogal wat om jezelf te durven ontdekken. Om te voelen waar het spaak loopt en welk aandeel je daar zelf in hebt.

Zou jij die duik in het diepe willen nemen, maar vind je het spannend? Laat het me weten, dan duiken we samen.

Comfortzone

We hebben hem getekend, midden op het bospad: zijn comfortzone. Hij staat er in, ontspannen, veilig, maar ook een beetje gevangen. Hij zou er wel eens uit willen, zegt hij hardop. Maar er zijn dingen die hem tegenhouden. Angst voor het onbekende, bijvoorbeeld. Tóch weet hij dat het dáár te halen is. Een vrij leven waarvan hij kan genieten; zijn droomleven. Dáár, buiten de grenzen van zijn comfortzone.

Onze comfortzone voelt veilig. Het is de plek die we kennen. Onze veilige thuisbasis. Waar we heen gaan om ons weer even op te laden, of bij onszelf te zijn. Daar waar we niet verrast worden door zaken van buitenaf.

Het is ook de plek waar we weinig uitdaging vinden. Geen nieuwe stappen, geen avontuur, geen groei. Dat maakt dat onze comfortzone ondanks de veiligheid ook wat benauwend kan voelen. Saai soms ook. Weinig voldoening gevend. En we willen er wel uit, maar we durven niet goed. Want wie weet wat zich daar buiten bevindt…

Deze combinatie zorgt ervoor dat we er makkelijk blijven plakken, in onze comfortzone. En hoe langer we er zijn, des te moeilijker het wordt om die stap naar buiten te zetten. Onze mind verzint steeds meer nieuwe redenen waarom het verstandig is om maar te blijven zitten waar we zitten. Hier kennen we het. Dit kunnen we. Hier maken we geen fouten. Hier worden we niet verrast.

Mijn cliënt van vanochtend verwoordde het heel mooi: “Ik zou wel graag mijn comfortzone willen verlaten, maar dan wel steeds weer terug willen kunnen als ik het nodig heb.” Ja, zou dat geen prachtige oplossing zijn? En weet je wat? Het kan gewoon.

Dit is hoe het werkt, volgens mij. Een kind klemt zich als baby klemt vast aan zijn mama. Dat is zijn comfortzone: dat voelt bekend, veilig en vertrouwd. En dan moet hij op een dag naar het kinderdagverblijf: een nieuwe plek, met vreemde mensen die voor hem gaan zorgen en kinderen die hij niet kent. Dat is moeilijk, 1 of 2 dagen, iets langer misschien. Maar dan is hij gewend: de nieuwe mensen zijn niet vreemd meer en hij weet de weg op de nieuwe plek. Daar liggen de blokken, daar staat de tafel waaraan ze elke middag om 12.00 uur brood eten.
De comfortzone van de peuter heeft zich niet verplaatst, maar is als het ware vergroot: door de stap te zetten – weliswaar gedwongen – en zijn angsten te overwinnen, is de cirkel waarbinnen hij zich veilig voelt groter geworden. Naast thuis bij mama en papa, voelt de uk zich nu ook hier veilig.

Elke keer als we een stapje  buiten onze comfortzone zetten, overwinnen we een angst. Soms een grote, soms een kleine. Als we dan volhouden en onszelf toestaan te blijven leren, wordt dat wat in eerste instantie eng was, langzaamaan vertrouwd. Et voilà: onze comfortzone – de plek waar we ons veilig en at ease voelen – is vergroot. We hoeven dus niet meer steeds terug naar dat benauwende cirkeltje, maar kunnen ons steeds vrijer bewegen terwijl we ons gewoon veilig blijven voelen. De volgende te zetten stap verschijnen vervolgens vanzelf aan onze verlegde horizon. En zo ga je stapje voor stapje richting een leven waar je nu alleen nog maar van kan dromen.

Voel jij dat je ook graag een kijkje buiten jouw comfortzone zou willen nemen? Begin dan gewoon met een klein stapje. Je hoeft niet gelijk je baan op te zeggen om een eigen bedrijf te starten, of te gaan parachutespringen boven de Andes. Je mag gerust beginnen met winkelen in een andere supermarkt, een proeflesje yoga, of een nieuwe smaak chips. Elk stapje in het onbekende is er één. Train jezelf in het verkennen van de wereld buiten je comfortzone en dan volgt die sollicitatie op je droombaan, die droomreis naar India, of het mee uitvragen van die knappe collega over een tijdje vanzelf.

Welke stap buiten jouw comfortzone ga jij als eerste zetten? Laat het me weten, Als coach moedig ik je graag aan!

Zelfbewustzijn

“Dat wordt een heftig coachtraject”, had een collega mijn cliënt voorspeld. Het is onze vijfde sessie samen. Al pratend zijn we gewandeld naar een bankje aan de Grote Dreef. Ze vertelt over de positieve veranderingen die ze ervaart in haar dagelijkse leven. Hoe makkelijk ze sommige dingen al kan loslaten… We nemen plaats op het bankje en doen samen de oefening die ons even laat zakken in onszelf. Dat ze altijd zo heerlijk ontspannen uit onze sessies komt, vertelt ze me bij het afscheid.

Ik moet denken aan de opmerking van de collega… En ik besef dat zijn opmerking vooral iets zegt over zíjn kijk op coaching. Hij is niet de enige: veel mensen zien op tegen ‘werken aan zichzelf’. Alsof je niet kunt groeien zonder groeipijnen. Alsof de nadruk ligt op facing your shadows, of het herbeleven van de angsten en het verdriet uit je jeugd. Alsof je de controle volledig moet loslaten en je volledig moet overgeven aan het onbekende. De doos met oude pijnen open moeten trekken, zodat we overspoeld worden met oude bagger.

Dat is jammer. Want de tocht naar wie je in werkelijkheid bent hoeft helemaal niet zo zwaar en confronterend te zijn. Het kan ook heel zachtjes. Voorzichtig. Liefdevol. Stapje voor stapje. Tot je zo maar ineens merkt dat je ongemerkt al heel veel stapjes hebt gezet. En je leven en hoe je daarin staat er heel anders uit ziet. Rustiger, vrediger, steviger, zorgelozer.

Ja maar, hoe dan?!

Simpel, door elke keer weer een stapje verder te zetten in je zelfbewustzijn. Door jezelf stukje voor stukje weer te (her)ontdekken. Te onderzoeken wie je ook alweer bent, voordat de wereld je allerlei maskers liet aanmeten. Net zoals je een nieuwe liefde beetje bij beetje beter leert kennen. Nieuwsgierig, liefdevol, verlangend.
Én door contact te maken met je lijf en je innerlijke wijsheid, met je voelen in plaats van (enkel) met je denken. En daar steeds meer op te leren vertrouwen.

Ik merk dat mensen het spannend vinden wat ik doe en soms ook vaag. Misschien is het dat ook wel. Een beetje. Het is moeilijk in woorden te vatten wat er kan gebeuren als jij en ik samen het bos in gaan op het pad naar jouw zelfbewustzijn. Soms is het heel down to earth en blijft het bij een verhelderend gesprek met (veel) herkenning en nieuwe inzichten. Een andere keer is het (liefdevol) confronterend. En soms… gebeuren er kleine wondertjes. Maar eigenlijk gebeurt er altijd precies wat jij als cliënt nodig hebt en waar je voor openstaat. Dat bepaal ik niet, maar jij. Ik beweeg enkel mee op jouw (soms onbewuste) intenties.

Het is oké om iets spannend te vinden. Maar laat je niet te veel beïnvloeden door de mening of projectie van mensen om je heen. Kijk wat jij wilt bereiken op je pad en voel wie je dat kan brengen. Als je jouw gevoel volgt, zit je altijd goed. Altijd. En als jij voelt dat ik iets voor je kan betekenen op jouw pad naar zelfbewustzijn, neem dan vooral contact met me op. Ik beloof dat ik de gidsen en engelen lekker op hun wolk laat zitten wanneer jij dat liever hebt. 😉

Omarm je emoties

Naast me, op het bankje in het stadspark, zit een jonge vrouw die moeite heeft met het tonen van haar gevoelens. De tranen die zo nu en dan opwellen, veegt ze snel weg. Dat is wat haar is meegegeven als kind: emoties zijn lastig, die stop je weg. En dat is wat ze doet als jonge vrouw. Ze legt de lat hoog voor zichzelf. Zowel op werkgebied als op persoonlijk vlak. Bij anderen wil ze het gezellig houden. Daar is ze het liefst enkel haar sprankelende ik. Haar chagrijn en boze buien stopt ze dan weg.

Maar ze is moe. Moe van het wegstoppen. Haar lijf doet zeer. Houdt haar in zijn greep. En zelfs nu, nu ze haar ongemak zo pijnlijk voelt, vraagt ze zichzelf om sterk te blijven.

Ze is niet de enige. Velen van ons zijn opgegroeid met de gedachten dat emoties lastig zijn. Dat we tranen maar moeten wegslikken. Dat anderen geen last hoeven hebben van onze mindere kanten; ons verdriet, onze angst, onze boosheid, onze twijfels en zorgen. En dus leven we naar buiten een leven dat er vooral gezellig uitziet. Terwijl we soms van binnen doodgaan…

Onze uitdaging is om ook de donkere kanten in onszelf te omarmen. Ze zíjn er, en ze zijn deel van ons. Kun je je voorstellen dat we – wanneer we onze schaduwkanten ontkennen – een gedeelte van onszelf ontkennen? Als boosheid, verdriet en angst er niet mogen zijn, dan zijn we maar de helft van ons. En als we slechts de helft zijn van onszelf, dan zijn we dus niet zo krachtig als we zouden kunnen zijn. Een half ei is geen ei, immers.

Omarm je emoties. Maar hoe doe je dat dan?
Stap 1: Ga op verkenning. Wat zit er allemaal in mijn lijf dat ik nooit heb willen zien? Voel maar, schrijf er maar over. En voel steeds een stukje dieper, verken steeds een stukje verder.
Stap 2: Doorvoel. Welke emoties kom je tegen? Kijk eens of ze er mogen zijn van jou. Kijk eens of de tranen mogen vloeien, de boosheid eruit mag komen, de angst gevoeld mag worden. Laat het maar gewoon gebeuren; je kunt het hebben, echt waar.
Stap 3: Forceer niets. Als het je te veel wordt, dan is het genoeg voor vandaag en ga je morgen gewoon weer verder.

In dit hele proces – in het hele leven – geldt: wees lief voor jezelf. Dat betekent dat je mag stoppen met vechten. Als er tranen zijn, laat ze dan stromen. Laat er boosheid zijn als je boosheid voelt. En gun het jezelf om gewoon jij te zijn. Je bent goed genoeg. Ook als je verdrietig bent of bang, ook als je boos bent of chagrijnig, ook als je geen zin hebt in wat dan ook. Omarm je emoties. After all, you’re only human.

Het universum

In een reading vanochtend deden ‘zij van boven’ erg hun best om uit te leggen hoe het werkt in dit aardse leven.

Ze vertelden hoe elke lifechanging beslissing die we nemen tijd vraagt. Veel tijd vaak. Eerst begint er iets te kriebelen: het ‘voelt’ niet meer goed, je gaat je afvragen ‘of dit het nog wel is’…

Vervolgens wordt steeds vaker bevestigd dat je inderdaad toe bent aan iets anders. Het begint steeds meer te wringen…

We gaan denken en piekeren; “Wat is het dan waar ik wel gelukkig van word? En durf ik die stap te zetten? Kan ik dat wat ik heb wel loslaten?”

Maar het universum doet haar best om je in beweging te krijgen. Het laat dingen gebeuren in je huidige leven waardoor je gevoel van onbehagen steeds groter wordt en je drang naar het nieuwe steeds meer voelbaar…

En je draait nog wat en houdt nog wat vol, tot het steeds helderder wordt welke stap je te zetten hebt en het moment daar is dat je je ommezwaai maakt. New life, here I come!

Vandaag kwam deze boodschap met de metafoor van een hoge duikplank: je wordt steeds verder richting het einde van de plank geduwd, kunt voorzichtig al over de rand spieken de diepte in en uiteindelijk waag je de sprong.

Ik vind dit een mooi beeld. Hoe het universum je zachte duwtjes geeft in je nieuwe richting, richting het leven dat (nu) beter bij je past. Dit zijn geen processen die je er in twee maanden doorheen jast. Dit moet stap voor stap vorm krijgen.

En alsof het zo moest zijn, zagen we aan het einde van de reading dit bordje bevestigd aan het bankje waarop we al die tijd hadden gezeten: “Alles heeft zijn tijd”. Amen.

Gedachten

Gisteren vertelde een vriendin me dat ze veel onrust in haar lijf voelde. Wist ik misschien waar dat vandaan kwam? Het is een bezig bijtje, die vriendin van me. Met veel interesses, energie en wensen. En dus was mijn tegenvraag: “Zit je wel eens stil? Stil stil? Als in dat je even echt helemaal niets doet?” Jawel, antwoordde ze, alleen heb ik dan meestal wel mijn gsm in mijn handen…

In het leven van nu, in deze maatschappij, zijn er ontzettend veel zaken die onze aandacht vragen. Met onze gsm’s binnen handbereik, ligt de wereld aan onze voeten. En daar gebeurt een boel, in die wereld. Tel daarbij op dat wat er dagelijks gebeuren moet in en om huis, voor het werk, de kinderen, onze families, onszelf, voor de aankomende feestmaand en je houdt geen seconde vrije tijd over.

Tot het moment dat je daar zelf voor gaat kiezen. En dat gaat een gouden moment zijn in je leven, ik beloof het je. Want zodra je momenten gaat creëren voor jezelf, waarin je niets anders hoeft dan enkel even te ZIJN, gebeurt er wat. Je gaat voelen wat er speelt in je. Waar je lijf behoefte aan heeft. Waar je ziel behoefte aan heeft. Wat de juiste dingen zijn om je tijd en energie aan te besteden. En welke zaken je beter kunt laten vallen.

Er ontstaat ruimte, die je mag invullen zoals jij wilt. Als je slim bent, ga je in stilte voelen hoe je jouw tijd, jouw leven wilt invullen. Laat je lichaam, je gevoel spreken. Wat vind jij belangrijk? Waar heb je behoefte aan? Waar word je blij van? Als je nergens naar hoeft te kijken, wat zou je dan nu het allerliefste doen? Voel je het? Begint het te bruisen in je buik, krijg je kippenvel of maakt je hart een sprongetje? Dan is dát precies wat je mag gaan doen.

En je zult beloond worden. Oh boy, wat ga je beloond worden. Want zodra je dingen gaat doen die goed zijn voor jóu, word je leven ineens een stuk rijker. Je voelt je energieker, meer voldaan en gelukkiger. Voel je daar wat voor? Ja? Dan hoef je dus maar één ding te doen: zoek de stilte op.

Ehm… is dat niet eng?

Ja zeker, het kan spannend zijn om naar die stilte te gaan. Want wie weet wat je dan tegenkomt? Zal ik je wat verklappen? De stilte is niet hetgeen waar je bang voor hoeft zijn. Van de stilte in jezelf heb je in feite niets te vrezen. Deze is alleen maar vredig; daar is alles goed en hoeft niets veranderd te worden. Het zijn onze gedachten die angst veroorzaken. En als je die leert kennen en je bewust wordt van wat je mind je dagelijks toeschreeuwt, dan is er eigenlijk niets aan de hand. Want dan kun je zien dat het enkel gedachten zijn. En die hoef je echt niet altijd te geloven.

Zet vandaag nog die eerste stap. Leg je gsm weg, zoek een plekje waar je niet gestoord wordt en word stil. Komen er gedachten? Stuur je aandacht dan naar je ademhaling, naar wat je ziet of hoort, of naar je voeten. Vind je het eng of moeilijk? Ik help je graag. Loop een keer met me het bos in, dan laat ik je de stilte in jezelf ervaren. Ik beloof dat je er heel blij van wordt.

Anderhalf jaar geleden zat ik met de handen in het haar. Ik voelde met mijn hele lijf dat ik vol voor mijn bedrijf wilde gaan. Want mensen verder helpen op hun levenspad, daar word ik enorm blij van. Maar vanaf het moment dat ik mijn vaste baan opzegde, voelde ik de druk. Mijn ‘gehobby’ moest nu echt een bedrijf worden. Met een visie, een duidelijk aanbod en uiteindelijk een inkomen waarvan ik de hypotheek kan betalen.

Dat was het moment dat het denken het overnam van mijn enthousiasme. Ik probeerde te achterhalen welke kant ik op wilde. Hoe moest mijn bedrijf er over vijf jaar uitzien? En over tien? Ik was ervan overtuigd dat als ik dat helder had, ook duidelijk werd welke stappen ik nu zou moeten zetten om daar uiteindelijk te komen. En ik dacht en ik dacht… en ik dacht nog wat meer. Tot ik compleet stilviel. Dat heeft ruim een jaar geduurd…

Als ik nu terugkijk op die tijd, besef ik waar het mis ging. Er is niet zoiets als een glazen bol waarin je kunt zien wat de toekomst brengt. Want die toekomst bestaat nu nog helemaal niet. En toch denken we er veel over na. Omdat we geen fouten willen maken, niet voor verrassingen willen komen staan, graag ook zo snel mogelijk bij de juiste uitkomst willen zijn zonder tijd te verspillen.

Maar een leven creëren gaat niet zoals je een huis bouwt: vandaag maken we het ontwerp, volgende week kopen we de materialen, dan starten we met bouwen en over een half jaar trekken we erin. Een leven bouw je stap voor stap. Door elke dag opnieuw te voelen waar je staat, wat je nodig hebt, welke richting het leven je zachtjes in duwt. One day at a time. Omdat je jezelf ook ontwikkelt en je misschien dingen overkomen waardoor je morgen wellicht iets heel anders wilt dan je vandaag kunt bedenken.

Als je jezelf voorneemt vandaag te leven en enkel te voelen wat je vandaag nodig hebt, dan kom je uiteindelijk altijd op de juiste plek uit. Echt waar. Of dat spannend is? Zeker. It’s a hell of a ride. Maar wel de mooiste van je leven. Laat los en laat je leiden. En verwonder je over wat er ontstaat, zo maar vanzelf onder je eigen ogen.