,

Heb jij ballen?

“Ze is zo flink, zo sterk”, hoorde ik laatst iemand zeggen over een dappere dame die de strijd tegen kanker voert. Toen ik vanochtend wakker werd, lag ik daar zo eens over na te denken. Iedereen voert zijn strijd – tegen wat dan ook – op zijn of haar eigen manier. En alles is goed. Natuurlijk; het is immers jouw proces nietwaar?

Maar wat me opvalt is dat we vaak woorden als ‘sterk’ en ‘flink’ gebruiken als iemand een houding laat zien van: niet zeuren, maar doen, niet lullen maar poetsen, niet piepen, de schouders eronder en dóór. Dat is knap, zeker. Je moet het maar kunnen opbrengen.

Maar laten we even afstappen van het idee dat degene die het minst emotie toont degene is die het sterkst is. Want laat me je dit vertellen: je moet f*cking ballen hebben om je emoties, angsten, en twijfels wél te durven voelen. Als je ze ook nog durft te laten zien aan de wereld, open en bloot; dan ben je in mijn ogen niet minder dan een held. (En niet alleen als je doodziek bent.)

Ik ga niet zeggen dat de één sterker of beter is dan de ander. Het is geen wedstrijd. Wel ga ik je vragen hoe jij omgaat met de tegenslagen in jouw leven. Ben jij de doorzetter, die van de schouders eronder en door? Ga je bij de pakken neerzitten en denk je: dit komt nooit meer goed? Of doorvoel je elke stap van je proces heel bewust en beweeg je daarin mee met wat het leven je voorschotelt?

Nogmaals: er is geen goed of fout. Maar wat ik zelf in mijn omgeving zie, is dat veel mensen de werkelijke ‘strijd’ niet willen of durven aangaan. Ze proberen het verdriet en de angst te ontlopen die schuilgaat achter het afscheid nemen van het leven of van een dierbare.

Met als resultaat dat de worsteling en de pijn eigenlijk alleen maar groter wordt, onder de oppervlakte. Want emoties niet willen voelen is als een bal die je onder water probeert te houden: het kost veel energie en op een bepaald moment komen ze toch wel naar boven. (Meestal op een moment en manier die jou allerminst zint.)

Ja, het is pijnlijk om werkelijk te voelen wat het leven ons voorschotelt. Absoluut! De pijn, het verdriet, de woede, de onmacht, de angst, spijt… Au. Maar weet dat het vaak nóg zwaarder is om te proberen niet te zien wat er speelt in jou en je sterk te houden voor de ander.

Wees niet bang voor je emoties. Emoties geven het leven en je relaties kleur. Ze breken ons hart open en maken zo werkelijke verbinding mogelijk. Met onszelf en met de ander. Dus wees ‘flink’ en laat je tranen stromen op het moment dat ze beginnen te prikken achter je ogen. Het zal minder pijn doen dan je denkt en je veel meer opleveren dan je verwacht.

Echt.

/door
, ,

Een fijn leven begint bij het voelen van je lijf

Ik heb het er vaak over: over leren luisteren naar de taal van je lichaam. Voor mij is dat precies waar een leven start wat precies klopt voor jou. En dat daarom vervullend en gelukkig is. Voelen in je lijf is voor mij precies dat: voelen in je lijf. Want ons lichaam geeft ons de hele dag door signalen:
“Ik heb het koud: trek iets warms aan.”
“Ik heb honger: voed me.”
“Ik ben moe: laat me rusten.”
“Ik heb pijn: geef het aandacht.”
“Ik voel me rot: troost me.”

Klein kind
Het is eigenlijk net een klein kind, die ook onvermoeibaar kan meedelen wat het wil. Helaas zijn we in de loop der jaren die stem van ons lichaam gaan verwaarlozen. We hadden geen tijd om te rusten. We vonden onszelf te dik, dus voedden we ons lichaam niet wanneer het erom vroeg. We hadden een deadline op het werk, dus geen tijd om te rusten. Onze ouders leerden ons: ‘niet piepen, schouders eronder en dóór’ en dus gaan we door. Ook nu nog, nu we volwassen zijn en onze eigen beslissingen zouden mogen nemen. ‘Zouden mogen nemen’ ja, want heel eerlijk: onze beslissingen hangen nog heel vaak af van wat we denken dat de mensen om ons heen van ons verwachten. Om hén niet teleur te stellen – uit angst voor afwijzing – doen we dus veel meer dingen die we zelf eigenlijk niet willen.

Gebakken peren
Met alle gevolgen van dien… We lopen onszelf voorbij, soms jarenlang. Soms zelfs ons hele leven lang. Tot het moment dat we niet meer kunnen. En ons lichaam met haar laatste krachten kreunt: “I quit.” En dan zit je met de spreekwoordelijke gebakken peren. Als je wacht op dat moment; het moment dat jouw lichaam het opgeeft, ben je al ver van huis. Je lichaam heeft dan vaak jaren nodig om te herstellen; een lange en zware tocht.

En dat is waarom ik het zo vaak heb over luisteren naar je lijf, de taal van ons lichaam. Want als je nú weer leert luisteren naar wat jouw lichaam jou influistert, kun je het tij gaan keren. Dan kun je het gaan geven waar het behoefte aan heeft. Dan kun je het weer gezond maken en jouw leven weer fijn; om van te houden.

Vertragen
Luisteren naar je lijf begint met gas terug nemen, vertragen en met je volle aandacht gaan naar je lijf. Misschien lukt dat niet direct, maar misschien voel je direct de kramp in je nek en schouders, een grote vermoeidheid, een knoop in je maag, of een stille, zeurende pijn achter je ogen…
Voel je iets? Neem dat dan serieus. Ren er niet van weg omdat het ongemakkelijk voelt, maar ga er juist naartoe met je aandacht. Stel het de vraag: wat heb je nodig? En luister goed naar wat er in je opkomt…
Misschien voelt het een beetje raar zo in het begin, maar doe toch maar eens precies dat wat er in je opplopt. Ga even een paar minuten liggen op de bank, als je lichaam je vertelt dat het rust nodig heeft. Geef het een fruitsalade als het zegt dat het behoefte heeft aan voedsel. Houd het vast of streel het als het troost en steun vraagt. Doe het maar. Je zult verrast zijn door het effect.

Oefening baart kunst
Voel je niets? Dat is oké. Het is niet gek als je dat hele zachte fluisterstemmetje niet direct hoort. Geloof me als ik je zeg dat je lichaam al lang blij is dat je het even aandacht geeft. En geef niet op: oefening baart kunst. Je zult zien dat je na een paar dagen misschien ineens iets voelt of ervaart. Weet dat jouw lichaam haar behoefte graag met je deelt; het is immers goed voor jullie beide als je er goed voor zorgt.

Wil het echt niet lukken, stuur me dan een berichtje. Dan luisteren we even samen.

/door
, ,

“I like you… just the way you are”

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

/door
, ,

Als ik heel eerlijk ben…

Sommige woorden hebben een heel grote verborgen waarde….
Zoals deze: ‘als ik heel eerlijk ben….’
Ik hoor mensen deze zin vaak een beetje tussen neus en lippen door zeggen, maar de woorden die op deze zin volgen, zijn vaak van heel groot belang!
Want na de zin áls ik heel eerlijk ben…’ volgt vaak wat je werkelijk belangrijk vindt.

Als ik heel eerlijk ben, blijf ik vanavond liever thuis.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik helemaal geen zin meer in deze relatie/vriendschap.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik hier eigenlijk geen tijd/energie aan besteden.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik liever in mijn eentje in een ver zonnig land mijn kerst doorbrengen dan in Nederland met mijn familie.
Als ik heel eerlijk ben, ga ik liever vroeg naar bed.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn baan al jaren tenenkrommend saai.

Herken je hem, dat korte zinnetje met die grote betekenis?
Let er eens op wat jouw belangrijkste ‘als-ik-heel-eerlijk-ben-nen’ zijn op dit moment. En als je uitkomt bij iets wat je niet wilt – bijvoorbeeld stappen met vrienden deze zaterdagavond – mag je onderzoeken wat het dan is wat je wél wilt! De hele avond Netflixen op de bank, onder een warm zacht dekentje met een kopje thee, bijvoorbeeld. Of vroeg naar bed met een boek.

Kortom: jouw ‘als ik heel eerlijk ben’ helpt je enorm bij het ontdekken wat je wél wilt. En soms is dat antwoord makkelijk te vinden, soms wat moeilijker. Bijvoorbeeld bij het vinden van een baan die je wel vervulling geeft, of het ontdekken wat een relatie voor jou dan wél de moeite waard maakt.

Laat het gewoon maar eens wat sudderen in je binnenste de komende dagen. Als je er zelf niet uitkomt en je graag hulp krijgt bij het vinden op een antwoord op jouw vraag, kijk ik graag met je mee.

/door
, ,

Mag het een onsje minder perfect?

Vanochtend liep ik door een heerlijk zomers herfstbos. Precies die combinatie: de zon brandend tussen de bomen door, de bladeren al verkleurd op de grond. En natuurlijk al vele kastanjes op de grond, als dan niet nog veilig verpakt in hun stekelige jasje. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot een kleine serie te schieten, van de kastanje vers van de boom af, tot het moment dat hij helemaal naakt en kwetsbaar, maar in vol ornaat, zich had ontdaan van zijn stekels.

Ik genoot. De fotomodellen boden zich in grote getalen aan. Nu alleen nog zo’n mooie, dikke, ronde, volle, glanzende, roodbruine gladde kastanje graag.
Ik keek om me heen, vol verlangen, maar de enige ontpelde kastanje die ik zag, was een zwak, klein, gerimpeld ding. Eigenlijk niet de moeite waard om te fotograferen, vond ik.

En toen viel er weer een, een kwartje.

Hoe vaak ben ik niet op zoek naar perfectie?
Hoe vaak heb ik niet precies voor ogen hoe een situatie, een relatie, ik, mijn werk, mijn dagen, mijn reacties eruit moeten zien?
En hoe vaak is mijn zoektocht uiteindelijk eindeloos en het resultaat zwaar tegenvallend?

Ik stopte mijn telefoon weg en liep door, dit inzicht op me in laten werkend.

Wat nou als ik die perfectie los kon/zou laten?
Wat als ik het resultaat zoals ik het het liefst zou zien ‘gewoon’ los kon laten?
En in plaats daarvan ‘gewoon’ kon laten gebeuren wat er gebeurt (en er dan mee dealen)?
Hoe groot zou de last zijn die dan van mijn schouders viel?
Hoe groot de vrijheid, opluchting en rust die daarvoor in de plaats zou komen?

Ik heb een hele tijd terug een mooi koffiekopje van een lieve cliënt gekregen, met daarop de woorden: De kunst is zo te leven dat het je overkomt.
Ik begreep de boodschap nooit zo goed. Nu wel, geloof ik. En ik ga het proberen – en tegelijkertijd loslaten. Kijken hoe dat voelt, dat laten gebeuren van mijn leven. Zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder verlangen naar perfectie. Te beginnen met vandaag.

Geniet van al het mooie dat je staat te wachten. En vertrouw erop dat het minder mooie wat er op je pad komt uiteindelijk vaak ook een mooie les in zich heeft. Welke, dat merk je pas als je het merkt.

/door
, ,

Zorg goed voor jezelf

Mijn hart bloedt. Het bloedt omdat ik de ene na de andere vrouw tegenkom die zichzelf compleet voorbij loopt in de zorg voor anderen.

De kinderen vragen en moeten van alles, elke dag, de hele dag. Hun partner zit niet lekker in zijn vel. Moeders vraagt tijd en aandacht. De ene vriendin is net gescheiden, de ander heeft gedoe op haar werk en weer een ander twijfelt over zowat alles in haar leven. De buurvrouw is slecht ter been. En de wereld staat in brand: oorlog, armoede, criminaliteit, natuurrampen en andere ellende.

Ze kunnen het niet aanzien, deze vrouwen. Ook hun hart bloedt. En ze gaan zorgen, alles wat ze in zich hebben. Zorgen voor de kinderen, 24/7. Hulpjuf bij een uitje op school, kinderen laten logeren en leuke uitjes doen. Halen en brengen naar sportclubjes en muziekles. Daarnaast natuurlijk het huishouden en zorgen dat er eten op tafel staat. Man wordt stiekem vaak ontlast: “Blijf jij maar lekker zitten op de bank, ik doe de afwas wel even alleen.”

Haar moeder wordt minstens twee keer per week gebeld en een keer per week gaat ze even op de koffie. Ze heeft een luisterend voor alle vriendinnen die hun sores even kwijt moeten en haar advies goed kunnen gebruiken.

Ze helpt klussen in het nieuwe huurhuis van pas gescheiden vriendin (terwijl haar eigen huis eigenlijk ook wel een verfje kan gebruiken). En vanmiddag doet ze even boodschappen voor de buurvrouw (“Ik moest toch al naar de Appie.”). Komende zaterdag helpt ze een dagje rotzooi ruimen in de wijk…

Elk gesprek sluit ze af met: “Als er iets is, dan weet je me te vinden, hè?!” Om vervolgens elke dag even te appen: “Ha lieverd, hoe gaat het vandaag? Kan ik iets voor je doen?”

Herkenbaar?
En ben je er eigenlijk best een beetje heel erg MOE van?

Dan ga ik nu even streng voor je zijn.
STOP DAARMEE!
Nu meteen.
Stop met zorgen voor anderen, terwijl je niet aan jezelf toekomt.
Want je wordt slachtoffer van je eigen goedheid.

Ik weet het, want ik was daar. Wanneer je ziet wat een ander kan helpen, voelt het haast asociaal om dat niet te geven. Maar laat me je dit vragen: als je alles weggeeft, waar blijf jij zelf dan? Als je steeds voor anderen zorgt, laat je jezelf dan niet ongelooflijk in de kou staan? Over asociaal gesproken…

Luister. Iedereen heeft zijn eigen shit in het leven. En als je wilt kun je elke minuut van de dag en elk zuchtje energie besteden aan de shit van een ander (en dan nog tijd tekort komen).

En dat mag. Absoluut. Maar als je merkt dat je niet aan jezelf toekomt, of vaker wel dan niet doodmoe bent, dan is het tijd dat je andere keuzes gaat maken.

Dan mag je ervoor kiezen om de ander even haar eigen shit te laten opruimen, of bij iemand anders voor hulp aan te kloppen. Totdat jij haar daar weer bij wilt en kunt helpen. Tot die tijd ga jij zorgen voor jezelf en je kinderen. In die volgorde. En ik durf te wedden dat je daar je handen vol aan hebt.

Echt waar. Het zal je goed doen.

En onthoud:
Je bent het waard om goed voor jezelf te zorgen.
Je bent het waard om te rusten.
Je bent het waard om te kiezen voor jezelf.
Je bent het waard om ‘nee’ te zeggen, ook al voelt dat niet altijd fijn.
Je bent het waard om te stralen en plezier te hebben in het leven.

Take care. En zorg dat jouw leven leuk blijft.

/door

hartenwens

Ik had twee allerliefste wensen:
1. wonen in het bos2. een hondDie tweede hartenwens is nu onverwacht in vervulling gegaan.Iemand zei: “Je zult nu wel dolgelukkig zijn!”Ja, dat had ik ook verwacht.Maar het voelde even anders in het leven van alledag.Om de twee uur naar buiten met dat beest. Die dan net zo vrolijk op het moment dat je naar binnen stapt op de keukenvloer gaat zitten plassen…De nachten die ineens weer gebroken zijn. Tot 01.00 uur ’s nachts zitten voor de bench om hem rustig te laten gaan slapen… Om er vervolgens om 06.45 uur weer uit te moeten voor de eerste uitlaatronde.Leuk is anders. Ik ging bijna twijfelen aan mijn eigen hartenwens…Ander verhaal: een lieve vriendin van me heeft deze week spontaan haar baan opgezegd. In de dagen er naartoe was ze gespannen, terwijl ze hoopte al een soort van opluchting te voelen. Die kwam gelukkig wel direct op het moment dat het hoge woord eruit was.Waarmee ik maar wil zeggen: soms kunnen we diep van binnen voelen wat het beste is voor ons. Maar dat wil niet zeggen dat je direct een diepe vorm van tevredenheid voelt als je de betreffende stap zet. En dat is oké.Je hart volgen voelt niet altijd direct kloppend. Je hart volgen gaat soms met horten en stoten. Maar als je goed naar binnen duikt, zal je elk moment een diep weten, een vol vertrouwen kunnen opmerken dat jou vertelt dat de stap die je zet de juiste is. En dat is dan even alles wat je hebt.Geef niet te snel op als jouw gevoel bij een nieuwe stap tegenvalt. Blijf voelen, voelen, voelen. Telkens weer opnieuw. Dan zit je altijd goed.
Zeg je na het lezen van deze mail: “Jij hebt makkelijk praten met je voelen, voelen, voelen! Maar hoe doe ik dat in vredesnaam?” Check dan de post op Instagram, waarin ik je 5 super simpele tips geef om weer contact te maken met je lijf.
/door
boomwortels
, ,

Kutgevoel – hoe kom je ervan af?

Er was eens een dame die op een dag wakker werd met een kutgevoel.
Het voelde onverdraaglijk.

Ze vroeg de huisarts: “Heeft u wat wondermiddeltjes voor me, zodat het verdwijnt?”
Maar de huisarts zond haar weg; tegen een kutgevoel bestond geen pilletje, zalfje of ander medicijn.

Ze klopte aan bij de chirurg.
“Kunt u misschien dat kutgevoel wegsnijden? Volgens mij zit het in mijn buik.”
De chirurg voelde even aan haar buik, maar schudde toen zijn hoofd.
“Daar brand ik mijn vingers niet aan, mevrouwtje”, bromde hij.

De psycholoog zei: “Laten we erover praten, misschien gaat het dan wel weg.”
En ze praatten en praatten, terwijl het kutgevoel instemmend knikkend naast haar op de bank zat.

De dame probeerde van alles.
Alles om dat kutgevoel, dat haar leven zo verpestte, te laten verdwijnen.

De magiër toverde: “Hocus pocus pas, ik wou dat uw kutgevoel weg was.”
En POEF….
Het kutgevoel greep naar zijn hart, zakte achter de bank… en sprong toen grijnzend weer te voorschijn: “Kiekeboehhh!”

De hypnotiseur bracht de dame in een diepe staat van hypnose en toen ze wakker werd…..
Keek het kutgevoel haar recht in haar ogen en gaf haar een vette knipoog, waarbij het pus uit zijn ooghoek droop.

De slijter gaf haar twee flessen russische vodka mee – van de sterkste soort. Hij verzekerde haar: “Dit zal ‘m leren.”
De dame dronk de hele nacht.
Maar de volgende ochtend sprong het kutgevoel, groter dan ooit, weer op haar schoot en klauwde zijn knokige groene vingers nog wat steviger in haar inmiddels grijze haren.

De dame raakte ten einde raad en voelde zich doodmoe van haar zoektocht.
Laat ik hem maar eens even flink de waarheid zeggen, bedacht ze uiteindelijk.
En ze schreeuwde het beest in zijn gezicht: “IK HAAT JE! Ik haat je ik haat je ik haat je! GA WEEEEEG!”
Ze vloekte en tierde dat het een lieve lust was.
Voor wel twee uur aan een stuk.

Uiteindelijk zakte ze uitgeput op de grond.
En het kutgevoel?
Dat vleide zich zachtjes tegen haar aan.

De vrouw begon hartverscheurend te huilen.
Met lange uithalen en dikke tranen die over haar wangen biggelden.
Ze huilde en ze huilde, tot ze een arm om haar schouder voelde.

De dame keek verbaasd op en zag het kutgevoel recht in de ogen.
Ze keek het wezen wat ze zo haatte voor het eerste werkelijk aan en verzonk dieper en dieper in zijn ogen.
Wat ze zag was pijn. En verdriet. En angst.
En als vanzelf sloeg ze haar armen om het beest heen.

Zo zaten ze samen een tijdje huilend te wiegen naast elkaar.
Tot het kutgevoel haar zacht een kusje op haar wang gaf.
En kleiner en kleiner werd.
Tot er niets meer van over was dan een plasje op de vloer naast haar…

***

De moraal van dit verhaal:
heb je last van een kutgevoel?
Vecht er dan niet tegen.
Wens het niet weg.
Want kutgevoel kan hardnekkig zijn en is o zo vasthoudend.

Sta liever even stil en geef het aandacht.
Zit ermee.
Net zo lang tot het zich gevoeld voelt.
Want pas dan – en alleen dan – zal het je loslaten en de rust geven waar je naar verlangt.

***

Merk je dat je ook vaak in gevecht bent tegen wat is? En heb je geen idee hoe je kunt gaan ‘zitten’ met je gevoel? Laat me je dan helpen. Lekker ontspannen, zonder druk, in het Mastbos in Breda. Je bent van harte welkom!

/door
verjaardag

Hooggespannen verwachtingen

Vannacht zijn man en ik teruggekomen van vijf dagen Lissabon, zijn cadeau voor mijn verjaardag. De wensen van mijn omgeving waren unaniem: “Geniet van je verjaardag in deze levendige, bruisende stad!” En: “Dat wordt vast een geweldige verjaardag; aan de stad zal het niet liggen!”

Het gekke is, dat ik juist de dag van mijn verjaardag moeite had met genieten. De twee dagen ervoor waren we buiten de stad in de heerlijke natuur geweest. Zonder verwachtingen. Rustig aan, op de bonnefooi – zoals ze dat dan zo mooi noemen. En ik genoot. Met volle teugen. Van de zon, de blauwe lucht. Van de golven van de oceaan, die hoog opsprongen tegen de rotsen van de kust. Van het groen, de bomen, de verrassend mooie botanische tuin in het drukke toeristische stadje Sintra.

De derde dag, mijn verjaardag, zouden we gaan genieten van de stad Lissabon. Ik had al wat voorwerk gedaan en wist precies welke winkeltjes ik wilde bezoeken en waar we een taartje zouden eten om mijn verjaardag te vieren. Ook wilde ik met de befaamde tramlijn 28 de stad doorkruisen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar het plezier bleef weg. De tram was wel erg vol, de stad viel een beetje tegen, de befaamde koffietent was wel erg prijzig en niet zo gezellig als op de foto’s in de reisgids, en de stad was wel erg druk voor zo maar een week in januari. Ik viel een beetje stil en voelde de teleurstelling. Tot mijn man me zei: “Dat heb jij altijd met je verjaardag, net als met kerst. Jouw verwachtingen zijn dan zo hoog gespannen, dat ze bijna niet waargemaakt kunnen worden.”

Hij heeft gelijk. Bijzondere dagen kunnen mij niet bijzonder genoeg zijn. Op mijn verjaardag wil ik me speciaal voelen en feestelijk. Met Moederdag hoop ik nog steeds op een ontbijtje op bed, liefdevolle kindersnoetjes en een man die me vertelt dat hij me de beste mama van de wereld vindt. Op vakantie wil ik een gezin zijn dat spelletjes speelt samen en lachend elkaar nat spettert in het zwembad. Tijdens de kerst wil ik bij het haardvuur zitten, liefdevolle blikken met mijn familieleden uitwisselen, terwijl de sneeuw in zachte vlokken de wereld bedekt onder een magisch witte deken.

Inmiddels 47 jaar ervaring toont aan dat deze verwachtingen wat aan de hoge kant zijn. (Zeker als je geen haard hebt, je mama bent van twee – niet altijd even attente – puberzoons en getrouwd bent met een nuchtere ex-militair.) Dus misschien wordt het tijd die verwachtingen eens te laten varen. Gewoon maar te zien wat de dag me brengt. Of het nou mijn verjaardag is, eerste Kerstdag, internationale Vrouwendag, Moederdag, Pasen, Oudjaarsavond, Kerstavond, Sinterklaasavond, of wat dan ook.

Wat als elke dag gewoon een dag mag zijn? Waarop je soms geniet en soms niet? Waarop je je soms omgeven en overspoeld voelt door liefde en je soms heel alleen? Waarop je je soms de koning te rijk voelt en andere dagen prut? Wat als ik elke verwachting gewoon los kon laten? En me zou laten verrassen door wat er op mijn pad komt, elke dag opnieuw?

Gisterennacht iets voor twaalven stapten we ons stille, donkere huis binnen. Plotseling sprongen de lichten van de woonkamer aan, schalde een Lang zal ze leven uit de speaker, en vlogen onze twee pubers me om mijn nek, al zingend en knuffelend. Het huis pico bello opgeruimd en versierd. Een bos bloemen, lieve kaart en cadeautje op de eettafel waar ik nu deze blog typ. Volkomen onverwacht. En hemels.

De mooiste momenten plan je niet. De mooiste momenten overkomen je. Het is de kunst ze te pakken en ervan te genieten op het moment dat ze voorbij komen. Ik ga het proberen. En jij?

/door