hartenwens

Ik had twee allerliefste wensen:
1. wonen in het bos2. een hondDie tweede hartenwens is nu onverwacht in vervulling gegaan.Iemand zei: “Je zult nu wel dolgelukkig zijn!”Ja, dat had ik ook verwacht.Maar het voelde even anders in het leven van alledag.Om de twee uur naar buiten met dat beest. Die dan net zo vrolijk op het moment dat je naar binnen stapt op de keukenvloer gaat zitten plassen…De nachten die ineens weer gebroken zijn. Tot 01.00 uur ’s nachts zitten voor de bench om hem rustig te laten gaan slapen… Om er vervolgens om 06.45 uur weer uit te moeten voor de eerste uitlaatronde.Leuk is anders. Ik ging bijna twijfelen aan mijn eigen hartenwens…Ander verhaal: een lieve vriendin van me heeft deze week spontaan haar baan opgezegd. In de dagen er naartoe was ze gespannen, terwijl ze hoopte al een soort van opluchting te voelen. Die kwam gelukkig wel direct op het moment dat het hoge woord eruit was.Waarmee ik maar wil zeggen: soms kunnen we diep van binnen voelen wat het beste is voor ons. Maar dat wil niet zeggen dat je direct een diepe vorm van tevredenheid voelt als je de betreffende stap zet. En dat is oké.Je hart volgen voelt niet altijd direct kloppend. Je hart volgen gaat soms met horten en stoten. Maar als je goed naar binnen duikt, zal je elk moment een diep weten, een vol vertrouwen kunnen opmerken dat jou vertelt dat de stap die je zet de juiste is. En dat is dan even alles wat je hebt.Geef niet te snel op als jouw gevoel bij een nieuwe stap tegenvalt. Blijf voelen, voelen, voelen. Telkens weer opnieuw. Dan zit je altijd goed.
Zeg je na het lezen van deze mail: “Jij hebt makkelijk praten met je voelen, voelen, voelen! Maar hoe doe ik dat in vredesnaam?” Check dan de post op Instagram, waarin ik je 5 super simpele tips geef om weer contact te maken met je lijf.
/door
boomwortels
, ,

Kutgevoel – hoe kom je ervan af?

Er was eens een dame die op een dag wakker werd met een kutgevoel.
Het voelde onverdraaglijk.

Ze vroeg de huisarts: “Heeft u wat wondermiddeltjes voor me, zodat het verdwijnt?”
Maar de huisarts zond haar weg; tegen een kutgevoel bestond geen pilletje, zalfje of ander medicijn.

Ze klopte aan bij de chirurg.
“Kunt u misschien dat kutgevoel wegsnijden? Volgens mij zit het in mijn buik.”
De chirurg voelde even aan haar buik, maar schudde toen zijn hoofd.
“Daar brand ik mijn vingers niet aan, mevrouwtje”, bromde hij.

De psycholoog zei: “Laten we erover praten, misschien gaat het dan wel weg.”
En ze praatten en praatten, terwijl het kutgevoel instemmend knikkend naast haar op de bank zat.

De dame probeerde van alles.
Alles om dat kutgevoel, dat haar leven zo verpestte, te laten verdwijnen.

De magiër toverde: “Hocus pocus pas, ik wou dat uw kutgevoel weg was.”
En POEF….
Het kutgevoel greep naar zijn hart, zakte achter de bank… en sprong toen grijnzend weer te voorschijn: “Kiekeboehhh!”

De hypnotiseur bracht de dame in een diepe staat van hypnose en toen ze wakker werd…..
Keek het kutgevoel haar recht in haar ogen en gaf haar een vette knipoog, waarbij het pus uit zijn ooghoek droop.

De slijter gaf haar twee flessen russische vodka mee – van de sterkste soort. Hij verzekerde haar: “Dit zal ‘m leren.”
De dame dronk de hele nacht.
Maar de volgende ochtend sprong het kutgevoel, groter dan ooit, weer op haar schoot en klauwde zijn knokige groene vingers nog wat steviger in haar inmiddels grijze haren.

De dame raakte ten einde raad en voelde zich doodmoe van haar zoektocht.
Laat ik hem maar eens even flink de waarheid zeggen, bedacht ze uiteindelijk.
En ze schreeuwde het beest in zijn gezicht: “IK HAAT JE! Ik haat je ik haat je ik haat je! GA WEEEEEG!”
Ze vloekte en tierde dat het een lieve lust was.
Voor wel twee uur aan een stuk.

Uiteindelijk zakte ze uitgeput op de grond.
En het kutgevoel?
Dat vleide zich zachtjes tegen haar aan.

De vrouw begon hartverscheurend te huilen.
Met lange uithalen en dikke tranen die over haar wangen biggelden.
Ze huilde en ze huilde, tot ze een arm om haar schouder voelde.

De dame keek verbaasd op en zag het kutgevoel recht in de ogen.
Ze keek het wezen wat ze zo haatte voor het eerste werkelijk aan en verzonk dieper en dieper in zijn ogen.
Wat ze zag was pijn. En verdriet. En angst.
En als vanzelf sloeg ze haar armen om het beest heen.

Zo zaten ze samen een tijdje huilend te wiegen naast elkaar.
Tot het kutgevoel haar zacht een kusje op haar wang gaf.
En kleiner en kleiner werd.
Tot er niets meer van over was dan een plasje op de vloer naast haar…

***

De moraal van dit verhaal:
heb je last van een kutgevoel?
Vecht er dan niet tegen.
Wens het niet weg.
Want kutgevoel kan hardnekkig zijn en is o zo vasthoudend.

Sta liever even stil en geef het aandacht.
Zit ermee.
Net zo lang tot het zich gevoeld voelt.
Want pas dan – en alleen dan – zal het je loslaten en de rust geven waar je naar verlangt.

***

Merk je dat je ook vaak in gevecht bent tegen wat is? En heb je geen idee hoe je kunt gaan ‘zitten’ met je gevoel? Laat me je dan helpen. Lekker ontspannen, zonder druk, in het Mastbos in Breda. Je bent van harte welkom!

/door
verjaardag

Hooggespannen verwachtingen

Vannacht zijn man en ik teruggekomen van vijf dagen Lissabon, zijn cadeau voor mijn verjaardag. De wensen van mijn omgeving waren unaniem: “Geniet van je verjaardag in deze levendige, bruisende stad!” En: “Dat wordt vast een geweldige verjaardag; aan de stad zal het niet liggen!”

Het gekke is, dat ik juist de dag van mijn verjaardag moeite had met genieten. De twee dagen ervoor waren we buiten de stad in de heerlijke natuur geweest. Zonder verwachtingen. Rustig aan, op de bonnefooi – zoals ze dat dan zo mooi noemen. En ik genoot. Met volle teugen. Van de zon, de blauwe lucht. Van de golven van de oceaan, die hoog opsprongen tegen de rotsen van de kust. Van het groen, de bomen, de verrassend mooie botanische tuin in het drukke toeristische stadje Sintra.

De derde dag, mijn verjaardag, zouden we gaan genieten van de stad Lissabon. Ik had al wat voorwerk gedaan en wist precies welke winkeltjes ik wilde bezoeken en waar we een taartje zouden eten om mijn verjaardag te vieren. Ook wilde ik met de befaamde tramlijn 28 de stad doorkruisen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar het plezier bleef weg. De tram was wel erg vol, de stad viel een beetje tegen, de befaamde koffietent was wel erg prijzig en niet zo gezellig als op de foto’s in de reisgids, en de stad was wel erg druk voor zo maar een week in januari. Ik viel een beetje stil en voelde de teleurstelling. Tot mijn man me zei: “Dat heb jij altijd met je verjaardag, net als met kerst. Jouw verwachtingen zijn dan zo hoog gespannen, dat ze bijna niet waargemaakt kunnen worden.”

Hij heeft gelijk. Bijzondere dagen kunnen mij niet bijzonder genoeg zijn. Op mijn verjaardag wil ik me speciaal voelen en feestelijk. Met Moederdag hoop ik nog steeds op een ontbijtje op bed, liefdevolle kindersnoetjes en een man die me vertelt dat hij me de beste mama van de wereld vindt. Op vakantie wil ik een gezin zijn dat spelletjes speelt samen en lachend elkaar nat spettert in het zwembad. Tijdens de kerst wil ik bij het haardvuur zitten, liefdevolle blikken met mijn familieleden uitwisselen, terwijl de sneeuw in zachte vlokken de wereld bedekt onder een magisch witte deken.

Inmiddels 47 jaar ervaring toont aan dat deze verwachtingen wat aan de hoge kant zijn. (Zeker als je geen haard hebt, je mama bent van twee – niet altijd even attente – puberzoons en getrouwd bent met een nuchtere ex-militair.) Dus misschien wordt het tijd die verwachtingen eens te laten varen. Gewoon maar te zien wat de dag me brengt. Of het nou mijn verjaardag is, eerste Kerstdag, internationale Vrouwendag, Moederdag, Pasen, Oudjaarsavond, Kerstavond, Sinterklaasavond, of wat dan ook.

Wat als elke dag gewoon een dag mag zijn? Waarop je soms geniet en soms niet? Waarop je je soms omgeven en overspoeld voelt door liefde en je soms heel alleen? Waarop je je soms de koning te rijk voelt en andere dagen prut? Wat als ik elke verwachting gewoon los kon laten? En me zou laten verrassen door wat er op mijn pad komt, elke dag opnieuw?

Gisterennacht iets voor twaalven stapten we ons stille, donkere huis binnen. Plotseling sprongen de lichten van de woonkamer aan, schalde een Lang zal ze leven uit de speaker, en vlogen onze twee pubers me om mijn nek, al zingend en knuffelend. Het huis pico bello opgeruimd en versierd. Een bos bloemen, lieve kaart en cadeautje op de eettafel waar ik nu deze blog typ. Volkomen onverwacht. En hemels.

De mooiste momenten plan je niet. De mooiste momenten overkomen je. Het is de kunst ze te pakken en ervan te genieten op het moment dat ze voorbij komen. Ik ga het proberen. En jij?

/door
,

Grip op je leven? No way.

/door

Anders dan anderen

Lees meer
/door
,

Bang voor het donker

Lees meer
/door

Met kleine stapjes ga je ook vooruit

Ken je dat? Dat er zo veel op je bordje ligt, dat je niet weet waar te starten? Ik wel.

In huis bijvoorbeeld. We wonen in een jaren ’30 woning. Daarin kun je blijven klussen. Maar dat deden we niet, druk als we waren met onze bedrijven, de kinderen, onze gezondheid, familie, enzovoort.

De klusjes stapelden zich op. Het werden er gevoelsmatig zo veel, dat we eigenlijk niet goed wisten waar te beginnen. En dus bleven ze liggen…

Totdat onze jongste zoon van 13 zich er zó aan begon te irriteren, dat hij er zelf mee aan de slag is gegaan. Hij maakte een lijstje van wat er nodig was en trok me mee naar de Hornbach. En hij is gewoon ergens begonnen.

En intussen is er al een heleboel gebeurd. Gewoon, stap voor stap. Het ene na het andere klusje. Soms een dag hard doorwerken en soms een dagje helemaal niets.

Hij houdt me een mooie spiegel voor, die zoon van me. Heb je een boel taken liggen, op wat voor vlak dan ook – werk, gezin, huishouden, leefstijl, persoonlijke ontwikkeling? En weet je niet waar te beginnen? Ga dan niet afwachten tot de oplossing zich aandient, maar BEGIN gewoon! Bij het eerste wat er in je opkomt. Zonder plan, zonder doel, maar zet die eerste stap.

Kom in beweging, dan volgt de volgende stap vanzelf wel. En voor je het weet ben je zo een eind op pad.

/door

Persoonlijke ontwikkeling: a bumpy road

Persoonlijke ontwikkeling is vaak geen weg van rozenblaadjes, zachte romantische muziek en regenbogen. Ja natuurlijk; we willen leren, groeien en doen wat ervoor nodig is om ons fijner te voelen. Maar wel het liefst op een ontspannen manier, als het even kan.

En ja hoor, transformaties kunnen heus wel liefdevol en zacht zijn. Absoluut! Maar soms zijn ze ook rauw en pijnlijk. Vooral wanneer diep gewortelde overtuigingen ontworteld moeten worden. Een 300 jaar oude eik zaag je immers ook niet om met een stanleymesje… Oftewel: soms moeten dammen doorbroken worden om the point of no return te bereiken.

Gisteren tijdens mijn eerste 1 daags retreat kreeg een van de prachtige dames een wijze les op een heel pijnlijke manier gepresenteerd. En ondanks dat ik weet dat dit moment haar verder gaat helpen op haar pad, doet de manier waarop het gebeurde me pijn.

Ik breek dan ook mijn hoofd over hoe de les wat minder pijnlijk had kunnen worden geleerd. En wat ik daarin had kunnen betekenen. Maar inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het komt zoals het komt. En dat volledig aanvaarden, is het beste wat we kunnen doen.

In mijn sessies of retraites weet ik nooit van tevoren wat zich gaat voordoen. Toen ik net begon als coach, bereidde ik me voor door van tevoren de sessie al uit te werken. Te bedenken welke stappen we zouden zetten en welke tools ik daarvoor zou gebruiken.

Maar ik merkte al snel dat dat er juist voor zorgde dat het niet ging stromen. Ik hield te veel vast aan wat er moest gebeuren… Langzaamaan durfde ik los te laten, om te merken dat dat juist ruimte maakte voor the magic to happen. Soms zacht en sprankelend, een andere keer confronterend en pijnlijk.

Om de wonderen te laten gebeuren moeten we loslaten. Loslaten de manier waarop we denken – of hopen – dat het gaat gebeuren. En accepteren dat jouw les komt wanneer die komt, op de manier waarop die komt. Want alleen dan maken we ruimte voor de magie, de nieuwe wending, een nieuw besef, transformatie.

Het goede nieuws is dat je op de pijnlijkste momenten erop mag vertrouwen dat de mooiste transities hun weg aan het vinden zijn in je lichaam. Dus omarm de regen en eventuele ferme blikseminslagen; de zon gaat altijd weer ergens schijnen. Met misschien wel een prachtige regenboog aan het einde van de horizon. Helemaal speciaal alleen voor jou.

/door

Ben jij wel eens jaloers?

We durven ons vaak niet volledig te laten zien aan anderen, omdat we bang zijn dat zij iets van ons zien waar wij ons voor schamen… Iets wat misschien minder mooi is aan ons. Onze schaduwkanten, onze ‘flaws‘ (in het Engels klinkt het toch altijd net wat vriendelijker…).

Mijn cliënte van vandaag heeft veel last van één van die zoals zij het noemt ‘lelijke’ kanten. Ze vertrouwt me toe dat ze wel eens jaloers kan zijn. Vooral op vrouwen die zelfverzekerd zijn en onverstoord hun pad gaan. Ze schaamt zich er een beetje voor: “Dit zeg ik echt tegen niemand.” Ze beseft heus wel dat iedereen zijn mindere kanten heeft, maar toch kan ze die van haar maar moeilijk accepteren…

We verkennen haar jaloezie. En we komen er samen achter dat je een schaduwkant ook heel anders kunt bekijken. De vrouwen op wie ze jaloers is, hebben altijd iets wat zij zelf niet heeft. En wat ze wél heeeeeel graag wil. De vrouwen raken dus een diep verlangen in haar.

Dus wat als ze het op die manier bekijkt? Wat als ze bij het voelen van jaloezie zichzelf de vraag stelt: wat heeft deze vrouw wat ik graag hebben wil? Oftewel; wat kan ik van deze vrouw leren?

En hoepla, de situatie voelt ineens een stuk lichter. Want de vrouw die ze eerst benijdde, wordt hierdoor een bron van inspiratie. Iemand die je kan helpen je diepste verlangens waar te maken, van wie je kunt leren.

Er trekt een glimlach over het gezicht van mijn cliënte. “Dat voelt veel fijner”, zegt ze blij. Ze neemt zich direct voor om de vrouw met wie ze nu een issue heeft wat vaker op te gaan zoeken, in plaats van te mijden. Want ze wil wel eens weten hoe zij zo sterk is geworden…

Dus. Voel jij jaloezie bij iemand? Vraag je dan eens af wat deze persoon heeft, doet, of is wat jij ook graag zou willen. En observeer: hoe doet ze dat toch? Met nieuwsgierige, bewonderende blik. Heck, misschien durf je het haar wel te vragen? “Wat straal jij toch altijd enorm; wat is je geheim?” “Hoe heb je jouw bedrijf zo snel opgebouwd? Dat vind ik echt geweldig inspirerend!” “Wat ben jij toch altijd geduldig met je kinderen… Hoe doe je dat in vredesnaam?” Voel je hoe zo de sfeer daarmee in een vingerknip omslaat?

Ga voor goud, ga voor de winst: je beste en mooiste zelf. Met heerlijke en oprechte contacten. Laat je me weten hoe dat je afgaat?

 

NB: de cliënte heeft toestemming gegeven om dit bericht te plaatsen.

/door

Focus op wat je blij maakt

Niet al te lang geleden werkte ik nog in loondienst. Maar ik zag alles wat er niet goed ging in de organisatie waarin ik werkte. En ik praatte daarover met mijn collega’s en met mijn man. Achteraf gezien meer dan goed voor me was. Mijn focus kwam te liggen op alles wat ‘fout’ ging in mijn ogen. En daarmee vervuilde ik mijn blik op en mening over de organisatie waarvoor ik werkte. Daar werd ik niet blij van. Verre van.

We zijn inmiddels een aantal jaren verder. En ik heb geleerd dat het in het dagelijkse leven belangrijk is om je te richten op dingen die je energie geven. Door bewust te zien wat er goed gaat en waar je dankbaar voor kunt zijn. Door elke keer opnieuw te kiezen voor dingen die je energie geven en je blij maken. Door dingen te doen die je leuk vindt. En de dingen die je sip maken zo veel als mogelijk aan je voorbij te laten gaan.

Ja, er gaan heel veel dingen niet goed in de wereld, op je werk en in de sociale kring waarin je je dagelijks begeeft. En als je je blik daarop richt en dat steeds opnieuw je aandacht geeft, wordt het groter en groter. Het negatieve kan je dan dusdanig opslokken dat je de positieve dingen niet meer ziet.

Het goede nieuws is: jij kunt kiezen! Jij bent degene die bepaalt waar jouw aandacht naartoe gaat. Ook al staat de wereld in brand of je huwelijk op springen: jij kunt kiezen om jouw aandacht te sturen naar de dingen die wél goed gaan. Hoe klein ook.

Dus doe jezelf een plezier en maak de juiste keuzes voor jou. Word je sip van het geweld op het nieuws? Kijk het dan niet. Kun je niet tegen het geschreeuw van de buren? Luister er dan niet naar: zet wat muziek op of maak een wandelingetje. Word je gek van je baas? Probeer dan voor de gein ook eens te kijken naar de mens achter deze persoon en wat voor mooie kanten hij/zij heeft. (Ja, die zijn er echt!)

Kortom: voed jezelf met schoonheid, positiviteit en liefde. Start er vandaag mee en je zult zien dat je mood nog voor het einde van de maand een heel stuk fijner is geworden. Probeer het gewoon maar eens uit. Ik beloof je dat je niet teleurgesteld zult zijn.

Vind je het echt heel moeilijk om het positieve te zien op dit moment? Boek dan gratis en vrijblijvend een Verhelderingssessie met me in. Ik beloof je dat je je na die 30 minuten een stuk beter voelt.

/door