Dorien Bastiaans
,

Kom je kennismaken?

Een kennis vroeg vandaag aan me wat natuurcoaching nou precies inhoudt. Zijn beeld erbij was al wandelend praten over wat je dwars zit.
Ik vertelde hem dat natuurcoaching meer is. Veel meer.

Tijdens een sessie natuurcoaching gaat het niet zo zeer over praten over wat je dwars zit. Het gaat erom je te laten voelen wat er speelt in je. Door:

  • even stil te staan, letterlijk. En te ontdekken wat er gebeurt in je lijf: waar wringt het? Waar sparkelt het? Waar stagneert het? Hoe voelt dat? En wat wil dat gevoel je vertellen?
  • om je heen te kijken en de natuur je te laten spiegelen wat er leeft in jou. We kunnen allemaal naar eenzelfde beeld kijken (bijvoorbeeld van een boom) en allemaal iets anders zien in de boom. Misschien valt jouw oog op die dode kale takken, Misschien ziet een ander totale chaos in de takkenwarboel. En misschien ziet weer iemand anders een nieuw begin in de groene blaadjes.
  • waar te nemen, met al je zintuigen (ook die die je normaal gesproken niet zo gebruikt). En dan te onderzoeken wat die waarneming met je doet. Wat het voor jou betekent. En ja, dan kan het zo maar zijn dat de ene dag je de regen als een zware last ervaart, terwijl je een andere dag erin staat te dansen. Et voilà: daar heb je de essentie van natuurcoaching te pakken: de ene dag ervaar je het een, de andere dag het ander. Geen dag is gelijk, omdat je gemoedstoestand ook verandert.

Wil jij eens ervaren wat natuurcoaching is? Loop dan komende zondag 1 september met me mee het bos in, voor een gratis en vrijblijvende kennismaking met deze manier van coaching. We lopen een rondje van een uurtje of anderhalf. Ik vertel wat, jij ervaart wat. En hoe dan ook kom je anders dat bos uit.

Locatie: Mastbos Breda, verzamelen op de parkeerplaats aan de Marellenweg 8
Tijdstip: 10.00 uur tot ongeveer 11.30 uur
Laat me even weten als je aansluit via het contactformulier of Whatsapp: 06-48181796.

 

 

/door

Je overgeven aan de stilte

Geef je over aan de stilte

De eerste keer dat ik met een van mijn lievelingscliënten het bos in ging (het zijn allemaal schatten, hoor), stapte hij stevig door. Hij praatte en praatte en elke keer als ik even niets vroeg of zei, vond hij wel weer een nieuw onderwerp om het over te hebben. Toen we bij een bankje aankwamen vroeg ik hem om gewoon in stilte even te zitten…

Ik voelde het ongemak. Zíjn ongemak. Het onrustige schuiven op de bank. De behoefte om iets te zeggen, de stilte te verbreken. Tot dat zo maar ineens wegzakte. En hij zich overgaf aan wat er was. De stilte, de natuur om ons heen; de bomen, de vogels, de wind, de wolken aan de blauwe lucht… De rust van die natuur, die de rust in ons zachtjes aanraakte. En hij zich erin kon laten zakken, in die rust, in die stilte…

Ik voelde hem ontspannen. Ik voelde zijn razende hoofd tot stilstand komen. Ik voelde hoe de stilte van buiten de stilte in hem raakte en hem overnam. En het was goed.

Je behoeften beter voelen

Toen we verder liepen, waren onze passen trager. Kleiner ook. We praatten minder en voelden meer. En bij het afscheid vertelde hij me hoe het gevoel van ongemak plaats had gemaakt voor een gevoel van: ik wil hier meer van. En hij kreeg er meer van.

Aan het einde van zijn traject met mij, voelde hij niet alleen zijn behoeften beter, hij mocht er ook aan toegeven van zichzelf. Hij nam pauzes wanneer zijn lichaam aangaf daar behoefte aan te hebben. Hij koos ervoor minder tijd op zijn gsm door te brengen. Hij voelde een beter contact met zichzelf en leerde zichzelf accepteren. Ja, zelfs van zichzelf houden.

Er is moed nodig om jezelf te ontdekken

En dat alles doordat hij de MOED had om de stilte er niet alleen te laten zijn, maar er ook diep in te duiken. Head first. Moed ja, want het vraagt nogal wat om jezelf te durven ontdekken. Om te voelen waar het spaak loopt en welk aandeel je daar zelf in hebt.

Zou jij het durven? Zou jij die duik in het diepe durven nemen, de stilte in? Ongeacht wat er daar op je afkomt? En wil je gelijk all the way? Dan is mijn intensive ‘Transformeer jezelf, transformeer je leven’ wellicht precies wat je nodig hebt!

/door
blog-deep-dive

Deep dive

Hoe deep dives mijn leven verrijken

Mijn leven is er een van hoge pieken en diepe dalen. Het ene moment voel ik me on top of the world, het volgende tuimel ik weer naar beneden, de diepte in. Ik heb me wat afgeworsteld, me steeds opnieuw afvragend waarom mij dat toch allemaal moest overkomen. Totdat ik besefte dat de enige die iets kon veranderen aan mijn situatie ik zelf was. En ik echt een deep dive in mezelf en mijn verhaal nam, maar nu met mij zelf stevig achter het stuur.

In plaats van me slachtoffer te voelen van de gebeurtenissen in mijn leven, ging ik mezelf onderzoeken. Ik dook de diepte in, en bekeek en voelde alles wat ik tegenkwam: pijn, verdriet, angsten, woede, en ook patronen en belemmerende overtuigingen. Was dat fijn? Hell no! Maar wel ontzettend waardevol!

Ik leer steeds meer over mezelf

Want hoewel de dalen en toppen niet weg zijn uit mijn leven, is het toch een stuk leuker geworden! Steeds opnieuw duik ik weer opnieuw in mezelf, om te ontdekken hoe ik in elkaar steek. En zo leer ik niet alleen steeds meer over mezelf, maar ook over het leven.

Ondertussen weet ik dat na elk dal(letje) altijd weer een weg omhoog komt. Eentje die ik vind door door dat dal te lopen, met alles wat ik erin tegenkom. Ik leer en ik leer. Steeds weer wat meer. Over mezelf en het leven.

Persoonlijke ontwikkeling maakt me rijk

En ondertussen leef ik voor deze deep dives. Omdat ik steeds opnieuw ervaar dat elk dal me een schat aan gegevens oplevert en nieuwe kennis over mezelf en het leven. Het maakt me rijk. Ik heb geleerd om zelfs de dalen te waarderen. Leuk is het niet, maar ik weet al bij voorbaat dat ik er beter, rijker, wijzer uitkom.

Ik loop ergens tegenaan, neem een deep dive. Ik doe mijn ervaring op en deel die met anderen. En intussen heb ik zo vaak een deep dive gemaakt, en er zo veel van geleerd, dat ik anderen kan begeleiden bij het maken van hun duiken. En daar word ik dan weer super gelukkig van.

 

***

 

Ben jij klaar voor een mega diepe – maar hele zachte – duik in jezelf? Dan is mijn intensive ‘Transformeer Jezelf, Transformeer je Leven’ misschien wel voor jou!

/door
, ,

Wanneer ben jij succesvol?

Ik lig ’s nachts vaak wakker. Piekerend over de vraag of ik wel succesvol ben. In mijn werk, als moeder, als dochter, als echtgenote…Vanochtend journalde ik erover. En ik besefte dat ik succesvol zijn afmeet aan de definitie van succes in de maatschappij waarin ik leef. Daar is succes vaak: de carrière die je maakt, het salaris dat je verdient, het aantal klanten of volgers dat je hebt, het niveau van de opleiding die je kinderen genieten.

Tijdens het schrijven besefte ik dat het nogal kortzichtig is om mijn succes van die definities te laten afhangen. Want als je goed kijkt, is het succes van de maatschappij waarin we leven vrij plat, als het ware. Het is de meetbare, vrij oppervlakkige, door mensen bedachte meetlat waarlangs je je leven kunt leggen om te bepalen of je nog wat waard bent.

En dat is jammer. Jammer omdat er zo veel meer waardevols is in het leven. Misschien zelfs wel waardevoller, rijker, voller.
Een leven waarin je iets betekent voor anderen bijvoorbeeld, of je daar nu geld voor ontvangt of niet.
Een leven waarin je jezelf ontwikkelt en blijft ontwikkelen. Waarin je tegenslagen aangaat; valt en weer opstaat, steeds opnieuw.
Een leven waarin je er bent voor je kinderen en hen laat voelen dat ze ertoe doen, welke opleiding ze ook doen, welk beroep ze ook (gaan) uitoefenen. Waarin je geliefden laat voelen dat ze ertoe doen en er voor hen bent als het nodig is.

Als je in staat bent de diepte in te duiken, je schaduwkanten te onderzoeken, de shit die je overkomt in de ogen te zien, je kwetsbaar durft op te stellen tegenover een ander zodat die zich gezien voelt, je hart te openen en de werkelijke verbinding aan te gaan…
Als je het leven aangaat precies zoals het komt, met alle hoogte- en dieptepunten…
Dan ben je in mijn ogen super waardevol en dus ook supersuccesvol. Ook als je geen 10K a month verdient.

Misschien wel juíst. Omdat de focus op geld en status ons vaak zand in de ogen strooit voor dat wat werkelijk belangrijk is: het leven zelf. Wij. Verbinding. Liefde. Er zijn voor een ander. Er zijn voor jezelf. Moedige stappen durven zetten. Durven kiezen voor je eigen weg, ook als snappen mensen om je heen daar helemaal niets van.

Je snapt het al: ik ben niet diegene waarvan je op LinkedIn denkt: die heeft het gemaakt! Ik heb geen carrière doorlopen die klom en klom. Ik heb geen auto van de zaak. Ik heb geen vijfduizend volgers. Maar tóch voel ik me zeer geslaagd in het leven. Omdat ik zie waar ik vandaan kom en waar ik sta vandaag, als mens. En hoeveel mensen ik heb mogen helpen op hun pad. Als ik zo naar mijn leven kijk, dan ben ik freaky trots op mezelf. Succesvol? Ik? Hell yeah!

 

Vraag aan jou:
Wanneer is voor jou jouw leven succesvol?

/door
,

Heb jij ballen?

“Ze is zo flink, zo sterk”, hoorde ik laatst iemand zeggen over een dappere dame die de strijd tegen kanker voert. Toen ik vanochtend wakker werd, lag ik daar zo eens over na te denken. Iedereen voert zijn strijd – tegen wat dan ook – op zijn of haar eigen manier. En alles is goed. Natuurlijk; het is immers jouw proces nietwaar?

Maar wat me opvalt is dat we vaak woorden als ‘sterk’ en ‘flink’ gebruiken als iemand een houding laat zien van: niet zeuren, maar doen, niet lullen maar poetsen, niet piepen, de schouders eronder en dóór. Dat is knap, zeker. Je moet het maar kunnen opbrengen.

Maar laten we even afstappen van het idee dat degene die het minst emotie toont degene is die het sterkst is. Want laat me je dit vertellen: je moet f*cking ballen hebben om je emoties, angsten, en twijfels wél te durven voelen. Als je ze ook nog durft te laten zien aan de wereld, open en bloot; dan ben je in mijn ogen niet minder dan een held. (En niet alleen als je doodziek bent.)

Ik ga niet zeggen dat de één sterker of beter is dan de ander. Het is geen wedstrijd. Wel ga ik je vragen hoe jij omgaat met de tegenslagen in jouw leven. Ben jij de doorzetter, die van de schouders eronder en door? Ga je bij de pakken neerzitten en denk je: dit komt nooit meer goed? Of doorvoel je elke stap van je proces heel bewust en beweeg je daarin mee met wat het leven je voorschotelt?

Nogmaals: er is geen goed of fout. Maar wat ik zelf in mijn omgeving zie, is dat veel mensen de werkelijke ‘strijd’ niet willen of durven aangaan. Ze proberen het verdriet en de angst te ontlopen die schuilgaat achter het afscheid nemen van het leven of van een dierbare.

Met als resultaat dat de worsteling en de pijn eigenlijk alleen maar groter wordt, onder de oppervlakte. Want emoties niet willen voelen is als een bal die je onder water probeert te houden: het kost veel energie en op een bepaald moment komen ze toch wel naar boven. (Meestal op een moment en manier die jou allerminst zint.)

Ja, het is pijnlijk om werkelijk te voelen wat het leven ons voorschotelt. Absoluut! De pijn, het verdriet, de woede, de onmacht, de angst, spijt… Au. Maar weet dat het vaak nóg zwaarder is om te proberen niet te zien wat er speelt in jou en je sterk te houden voor de ander.

Wees niet bang voor je emoties. Emoties geven het leven en je relaties kleur. Ze breken ons hart open en maken zo werkelijke verbinding mogelijk. Met onszelf en met de ander. Dus wees ‘flink’ en laat je tranen stromen op het moment dat ze beginnen te prikken achter je ogen. Het zal minder pijn doen dan je denkt en je veel meer opleveren dan je verwacht.

Echt.

/door
, ,

Een fijn leven begint bij het voelen van je lijf

Ik heb het er vaak over: over leren luisteren naar de taal van je lichaam. Voor mij is dat precies waar een leven start wat precies klopt voor jou. En dat daarom vervullend en gelukkig is. Voelen in je lijf is voor mij precies dat: voelen in je lijf. Want ons lichaam geeft ons de hele dag door signalen:
“Ik heb het koud: trek iets warms aan.”
“Ik heb honger: voed me.”
“Ik ben moe: laat me rusten.”
“Ik heb pijn: geef het aandacht.”
“Ik voel me rot: troost me.”

Klein kind
Het is eigenlijk net een klein kind, die ook onvermoeibaar kan meedelen wat het wil. Helaas zijn we in de loop der jaren die stem van ons lichaam gaan verwaarlozen. We hadden geen tijd om te rusten. We vonden onszelf te dik, dus voedden we ons lichaam niet wanneer het erom vroeg. We hadden een deadline op het werk, dus geen tijd om te rusten. Onze ouders leerden ons: ‘niet piepen, schouders eronder en dóór’ en dus gaan we door. Ook nu nog, nu we volwassen zijn en onze eigen beslissingen zouden mogen nemen. ‘Zouden mogen nemen’ ja, want heel eerlijk: onze beslissingen hangen nog heel vaak af van wat we denken dat de mensen om ons heen van ons verwachten. Om hén niet teleur te stellen – uit angst voor afwijzing – doen we dus veel meer dingen die we zelf eigenlijk niet willen.

Gebakken peren
Met alle gevolgen van dien… We lopen onszelf voorbij, soms jarenlang. Soms zelfs ons hele leven lang. Tot het moment dat we niet meer kunnen. En ons lichaam met haar laatste krachten kreunt: “I quit.” En dan zit je met de spreekwoordelijke gebakken peren. Als je wacht op dat moment; het moment dat jouw lichaam het opgeeft, ben je al ver van huis. Je lichaam heeft dan vaak jaren nodig om te herstellen; een lange en zware tocht.

En dat is waarom ik het zo vaak heb over luisteren naar je lijf, de taal van ons lichaam. Want als je nú weer leert luisteren naar wat jouw lichaam jou influistert, kun je het tij gaan keren. Dan kun je het gaan geven waar het behoefte aan heeft. Dan kun je het weer gezond maken en jouw leven weer fijn; om van te houden.

Vertragen
Luisteren naar je lijf begint met gas terug nemen, vertragen en met je volle aandacht gaan naar je lijf. Misschien lukt dat niet direct, maar misschien voel je direct de kramp in je nek en schouders, een grote vermoeidheid, een knoop in je maag, of een stille, zeurende pijn achter je ogen…
Voel je iets? Neem dat dan serieus. Ren er niet van weg omdat het ongemakkelijk voelt, maar ga er juist naartoe met je aandacht. Stel het de vraag: wat heb je nodig? En luister goed naar wat er in je opkomt…
Misschien voelt het een beetje raar zo in het begin, maar doe toch maar eens precies dat wat er in je opplopt. Ga even een paar minuten liggen op de bank, als je lichaam je vertelt dat het rust nodig heeft. Geef het een fruitsalade als het zegt dat het behoefte heeft aan voedsel. Houd het vast of streel het als het troost en steun vraagt. Doe het maar. Je zult verrast zijn door het effect.

Oefening baart kunst
Voel je niets? Dat is oké. Het is niet gek als je dat hele zachte fluisterstemmetje niet direct hoort. Geloof me als ik je zeg dat je lichaam al lang blij is dat je het even aandacht geeft. En geef niet op: oefening baart kunst. Je zult zien dat je na een paar dagen misschien ineens iets voelt of ervaart. Weet dat jouw lichaam haar behoefte graag met je deelt; het is immers goed voor jullie beide als je er goed voor zorgt.

Wil het echt niet lukken, stuur me dan een berichtje. Dan luisteren we even samen.

/door
Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"
, ,

“I like you… just the way you are”

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

/door
, ,

Als ik heel eerlijk ben…

Sommige woorden hebben een heel grote verborgen waarde….
Zoals deze: ‘als ik heel eerlijk ben….’
Ik hoor mensen deze zin vaak een beetje tussen neus en lippen door zeggen, maar de woorden die op deze zin volgen, zijn vaak van heel groot belang!
Want na de zin áls ik heel eerlijk ben…’ volgt vaak wat je werkelijk belangrijk vindt.

Als ik heel eerlijk ben, blijf ik vanavond liever thuis.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik helemaal geen zin meer in deze relatie/vriendschap.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik hier eigenlijk geen tijd/energie aan besteden.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik liever in mijn eentje in een ver zonnig land mijn kerst doorbrengen dan in Nederland met mijn familie.
Als ik heel eerlijk ben, ga ik liever vroeg naar bed.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn baan al jaren tenenkrommend saai.

Herken je hem, dat korte zinnetje met die grote betekenis?
Let er eens op wat jouw belangrijkste ‘als-ik-heel-eerlijk-ben-nen’ zijn op dit moment. En als je uitkomt bij iets wat je niet wilt – bijvoorbeeld stappen met vrienden deze zaterdagavond – mag je onderzoeken wat het dan is wat je wél wilt! De hele avond Netflixen op de bank, onder een warm zacht dekentje met een kopje thee, bijvoorbeeld. Of vroeg naar bed met een boek.

Kortom: jouw ‘als ik heel eerlijk ben’ helpt je enorm bij het ontdekken wat je wél wilt. En soms is dat antwoord makkelijk te vinden, soms wat moeilijker. Bijvoorbeeld bij het vinden van een baan die je wel vervulling geeft, of het ontdekken wat een relatie voor jou dan wél de moeite waard maakt.

Laat het gewoon maar eens wat sudderen in je binnenste de komende dagen. Als je er zelf niet uitkomt en je graag hulp krijgt bij het vinden op een antwoord op jouw vraag, kijk ik graag met je mee.

/door
, ,

Mag het een onsje minder perfect?

Vanochtend liep ik door een heerlijk zomers herfstbos. Precies die combinatie: de zon brandend tussen de bomen door, de bladeren al verkleurd op de grond. En natuurlijk al vele kastanjes op de grond, als dan niet nog veilig verpakt in hun stekelige jasje. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot een kleine serie te schieten, van de kastanje vers van de boom af, tot het moment dat hij helemaal naakt en kwetsbaar, maar in vol ornaat, zich had ontdaan van zijn stekels.

Ik genoot. De fotomodellen boden zich in grote getalen aan. Nu alleen nog zo’n mooie, dikke, ronde, volle, glanzende, roodbruine gladde kastanje graag.
Ik keek om me heen, vol verlangen, maar de enige ontpelde kastanje die ik zag, was een zwak, klein, gerimpeld ding. Eigenlijk niet de moeite waard om te fotograferen, vond ik.

En toen viel er weer een, een kwartje.

Hoe vaak ben ik niet op zoek naar perfectie?
Hoe vaak heb ik niet precies voor ogen hoe een situatie, een relatie, ik, mijn werk, mijn dagen, mijn reacties eruit moeten zien?
En hoe vaak is mijn zoektocht uiteindelijk eindeloos en het resultaat zwaar tegenvallend?

Ik stopte mijn telefoon weg en liep door, dit inzicht op me in laten werkend.

Wat nou als ik die perfectie los kon/zou laten?
Wat als ik het resultaat zoals ik het het liefst zou zien ‘gewoon’ los kon laten?
En in plaats daarvan ‘gewoon’ kon laten gebeuren wat er gebeurt (en er dan mee dealen)?
Hoe groot zou de last zijn die dan van mijn schouders viel?
Hoe groot de vrijheid, opluchting en rust die daarvoor in de plaats zou komen?

Ik heb een hele tijd terug een mooi koffiekopje van een lieve cliënt gekregen, met daarop de woorden: De kunst is zo te leven dat het je overkomt.
Ik begreep de boodschap nooit zo goed. Nu wel, geloof ik. En ik ga het proberen – en tegelijkertijd loslaten. Kijken hoe dat voelt, dat laten gebeuren van mijn leven. Zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder verlangen naar perfectie. Te beginnen met vandaag.

Geniet van al het mooie dat je staat te wachten. En vertrouw erop dat het minder mooie wat er op je pad komt uiteindelijk vaak ook een mooie les in zich heeft. Welke, dat merk je pas als je het merkt.

/door