Wil je geluk ervaren? Start dan eens met lief zijn voor jezelf. Minder streng zijn voor jezelf. Jezelf bekijken met zachte, liefdevolle ogen. Jezelf af en toe een complimentje geven. Geloof me; je voelt je direct stukken beter!

Dorien Bastiaans

houden van mezelf

Ik hou van mij! Ook al ben ik zwaarder dan ooit.

“Als ik geweten had dat ik zo’n mooi lijf had, had ik er veel meer van genoten.” Ik hoor het mezelf zeggen, huilend in de jacuzzi van het huisje waar Man en ik een nachtje verblijven.

Als meisje, tiener en jong volwassen vrouw heb ik altijd moeite gehad met hoe mijn lijf eruit zag. Het was te dik, vond ik. En daarom lelijk. Ik was lelijk. En daarom niet de moeite waard om van te houden.

Ik flirtte niet met jongens

Ik legde me er al bij voorbaat bij neer dat geen enkele jongen of man (seksueel) geïnteresseerd was in een lelijkerd als ik. Ik flirtte niet met jongens, stuurde nooit een Valentijnskaart, vroeg nooit iemand mee uit, laat staan om verkering. Ik durfde eigenlijk amper met jongens te spreken. Toen ik een jaar verkering had met mijn eerste vriendje, was ik ervan overtuigd dat hij zou zeggen: “Zo, ik heb de weddenschap met mijn vrienden gewonnen. Ik ga nu dat kratje bier ophalen. Doei.”

Het is jammer dat ik nu pas begrijp wat ik toen niet kon zien:
Dat mijn lijf heel prima, normaal én vrouwelijk was en mijn voorkomen sprankelend, enthousiast en energiek.
Dat liefde iets is dat weinig met de buitenkant te maken heeft.

De leugen die ik mezelf voorhield

Gisteren ben ik 48 geworden. In de laatste 20 jaar heb ik heel veel effort gestoken in houden van mezelf. Tot een paar jaar terug dacht ik dat houden van mezelf alleen maar kon als ik 10 of 15 kilo lichter zou zijn. Dat een slank lichaam noodzakelijk was voor een liefdesverhouding met mezelf. Ik heb ontdekt dat dat een leugen is.

Ik ben zwaarder dan ooit en houd eindelijk van mezelf
Na het overlijden van mijn vader en nu ik in de overgang ben, is mijn lichaam met nog eens zo’n 10 kilo uitgebreid. Ik ben zwaarder dan ooit. En ik ben er net achter gekomen dat ik – eindelijk – van mezelf houd. Echt. Oprecht. Diep. Warm.

Ik. Hou. Van. Mij.

Het is gek. En ergens ook heel normaal. Maar vooral heel fijn om te kunnen houden van mezelf, ondanks dat ik nog steeds niet houd van mijn lichaam. Het houden van zit een treetje dieper, merk ik. Bij mijn essentie. Bij wie ik ben, in mijn kern. Mijn wezen.

Steeds meer ‘mij’ om van te houden

En raar maar waar: dan is het ineens heel makkelijk om van mezelf te houden. Ondanks dat pondje meer op mijn heupen. En op mijn billen. En op mijn dijen. En op mijn buik. En onder mijn kin. 😆 Het doet er steeds minder toe. Want er is simpelweg steeds meer om van te houden. Zowel in de letterlijke als in de figuurlijke zin.

Ik ben veel meer dan wat je aan de buitenkant ziet

Steeds meer ga ik namelijk zien wie ik werkelijk ben. En dat is zo veel meer dan dat wat je aan de buitenkant kunt zien. Ik ben liefdevol, wijs, zacht en krachtig tegelijk, grappig, ik schrijf leuk en overzie en begrijp zaken. Ik ben behulpzaam en zorgzaam en ben uniek in heel veel dingen. En eigenlijk vind ik al die dingen reuzeleuk aan mezelf.

De dingen die ik niet leuk vind aan mezelf, die kan ik steeds vaker met compassie bekijken. En ik voel op een dieper level steeds meer dat ik precies goed ben zoals ik ben. En dat alles samen, zorgt ervoor dat ik van mezelf houd. Echt en oprecht. En dat maakt het leven ineens een stuk leuker!

Een eerste stap naar houden van jezelf:

Vind jij het moeilijk om te houden van jezelf? Maak dan eens een lijstje van alle leuke, interessante, grappige kanten van jezelf. Van je talenten en kwaliteiten. De complimentjes die je wel eens krijgt. Wees niet te bescheiden: maak de lijst zo lang als je zelf wilt. En wees niet bang om anderen in te schakelen om je te helpen met je lijst.

Klaar met opsommen? Lees de lijst dan zo vaak als nodig hardop en met aandacht aan jezelf voor. En laat het maar helemaal binnenkomen! Wentel je erin. Laaf je eraan. Net zo lang tot je je waarde gaat voelen en het kwartje valt: ik ben het waard om van te houden! En je het werkelijk gaat voelen, diep van binnen.

IK HOU VAN MIJ!

❤

 

Meer lezen over zelfliefde? Kijk dan ook eens naar mijn blog I love you, just the way you are .

/door
, ,

Wanneer ben jij succesvol?

Ik lig ’s nachts vaak wakker. Piekerend over de vraag of ik wel succesvol ben. In mijn werk, als moeder, als dochter, als echtgenote…Vanochtend journalde ik erover. En ik besefte dat ik succesvol zijn afmeet aan de definitie van succes in de maatschappij waarin ik leef. Daar is succes vaak: de carrière die je maakt, het salaris dat je verdient, het aantal klanten of volgers dat je hebt, het niveau van de opleiding die je kinderen genieten.

Tijdens het schrijven besefte ik dat het nogal kortzichtig is om mijn succes van die definities te laten afhangen. Want als je goed kijkt, is het succes van de maatschappij waarin we leven vrij plat, als het ware. Het is de meetbare, vrij oppervlakkige, door mensen bedachte meetlat waarlangs je je leven kunt leggen om te bepalen of je nog wat waard bent.

En dat is jammer. Jammer omdat er zo veel meer waardevols is in het leven. Misschien zelfs wel waardevoller, rijker, voller.
Een leven waarin je iets betekent voor anderen bijvoorbeeld, of je daar nu geld voor ontvangt of niet.
Een leven waarin je jezelf ontwikkelt en blijft ontwikkelen. Waarin je tegenslagen aangaat; valt en weer opstaat, steeds opnieuw.
Een leven waarin je er bent voor je kinderen en hen laat voelen dat ze ertoe doen, welke opleiding ze ook doen, welk beroep ze ook (gaan) uitoefenen. Waarin je geliefden laat voelen dat ze ertoe doen en er voor hen bent als het nodig is.

Als je in staat bent de diepte in te duiken, je schaduwkanten te onderzoeken, de shit die je overkomt in de ogen te zien, je kwetsbaar durft op te stellen tegenover een ander zodat die zich gezien voelt, je hart te openen en de werkelijke verbinding aan te gaan…
Als je het leven aangaat precies zoals het komt, met alle hoogte- en dieptepunten…
Dan ben je in mijn ogen super waardevol en dus ook supersuccesvol. Ook als je geen 10K a month verdient.

Misschien wel juíst. Omdat de focus op geld en status ons vaak zand in de ogen strooit voor dat wat werkelijk belangrijk is: het leven zelf. Wij. Verbinding. Liefde. Er zijn voor een ander. Er zijn voor jezelf. Moedige stappen durven zetten. Durven kiezen voor je eigen weg, ook als snappen mensen om je heen daar helemaal niets van.

Je snapt het al: ik ben niet diegene waarvan je op LinkedIn denkt: die heeft het gemaakt! Ik heb geen carrière doorlopen die klom en klom. Ik heb geen auto van de zaak. Ik heb geen vijfduizend volgers. Maar tóch voel ik me zeer geslaagd in het leven. Omdat ik zie waar ik vandaan kom en waar ik sta vandaag, als mens. En hoeveel mensen ik heb mogen helpen op hun pad. Als ik zo naar mijn leven kijk, dan ben ik freaky trots op mezelf. Succesvol? Ik? Hell yeah!

 

Vraag aan jou:
Wanneer is voor jou jouw leven succesvol?

/door
, ,

Een fijn leven begint bij het voelen van je lijf

Ik heb het er vaak over: over leren luisteren naar de taal van je lichaam. Voor mij is dat precies waar een leven start wat precies klopt voor jou. En dat daarom vervullend en gelukkig is. Voelen in je lijf is voor mij precies dat: voelen in je lijf. Want ons lichaam geeft ons de hele dag door signalen:
“Ik heb het koud: trek iets warms aan.”
“Ik heb honger: voed me.”
“Ik ben moe: laat me rusten.”
“Ik heb pijn: geef het aandacht.”
“Ik voel me rot: troost me.”

Klein kind
Het is eigenlijk net een klein kind, die ook onvermoeibaar kan meedelen wat het wil. Helaas zijn we in de loop der jaren die stem van ons lichaam gaan verwaarlozen. We hadden geen tijd om te rusten. We vonden onszelf te dik, dus voedden we ons lichaam niet wanneer het erom vroeg. We hadden een deadline op het werk, dus geen tijd om te rusten. Onze ouders leerden ons: ‘niet piepen, schouders eronder en dóór’ en dus gaan we door. Ook nu nog, nu we volwassen zijn en onze eigen beslissingen zouden mogen nemen. ‘Zouden mogen nemen’ ja, want heel eerlijk: onze beslissingen hangen nog heel vaak af van wat we denken dat de mensen om ons heen van ons verwachten. Om hén niet teleur te stellen – uit angst voor afwijzing – doen we dus veel meer dingen die we zelf eigenlijk niet willen.

Gebakken peren
Met alle gevolgen van dien… We lopen onszelf voorbij, soms jarenlang. Soms zelfs ons hele leven lang. Tot het moment dat we niet meer kunnen. En ons lichaam met haar laatste krachten kreunt: “I quit.” En dan zit je met de spreekwoordelijke gebakken peren. Als je wacht op dat moment; het moment dat jouw lichaam het opgeeft, ben je al ver van huis. Je lichaam heeft dan vaak jaren nodig om te herstellen; een lange en zware tocht.

En dat is waarom ik het zo vaak heb over luisteren naar je lijf, de taal van ons lichaam. Want als je nú weer leert luisteren naar wat jouw lichaam jou influistert, kun je het tij gaan keren. Dan kun je het gaan geven waar het behoefte aan heeft. Dan kun je het weer gezond maken en jouw leven weer fijn; om van te houden.

Vertragen
Luisteren naar je lijf begint met gas terug nemen, vertragen en met je volle aandacht gaan naar je lijf. Misschien lukt dat niet direct, maar misschien voel je direct de kramp in je nek en schouders, een grote vermoeidheid, een knoop in je maag, of een stille, zeurende pijn achter je ogen…
Voel je iets? Neem dat dan serieus. Ren er niet van weg omdat het ongemakkelijk voelt, maar ga er juist naartoe met je aandacht. Stel het de vraag: wat heb je nodig? En luister goed naar wat er in je opkomt…
Misschien voelt het een beetje raar zo in het begin, maar doe toch maar eens precies dat wat er in je opplopt. Ga even een paar minuten liggen op de bank, als je lichaam je vertelt dat het rust nodig heeft. Geef het een fruitsalade als het zegt dat het behoefte heeft aan voedsel. Houd het vast of streel het als het troost en steun vraagt. Doe het maar. Je zult verrast zijn door het effect.

Oefening baart kunst
Voel je niets? Dat is oké. Het is niet gek als je dat hele zachte fluisterstemmetje niet direct hoort. Geloof me als ik je zeg dat je lichaam al lang blij is dat je het even aandacht geeft. En geef niet op: oefening baart kunst. Je zult zien dat je na een paar dagen misschien ineens iets voelt of ervaart. Weet dat jouw lichaam haar behoefte graag met je deelt; het is immers goed voor jullie beide als je er goed voor zorgt.

Wil het echt niet lukken, stuur me dan een berichtje. Dan luisteren we even samen.

/door
Mr Darcy uit de film Bridget Jones' Diary: "I like you... just as you are"
, ,

“I like you… just the way you are”

Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

/door
, ,

Als ik heel eerlijk ben…

Sommige woorden hebben een heel grote verborgen waarde….
Zoals deze: ‘als ik heel eerlijk ben….’
Ik hoor mensen deze zin vaak een beetje tussen neus en lippen door zeggen, maar de woorden die op deze zin volgen, zijn vaak van heel groot belang!
Want na de zin áls ik heel eerlijk ben…’ volgt vaak wat je werkelijk belangrijk vindt.

Als ik heel eerlijk ben, blijf ik vanavond liever thuis.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik helemaal geen zin meer in deze relatie/vriendschap.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik hier eigenlijk geen tijd/energie aan besteden.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik liever in mijn eentje in een ver zonnig land mijn kerst doorbrengen dan in Nederland met mijn familie.
Als ik heel eerlijk ben, ga ik liever vroeg naar bed.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn baan al jaren tenenkrommend saai.

Herken je hem, dat korte zinnetje met die grote betekenis?
Let er eens op wat jouw belangrijkste ‘als-ik-heel-eerlijk-ben-nen’ zijn op dit moment. En als je uitkomt bij iets wat je niet wilt – bijvoorbeeld stappen met vrienden deze zaterdagavond – mag je onderzoeken wat het dan is wat je wél wilt! De hele avond Netflixen op de bank, onder een warm zacht dekentje met een kopje thee, bijvoorbeeld. Of vroeg naar bed met een boek.

Kortom: jouw ‘als ik heel eerlijk ben’ helpt je enorm bij het ontdekken wat je wél wilt. En soms is dat antwoord makkelijk te vinden, soms wat moeilijker. Bijvoorbeeld bij het vinden van een baan die je wel vervulling geeft, of het ontdekken wat een relatie voor jou dan wél de moeite waard maakt.

Laat het gewoon maar eens wat sudderen in je binnenste de komende dagen. Als je er zelf niet uitkomt en je graag hulp krijgt bij het vinden op een antwoord op jouw vraag, kijk ik graag met je mee.

/door
, ,

Mag het een onsje minder perfect?

Vanochtend liep ik door een heerlijk zomers herfstbos. Precies die combinatie: de zon brandend tussen de bomen door, de bladeren al verkleurd op de grond. En natuurlijk al vele kastanjes op de grond, als dan niet nog veilig verpakt in hun stekelige jasje. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot een kleine serie te schieten, van de kastanje vers van de boom af, tot het moment dat hij helemaal naakt en kwetsbaar, maar in vol ornaat, zich had ontdaan van zijn stekels.

Ik genoot. De fotomodellen boden zich in grote getalen aan. Nu alleen nog zo’n mooie, dikke, ronde, volle, glanzende, roodbruine gladde kastanje graag.
Ik keek om me heen, vol verlangen, maar de enige ontpelde kastanje die ik zag, was een zwak, klein, gerimpeld ding. Eigenlijk niet de moeite waard om te fotograferen, vond ik.

En toen viel er weer een, een kwartje.

Hoe vaak ben ik niet op zoek naar perfectie?
Hoe vaak heb ik niet precies voor ogen hoe een situatie, een relatie, ik, mijn werk, mijn dagen, mijn reacties eruit moeten zien?
En hoe vaak is mijn zoektocht uiteindelijk eindeloos en het resultaat zwaar tegenvallend?

Ik stopte mijn telefoon weg en liep door, dit inzicht op me in laten werkend.

Wat nou als ik die perfectie los kon/zou laten?
Wat als ik het resultaat zoals ik het het liefst zou zien ‘gewoon’ los kon laten?
En in plaats daarvan ‘gewoon’ kon laten gebeuren wat er gebeurt (en er dan mee dealen)?
Hoe groot zou de last zijn die dan van mijn schouders viel?
Hoe groot de vrijheid, opluchting en rust die daarvoor in de plaats zou komen?

Ik heb een hele tijd terug een mooi koffiekopje van een lieve cliënt gekregen, met daarop de woorden: De kunst is zo te leven dat het je overkomt.
Ik begreep de boodschap nooit zo goed. Nu wel, geloof ik. En ik ga het proberen – en tegelijkertijd loslaten. Kijken hoe dat voelt, dat laten gebeuren van mijn leven. Zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder verlangen naar perfectie. Te beginnen met vandaag.

Geniet van al het mooie dat je staat te wachten. En vertrouw erop dat het minder mooie wat er op je pad komt uiteindelijk vaak ook een mooie les in zich heeft. Welke, dat merk je pas als je het merkt.

/door
, ,

Zorg goed voor jezelf

Mijn hart bloedt. Het bloedt omdat ik de ene na de andere vrouw tegenkom die zichzelf compleet voorbij loopt in de zorg voor anderen.

De kinderen vragen en moeten van alles, elke dag, de hele dag. Hun partner zit niet lekker in zijn vel. Moeders vraagt tijd en aandacht. De ene vriendin is net gescheiden, de ander heeft gedoe op haar werk en weer een ander twijfelt over zowat alles in haar leven. De buurvrouw is slecht ter been. En de wereld staat in brand: oorlog, armoede, criminaliteit, natuurrampen en andere ellende.

Ze kunnen het niet aanzien, deze vrouwen. Ook hun hart bloedt. En ze gaan zorgen, alles wat ze in zich hebben. Zorgen voor de kinderen, 24/7. Hulpjuf bij een uitje op school, kinderen laten logeren en leuke uitjes doen. Halen en brengen naar sportclubjes en muziekles. Daarnaast natuurlijk het huishouden en zorgen dat er eten op tafel staat. Man wordt stiekem vaak ontlast: “Blijf jij maar lekker zitten op de bank, ik doe de afwas wel even alleen.”

Haar moeder wordt minstens twee keer per week gebeld en een keer per week gaat ze even op de koffie. Ze heeft een luisterend voor alle vriendinnen die hun sores even kwijt moeten en haar advies goed kunnen gebruiken.

Ze helpt klussen in het nieuwe huurhuis van pas gescheiden vriendin (terwijl haar eigen huis eigenlijk ook wel een verfje kan gebruiken). En vanmiddag doet ze even boodschappen voor de buurvrouw (“Ik moest toch al naar de Appie.”). Komende zaterdag helpt ze een dagje rotzooi ruimen in de wijk…

Elk gesprek sluit ze af met: “Als er iets is, dan weet je me te vinden, hè?!” Om vervolgens elke dag even te appen: “Ha lieverd, hoe gaat het vandaag? Kan ik iets voor je doen?”

Herkenbaar?
En ben je er eigenlijk best een beetje heel erg MOE van?

Dan ga ik nu even streng voor je zijn.
STOP DAARMEE!
Nu meteen.
Stop met zorgen voor anderen, terwijl je niet aan jezelf toekomt.
Want je wordt slachtoffer van je eigen goedheid.

Ik weet het, want ik was daar. Wanneer je ziet wat een ander kan helpen, voelt het haast asociaal om dat niet te geven. Maar laat me je dit vragen: als je alles weggeeft, waar blijf jij zelf dan? Als je steeds voor anderen zorgt, laat je jezelf dan niet ongelooflijk in de kou staan? Over asociaal gesproken…

Luister. Iedereen heeft zijn eigen shit in het leven. En als je wilt kun je elke minuut van de dag en elk zuchtje energie besteden aan de shit van een ander (en dan nog tijd tekort komen).

En dat mag. Absoluut. Maar als je merkt dat je niet aan jezelf toekomt, of vaker wel dan niet doodmoe bent, dan is het tijd dat je andere keuzes gaat maken.

Dan mag je ervoor kiezen om de ander even haar eigen shit te laten opruimen, of bij iemand anders voor hulp aan te kloppen. Totdat jij haar daar weer bij wilt en kunt helpen. Tot die tijd ga jij zorgen voor jezelf en je kinderen. In die volgorde. En ik durf te wedden dat je daar je handen vol aan hebt.

Echt waar. Het zal je goed doen.

En onthoud:
Je bent het waard om goed voor jezelf te zorgen.
Je bent het waard om te rusten.
Je bent het waard om te kiezen voor jezelf.
Je bent het waard om ‘nee’ te zeggen, ook al voelt dat niet altijd fijn.
Je bent het waard om te stralen en plezier te hebben in het leven.

Take care. En zorg dat jouw leven leuk blijft.

/door
, ,

Kutgevoel – hoe kom je ervan af?

Er was eens een dame die op een dag wakker werd met een kutgevoel.
Het voelde onverdraaglijk.

Ze vroeg de huisarts: “Heeft u wat wondermiddeltjes voor me, zodat het verdwijnt?”
Maar de huisarts zond haar weg; tegen een kutgevoel bestond geen pilletje, zalfje of ander medicijn.

Ze klopte aan bij de chirurg.
“Kunt u misschien dat kutgevoel wegsnijden? Volgens mij zit het in mijn buik.”
De chirurg voelde even aan haar buik, maar schudde toen zijn hoofd.
“Daar brand ik mijn vingers niet aan, mevrouwtje”, bromde hij.

De psycholoog zei: “Laten we erover praten, misschien gaat het dan wel weg.”
En ze praatten en praatten, terwijl het kutgevoel instemmend knikkend naast haar op de bank zat.

De dame probeerde van alles.
Alles om dat kutgevoel, dat haar leven zo verpestte, te laten verdwijnen.

De magiër toverde: “Hocus pocus pas, ik wou dat uw kutgevoel weg was.”
En POEF….
Het kutgevoel greep naar zijn hart, zakte achter de bank… en sprong toen grijnzend weer te voorschijn: “Kiekeboehhh!”

De hypnotiseur bracht de dame in een diepe staat van hypnose en toen ze wakker werd…..
Keek het kutgevoel haar recht in haar ogen en gaf haar een vette knipoog, waarbij het pus uit zijn ooghoek droop.

De slijter gaf haar twee flessen russische vodka mee – van de sterkste soort. Hij verzekerde haar: “Dit zal ‘m leren.”
De dame dronk de hele nacht.
Maar de volgende ochtend sprong het kutgevoel, groter dan ooit, weer op haar schoot en klauwde zijn knokige groene vingers nog wat steviger in haar inmiddels grijze haren.

De dame raakte ten einde raad en voelde zich doodmoe van haar zoektocht.
Laat ik hem maar eens even flink de waarheid zeggen, bedacht ze uiteindelijk.
En ze schreeuwde het beest in zijn gezicht: “IK HAAT JE! Ik haat je ik haat je ik haat je! GA WEEEEEG!”
Ze vloekte en tierde dat het een lieve lust was.
Voor wel twee uur aan een stuk.

Uiteindelijk zakte ze uitgeput op de grond.
En het kutgevoel?
Dat vleide zich zachtjes tegen haar aan.

De vrouw begon hartverscheurend te huilen.
Met lange uithalen en dikke tranen die over haar wangen biggelden.
Ze huilde en ze huilde, tot ze een arm om haar schouder voelde.

De dame keek verbaasd op en zag het kutgevoel recht in de ogen.
Ze keek het wezen wat ze zo haatte voor het eerste werkelijk aan en verzonk dieper en dieper in zijn ogen.
Wat ze zag was pijn. En verdriet. En angst.
En als vanzelf sloeg ze haar armen om het beest heen.

Zo zaten ze samen een tijdje huilend te wiegen naast elkaar.
Tot het kutgevoel haar zacht een kusje op haar wang gaf.
En kleiner en kleiner werd.
Tot er niets meer van over was dan een plasje op de vloer naast haar…

***

De moraal van dit verhaal:
heb je last van een kutgevoel?
Vecht er dan niet tegen.
Wens het niet weg.
Want kutgevoel kan hardnekkig zijn en is o zo vasthoudend.

Sta liever even stil en geef het aandacht.
Zit ermee.
Net zo lang tot het zich gevoeld voelt.
Want pas dan – en alleen dan – zal het je loslaten en de rust geven waar je naar verlangt.

***

Merk je dat je ook vaak in gevecht bent tegen wat is? En heb je geen idee hoe je kunt gaan ‘zitten’ met je gevoel? Laat me je dan helpen. Lekker ontspannen, zonder druk, in het Mastbos in Breda. Je bent van harte welkom!

/door
manifesteren
,

Manifesteer je droombaan

Een modern sprookje

Er was eens een lieve, hartelijke, lachgrage vrouw.
Ze had een warm gezin waar ze ontzettend veel van hield.
En al de liefde die ze in zich had, liet ze graag stromen.
Naar haar kinderen, haar man, haar honden, haar familie, haar vriendinnen en naar haar cliënten.

Want als zorgzame, hooggevoelige vrouw, paste een baan in de zorg haar natuurlijk als een op maat gemaakt handschoentje.
Ze deed haar werk met veel liefde en toewijding.
Maar toch knaagde er iets.
Ze werd moe.
Kwam steeds vaker ‘leeggegeven’ thuis en plofte dan op de bank.
En voelde zich minder levenslustig dan ze van nature eigenlijk was.
Ze herkende zichzelf niet meer en voelde zich verdrietig.

Op een dag kwam er een oude heks op haar pad.
Zij vroeg haar: “Lief kind. Als jij alles mocht wensen wat mogelijk is. Wat zou die wens dan zijn?”
Zonder aarzelen antwoordde de lieve vrouw: “Ik zou willen werken op de boerderij waar ik me altijd heel fijn voel. Ik zou me bewegen in het groen, voor dag en dauw opstaan om de dieren te verzorgen, met liefde hun stallen uitmesten en de bezoekers vriendelijk ontvangen en in de watten leggen.”

En terwijl de vrouw haar verhaal vertelde, waren haar ogen gaan stralen en sprankelen. Alsof er kleine sterretjes uit naar buiten sproten.
“Lieve heks,” sprak ze smekend, “wat moet ik doen?”
De heks antwoordde: “Er is één heel effectieve spreuk voor die echt werkt als een zwarte kat op het aantrekken van ongeluk!”
En ze vervolgde op fluistertoon terwijl ze om zich heen spiedde: “Alles wat je moet doen is de boer vertellen wat er in je hart leeft.”

De lieve vrouw schrok. Vragen wat ze wenste?
Dat kon toch niet zo maar? Was dat niet egoïstisch?
En dan: haar hart openen met het risico dat ze ‘nee’ te horen kreeg?
Poeh! Dat was nogal wat…

Maar de roep die haar hart zo verwarmde kon ze niet meer negeren.
En dus verzamelde de vrouw op een goede dag al haar moed en vertelde de boer haar allerliefste wens.
De boer luisterde aandachtig, knikte vervolgens en zei: “Ik heb heel toevallig afgelopen week mijn boekhouder gesproken. Want ik kan wel een extra kracht gebruiken.”

En zo geschiedde.
De boer bood de vrouw haar droombaan aan, die ze aarzelend en jubelend tegelijk aannam.
En ze beleefde de feestdagen van dat jaar met een licht hart.
En het nieuwe jaar stapte ze op met haar borst vooruit en haar hoofd rechtop, in vreugdevolle verwachting van dat wat er allemaal op haar pad zou komen.

***

De vrouw in dit verhaal is een cliënt van me.
En ze heeft zojuist haar droombaan gecreëerd voor zichzelf.
Ik ben enorm trots op haar.
En zij is enorm trots op zichzelf.
Trots dat ze haar hart heeft gevolgd, ondanks een hoofd dat heel hard roept: “is dat nou wel verstandig?”
Trots dat ze kiest voor zichzelf en ondanks haar angsten de drempel over is gegaan.
Trots dat ze haar stem heeft laten horen en hardop heeft uitgesproken wat haar diepste verlangen is.
En trots dat ze haar beide zoons heeft laten zien dat je alles kunt worden wat je wilt.

Vertel eens, als de heks in dit verhaal jou dezelfde vraag zou stellen:
Als alles, maar dan ook alles mogelijk was, hoe zou jouw 2023 er dan uit zien?
wat is dan JOUW antwoord?

Wéét dat je je dromen waar kunt maken.
Weet dat je je verlangens mag voelen en uiten.
Weet dat je mag vragen wat je ten diepste wenst.
Ga die drempels over.
En maak er een geweldig nieuw jaar van!

/door
,

Doe jij nog wel eens iets leuks?

Deze zaterdag was ik bij een Playground voor mensen met spirituele gaven. Dat klinkt zweveriger dan het is – en ook weer niet. Want het waren heel gewone mensen. Maar het was ook héérlijk woowoo!

And I loved it!

Ik voelde me na die dag ontzettend licht, blij, geïnspireerd, gegroeid en gevoed. En voelde haast lijfelijk hoe belangrijk het is om jezelf te voeden. Werkelijk te voeden.

Want we doen de dingen die we doen vaak omdat ze onze prioriteit krijgen. Omdat we denken dat het belangrijk is. Belangrijker dan de ‘gewoon leuke’ dingen. Want die kunnen nog wel even wachten, toch?

Dus we maken ons huis schoon, doen de boodschappen, koken, werken zo lang als onze baas van ons verlangt, zorgen voor de mensen om ons heen, gaan naar feestjes (omdat we nou eenmaal zijn uitgenodigd en het zo lullig is om af te zeggen)…

En de dingen die we leuk vinden, die schuiven we vaak aan de kant. Voor het moment dat er wat tijd over is. Een moment dat nooit aanbreekt. Niet zo maar. Die moet je creëren! Hoe? Door het te doen:

STAP 1: Bedenk wat je heeeeeel fijn vindt om te doen.

STAP 2: Plan een date met jezelf waarin je dat gaat doen.

STAP 3: Houd je aan je afspraak.

STAP 4: Voel wat het je brengt.

STAP 5: Plan een nieuwe date met jezelf.

Jezelf voeden is belangrijk. Omdat je anders alleen maar aan het geven bent en niet ontvangt. Terwijl je meer te geven hebt als je ook neemt. Je leven mag – moet – in balans zijn. Niet alleen om door te kunnen gaan, maar om ervan te kunnen genieten.

En jij bent de enige die jouw tijd indeelt. Dus doe het verstandig en doe het zoals het fijn voelt voor jou. Wérkelijk fijn. Als in genieten, plezier, vervulling, geluk… (Daar kun je toch bijna geen nee tegen zeggen, wel?)

Ik ben ontzettend benieuwd hoe jij jouw leven gaat verrijken. Laat je me weten hoe je eerste date is bevallen?

/door