Het blijft een klassieker, hoor, die heerlijke feelgood movie Bridget Jones Diary. Vooral dat moment waarin Marc Darcy zijn liefde aan Bridget bekent met de woorden: “I like you very much… just as you are”. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tranen stromen mij steeds opnieuw over de wangen, hoe vaak ik deze scène ook zie.

Want is dat niet wat we allemaal willen; ons geliefd voelen precies zoals we zijn? Zonder opsmuk, poespas, en gedoe? Zonder ons beter te hoeven voordoen dan we zijn, of ons aan te passen aan wat we denken dat van ons wordt verwacht? Hoe bevrijd zouden we ons dan voelen?

Nee, serieus: sluit je ogen eens even en stel je eens voor hoe dat zou voelen. Als jij jezelf mag zijn, zonder angst voor afwijzing. Waar of met wie je ook bent?

Pffffoeiiiii…

Velen van ons zijn opgegroeid met het idee dan we rekening moeten houden met anderen en ons moeten aanpassen aan onze rol, als vrouw, dochter, buurmeisje, vriendin, echtgenote, moeder*. We hebben onszelf afgeleerd om onszelf te zijn. Omdat dat niet goed genoeg zou zijn.

Maar laat me je één ding vertellen: je BENT goed genoeg. Omdat je gemaakt bent zoals je bent. Ik zeg dan altijd een beetje gekscherend: “God maakt geen fouten.” Maar ik meen het wel. Je bent precies goed voor dat waarvoor je hier bent.

Je bent gemaakt om jouw ding te doen hier op aarde. Niet ondanks, maar dankzij je tekortkomingen, je uitdagingen en de obstakels die je tegenkomt op je pad. Je hebt precíes in huis wat je nodig hebt om het te maken, to ROCK this f*cking life at this planet.

Dus. Wat ik jou wens – alle dagen vanaf nu – is dat jij je vrij voelt om jezelf te zijn. En dat het je steeds minder boeit wat een ander daarvan vindt. Zodat je een vrijheid gaat ervaren, die je nog nooit hebt ervaren (behalve toen je baby was en je je er nog niet bewust van was dat scheetjes laten in gezelschap sociaal gezien not done is…)

Geniet! Van alles wat je bent.

* Lees hier net zo makkelijk ‘man, zoon, buurjongen, vriend, echtgenoot, vader’.

Sommige woorden hebben een heel grote verborgen waarde….
Zoals deze: ‘als ik heel eerlijk ben….’
Ik hoor mensen deze zin vaak een beetje tussen neus en lippen door zeggen, maar de woorden die op deze zin volgen, zijn vaak van heel groot belang!
Want na de zin áls ik heel eerlijk ben…’ volgt vaak wat je werkelijk belangrijk vindt.

Als ik heel eerlijk ben, blijf ik vanavond liever thuis.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik helemaal geen zin meer in deze relatie/vriendschap.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik hier eigenlijk geen tijd/energie aan besteden.
Als ik heel eerlijk ben, wil ik liever in mijn eentje in een ver zonnig land mijn kerst doorbrengen dan in Nederland met mijn familie.
Als ik heel eerlijk ben, ga ik liever vroeg naar bed.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn baan al jaren tenenkrommend saai.

Herken je hem, dat korte zinnetje met die grote betekenis?
Let er eens op wat jouw belangrijkste ‘als-ik-heel-eerlijk-ben-nen’ zijn op dit moment. En als je uitkomt bij iets wat je niet wilt – bijvoorbeeld stappen met vrienden deze zaterdagavond – mag je onderzoeken wat het dan is wat je wél wilt! De hele avond Netflixen op de bank, onder een warm zacht dekentje met een kopje thee, bijvoorbeeld. Of vroeg naar bed met een boek.

Kortom: jouw ‘als ik heel eerlijk ben’ helpt je enorm bij het ontdekken wat je wél wilt. En soms is dat antwoord makkelijk te vinden, soms wat moeilijker. Bijvoorbeeld bij het vinden van een baan die je wel vervulling geeft, of het ontdekken wat een relatie voor jou dan wél de moeite waard maakt.

Laat het gewoon maar eens wat sudderen in je binnenste de komende dagen. Als je er zelf niet uitkomt en je graag hulp krijgt bij het vinden op een antwoord op jouw vraag, kijk ik graag met je mee.

Vanochtend liep ik door een heerlijk zomers herfstbos. Precies die combinatie: de zon brandend tussen de bomen door, de bladeren al verkleurd op de grond. En natuurlijk al vele kastanjes op de grond, als dan niet nog veilig verpakt in hun stekelige jasje. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot een kleine serie te schieten, van de kastanje vers van de boom af, tot het moment dat hij helemaal naakt en kwetsbaar, maar in vol ornaat, zich had ontdaan van zijn stekels.

Ik genoot. De fotomodellen boden zich in grote getalen aan. Nu alleen nog zo’n mooie, dikke, ronde, volle, glanzende, roodbruine gladde kastanje graag.
Ik keek om me heen, vol verlangen, maar de enige ontpelde kastanje die ik zag, was een zwak, klein, gerimpeld ding. Eigenlijk niet de moeite waard om te fotograferen, vond ik.

En toen viel er weer een, een kwartje.

Hoe vaak ben ik niet op zoek naar perfectie?
Hoe vaak heb ik niet precies voor ogen hoe een situatie, een relatie, ik, mijn werk, mijn dagen, mijn reacties eruit moeten zien?
En hoe vaak is mijn zoektocht uiteindelijk eindeloos en het resultaat zwaar tegenvallend?

Ik stopte mijn telefoon weg en liep door, dit inzicht op me in laten werkend.

Wat nou als ik die perfectie los kon/zou laten?
Wat als ik het resultaat zoals ik het het liefst zou zien ‘gewoon’ los kon laten?
En in plaats daarvan ‘gewoon’ kon laten gebeuren wat er gebeurt (en er dan mee dealen)?
Hoe groot zou de last zijn die dan van mijn schouders viel?
Hoe groot de vrijheid, opluchting en rust die daarvoor in de plaats zou komen?

Ik heb een hele tijd terug een mooi koffiekopje van een lieve cliënt gekregen, met daarop de woorden: De kunst is zo te leven dat het je overkomt.
Ik begreep de boodschap nooit zo goed. Nu wel, geloof ik. En ik ga het proberen – en tegelijkertijd loslaten. Kijken hoe dat voelt, dat laten gebeuren van mijn leven. Zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder verlangen naar perfectie. Te beginnen met vandaag.

Geniet van al het mooie dat je staat te wachten. En vertrouw erop dat het minder mooie wat er op je pad komt uiteindelijk vaak ook een mooie les in zich heeft. Welke, dat merk je pas als je het merkt.

Mijn hart bloedt. Het bloedt omdat ik de ene na de andere vrouw tegenkom die zichzelf compleet voorbij loopt in de zorg voor anderen.

De kinderen vragen en moeten van alles, elke dag, de hele dag. Hun partner zit niet lekker in zijn vel. Moeders vraagt tijd en aandacht. De ene vriendin is net gescheiden, de ander heeft gedoe op haar werk en weer een ander twijfelt over zowat alles in haar leven. De buurvrouw is slecht ter been. En de wereld staat in brand: oorlog, armoede, criminaliteit, natuurrampen en andere ellende.

Ze kunnen het niet aanzien, deze vrouwen. Ook hun hart bloedt. En ze gaan zorgen, alles wat ze in zich hebben. Zorgen voor de kinderen, 24/7. Hulpjuf bij een uitje op school, kinderen laten logeren en leuke uitjes doen. Halen en brengen naar sportclubjes en muziekles. Daarnaast natuurlijk het huishouden en zorgen dat er eten op tafel staat. Man wordt stiekem vaak ontlast: “Blijf jij maar lekker zitten op de bank, ik doe de afwas wel even alleen.”

Haar moeder wordt minstens twee keer per week gebeld en een keer per week gaat ze even op de koffie. Ze heeft een luisterend voor alle vriendinnen die hun sores even kwijt moeten en haar advies goed kunnen gebruiken.

Ze helpt klussen in het nieuwe huurhuis van pas gescheiden vriendin (terwijl haar eigen huis eigenlijk ook wel een verfje kan gebruiken). En vanmiddag doet ze even boodschappen voor de buurvrouw (“Ik moest toch al naar de Appie.”). Komende zaterdag helpt ze een dagje rotzooi ruimen in de wijk…

Elk gesprek sluit ze af met: “Als er iets is, dan weet je me te vinden, hè?!” Om vervolgens elke dag even te appen: “Ha lieverd, hoe gaat het vandaag? Kan ik iets voor je doen?”

Herkenbaar?
En ben je er eigenlijk best een beetje heel erg MOE van?

Dan ga ik nu even streng voor je zijn.
STOP DAARMEE!
Nu meteen.
Stop met zorgen voor anderen, terwijl je niet aan jezelf toekomt.
Want je wordt slachtoffer van je eigen goedheid.

Ik weet het, want ik was daar. Wanneer je ziet wat een ander kan helpen, voelt het haast asociaal om dat niet te geven. Maar laat me je dit vragen: als je alles weggeeft, waar blijf jij zelf dan? Als je steeds voor anderen zorgt, laat je jezelf dan niet ongelooflijk in de kou staan? Over asociaal gesproken…

Luister. Iedereen heeft zijn eigen shit in het leven. En als je wilt kun je elke minuut van de dag en elk zuchtje energie besteden aan de shit van een ander (en dan nog tijd tekort komen).

En dat mag. Absoluut. Maar als je merkt dat je niet aan jezelf toekomt, of vaker wel dan niet doodmoe bent, dan is het tijd dat je andere keuzes gaat maken.

Dan mag je ervoor kiezen om de ander even haar eigen shit te laten opruimen, of bij iemand anders voor hulp aan te kloppen. Totdat jij haar daar weer bij wilt en kunt helpen. Tot die tijd ga jij zorgen voor jezelf en je kinderen. In die volgorde. En ik durf te wedden dat je daar je handen vol aan hebt.

Echt waar. Het zal je goed doen.

En onthoud:
Je bent het waard om goed voor jezelf te zorgen.
Je bent het waard om te rusten.
Je bent het waard om te kiezen voor jezelf.
Je bent het waard om ‘nee’ te zeggen, ook al voelt dat niet altijd fijn.
Je bent het waard om te stralen en plezier te hebben in het leven.

Take care. En zorg dat jouw leven leuk blijft.

boomwortels

Er was eens een dame die op een dag wakker werd met een kutgevoel.
Het voelde onverdraaglijk.

Ze vroeg de huisarts: “Heeft u wat wondermiddeltjes voor me, zodat het verdwijnt?”
Maar de huisarts zond haar weg; tegen een kutgevoel bestond geen pilletje, zalfje of ander medicijn.

Ze klopte aan bij de chirurg.
“Kunt u misschien dat kutgevoel wegsnijden? Volgens mij zit het in mijn buik.”
De chirurg voelde even aan haar buik, maar schudde toen zijn hoofd.
“Daar brand ik mijn vingers niet aan, mevrouwtje”, bromde hij.

De psycholoog zei: “Laten we erover praten, misschien gaat het dan wel weg.”
En ze praatten en praatten, terwijl het kutgevoel instemmend knikkend naast haar op de bank zat.

De dame probeerde van alles.
Alles om dat kutgevoel, dat haar leven zo verpestte, te laten verdwijnen.

De magiër toverde: “Hocus pocus pas, ik wou dat uw kutgevoel weg was.”
En POEF….
Het kutgevoel greep naar zijn hart, zakte achter de bank… en sprong toen grijnzend weer te voorschijn: “Kiekeboehhh!”

De hypnotiseur bracht de dame in een diepe staat van hypnose en toen ze wakker werd…..
Keek het kutgevoel haar recht in haar ogen en gaf haar een vette knipoog, waarbij het pus uit zijn ooghoek droop.

De slijter gaf haar twee flessen russische vodka mee – van de sterkste soort. Hij verzekerde haar: “Dit zal ‘m leren.”
De dame dronk de hele nacht.
Maar de volgende ochtend sprong het kutgevoel, groter dan ooit, weer op haar schoot en klauwde zijn knokige groene vingers nog wat steviger in haar inmiddels grijze haren.

De dame raakte ten einde raad en voelde zich doodmoe van haar zoektocht.
Laat ik hem maar eens even flink de waarheid zeggen, bedacht ze uiteindelijk.
En ze schreeuwde het beest in zijn gezicht: “IK HAAT JE! Ik haat je ik haat je ik haat je! GA WEEEEEG!”
Ze vloekte en tierde dat het een lieve lust was.
Voor wel twee uur aan een stuk.

Uiteindelijk zakte ze uitgeput op de grond.
En het kutgevoel?
Dat vleide zich zachtjes tegen haar aan.

De vrouw begon hartverscheurend te huilen.
Met lange uithalen en dikke tranen die over haar wangen biggelden.
Ze huilde en ze huilde, tot ze een arm om haar schouder voelde.

De dame keek verbaasd op en zag het kutgevoel recht in de ogen.
Ze keek het wezen wat ze zo haatte voor het eerste werkelijk aan en verzonk dieper en dieper in zijn ogen.
Wat ze zag was pijn. En verdriet. En angst.
En als vanzelf sloeg ze haar armen om het beest heen.

Zo zaten ze samen een tijdje huilend te wiegen naast elkaar.
Tot het kutgevoel haar zacht een kusje op haar wang gaf.
En kleiner en kleiner werd.
Tot er niets meer van over was dan een plasje op de vloer naast haar…

***

De moraal van dit verhaal:
heb je last van een kutgevoel?
Vecht er dan niet tegen.
Wens het niet weg.
Want kutgevoel kan hardnekkig zijn en is o zo vasthoudend.

Sta liever even stil en geef het aandacht.
Zit ermee.
Net zo lang tot het zich gevoeld voelt.
Want pas dan – en alleen dan – zal het je loslaten en de rust geven waar je naar verlangt.

***

Merk je dat je ook vaak in gevecht bent tegen wat is? En heb je geen idee hoe je kunt gaan ‘zitten’ met je gevoel? Laat me je dan helpen. Lekker ontspannen, zonder druk, in het Mastbos in Breda. Je bent van harte welkom!

ijspegel

Een modern sprookje

Er was eens een lieve, hartelijke, lachgrage vrouw.
Ze had een warm gezin waar ze ontzettend veel van hield.
En al de liefde die ze in zich had, liet ze graag stromen.
Naar haar kinderen, haar man, haar honden, haar familie, haar vriendinnen en naar haar cliënten.

Want als zorgzame, hooggevoelige vrouw, paste een baan in de zorg haar natuurlijk als een op maat gemaakt handschoentje.
Ze deed haar werk met veel liefde en toewijding.
Maar toch knaagde er iets.
Ze werd moe.
Kwam steeds vaker ‘leeggegeven’ thuis en plofte dan op de bank.
En voelde zich minder levenslustig dan ze van nature eigenlijk was.
Ze herkende zichzelf niet meer en voelde zich verdrietig.

Op een dag kwam er een oude heks op haar pad.
Zij vroeg haar: “Lief kind. Als jij alles mocht wensen wat mogelijk is. Wat zou die wens dan zijn?”
Zonder aarzelen antwoordde de lieve vrouw: “Ik zou willen werken op de boerderij waar ik me altijd heel fijn voel. Ik zou me bewegen in het groen, voor dag en dauw opstaan om de dieren te verzorgen, met liefde hun stallen uitmesten en de bezoekers vriendelijk ontvangen en in de watten leggen.”

En terwijl de vrouw haar verhaal vertelde, waren haar ogen gaan stralen en sprankelen. Alsof er kleine sterretjes uit naar buiten sproten.
“Lieve heks,” sprak ze smekend, “wat moet ik doen?”
De heks antwoordde: “Er is één heel effectieve spreuk voor die echt werkt als een zwarte kat op het aantrekken van ongeluk!”
En ze vervolgde op fluistertoon terwijl ze om zich heen spiedde: “Alles wat je moet doen is de boer vertellen wat er in je hart leeft.”

De lieve vrouw schrok. Vragen wat ze wenste?
Dat kon toch niet zo maar? Was dat niet egoïstisch?
En dan: haar hart openen met het risico dat ze ‘nee’ te horen kreeg?
Poeh! Dat was nogal wat…

Maar de roep die haar hart zo verwarmde kon ze niet meer negeren.
En dus verzamelde de vrouw op een goede dag al haar moed en vertelde de boer haar allerliefste wens.
De boer luisterde aandachtig, knikte vervolgens en zei: “Ik heb heel toevallig afgelopen week mijn boekhouder gesproken. Want ik kan wel een extra kracht gebruiken.”

En zo geschiedde.
De boer bood de vrouw haar droombaan aan, die ze aarzelend en jubelend tegelijk aannam.
En ze beleefde de feestdagen van dat jaar met een licht hart.
En het nieuwe jaar stapte ze op met haar borst vooruit en haar hoofd rechtop, in vreugdevolle verwachting van dat wat er allemaal op haar pad zou komen.

***

De vrouw in dit verhaal is een cliënt van me.
En ze heeft zojuist haar droombaan gecreëerd voor zichzelf.
Ik ben enorm trots op haar.
En zij is enorm trots op zichzelf.
Trots dat ze haar hart heeft gevolgd, ondanks een hoofd dat heel hard roept: “is dat nou wel verstandig?”
Trots dat ze kiest voor zichzelf en ondanks haar angsten de drempel over is gegaan.
Trots dat ze haar stem heeft laten horen en hardop heeft uitgesproken wat haar diepste verlangen is.
En trots dat ze haar beide zoons heeft laten zien dat je alles kunt worden wat je wilt.

Vertel eens, als de heks in dit verhaal jou dezelfde vraag zou stellen:
Als alles, maar dan ook alles mogelijk was, hoe zou jouw 2023 er dan uit zien?
wat is dan JOUW antwoord?

Wéét dat je je dromen waar kunt maken.
Weet dat je je verlangens mag voelen en uiten.
Weet dat je mag vragen wat je ten diepste wenst.
Ga die drempels over.
En maak er een geweldig nieuw jaar van!

wit bloemetje

Ze zit op haar scootmobiel bij het vriesvak waar de mini-Magnums worden aangeprezen. 2 dozen voor 6 euro. Ik zie haar verlangende blik als ze zich aan de vrieskist probeert op te hijsen. Ik vraag of ik haar kan helpen. “Da’s heel lief hoor, maar ik probeer het zelf, zo lang ik dat nog kan”, zegt ze me glimlachend.
“En dat zal niet zo lang meer zijn”, voegt ze eraan toe, ondertussen kreunend naar het pak reikend wat ze heeft uitgekozen. “Want ik heb net van de dokter te horen gekregen dat de kanker door mijn hele lijf is uitgezaaid.” Haar hand reikt van haar keel tot onder aan haar buik. “Overal zit het. Ze kunnen niets meer doen. Dat is wel zuur, hoor. Ik besef het haast nog niet.”

Dat lijkt me een understatement. Als je net hebt gehoord dat je leven binnen niet al te lange tijd ophoudt , is dat wel wat meer dan ‘zuur’. Ik kijk naar deze dame, terwijl ze vertelt over haar kinderen en kleindochters. Hoe ze hen graag verwent, “want dat mag een oma”. En ook over haar vrijwilligerswerk voor twee verschillende stichtingen.
Over hoe ze een oudere dame van 96 jaar gezelschap heeft gehouden de afgelopen kerst, omdat haar kinderen en kleinkinderen het stuk voor stuk lieten afweten. Hoe ze dan ook maar wat lekker voor haar had klaargemaakt, omdat de dame anders ‘iets in de magnetron had gegooid’. “Met kerstmis, dat is toch te erg voor woorden? Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen!”

Het is duidelijk; deze dame staat stevig in het leven en is ook niet van plan haar leven zo maar uit handen te geven. Maar ze is ook realistisch. Met haar tweede pak magnums in haar handen zegt ze: “Ik denk dat ik nog maar moet gaan genieten van de kleine dingetjes zo lang het nog kan. Deze ga ik dit weekend samen met mijn kleindochters opeten.”
Ik wens haar alle goeds. En dat ze nog maar veel genietmomenten mag beleven.

Als ik wegloop hoor ik haar zichzelf nog excuseren. “Sorry hoor, ik weet ook niet waarom ik dit allemaal aan u vertel. U zult ook wel denken…” Maar ik denk alleen maar dat ik blij ben dat ze mij haar kwetsbare verhaal toevertrouwde en ik er voor haar kon zijn. Zo maar op deze vrijdagochtend in de Jumbo.

En zo is het ook met mijn cliënten. Ik ben meer dan vereerd dat ze mij hun diepste innerlijke angsten en twijfels toevertrouwen, zodat ze niet meer alleen hoeven te zoeken naar de antwoorden op hun vragen. En ik ben dankbaar dat ik hen mag helpen, op dit stukje van hun weg. Zodat ze weer volop kunnen gaan genieten van alle mooie kleine dingen die het leven te bieden heeft. Want die zijn er, ook al zie je ze soms even niet zo goed…

Of zoals Peter Heerschop vanochtend op Radio 538 zijn column afrondde: “Zowel geluk en hoop zitten in kleine dingen. En gelukkig zijn er daar nog altijd een hele hoop van.” Ik vind hem prachtig, deze zin. En wens je een heleboel. Van beide. Fijne dag.

Mijn man vindt mij naïef. In tegenstelling tot hem volg ik niet al het (corona)nieuws. Hij vindt dat ik mijn kop in het zand steek. Niet wil zien wat er aan de hand is in de wereld om ons heen.

Ik zie dat anders. Ik kies ervoor om niet al het nieuws te volgen. Simpelweg omdat ik besef dat ik – zodra ik dat doe – daar niet gelukkig van word. Het is net als voorbij een auto-ongeluk rijden op de snelweg. Dan wil ik kijken, maar toch ook weer niet. En dan kijk ik tóch en heb ik spijt. Want dat beeld krijg ik voorlopig niet meer van m’n netvlies.

Maar ik heb altijd een keuze! Als ik koekjes eet, of chips, voel ik me moe, dik, opgeblazen. En toch doe ik het. Als ik naar een persconferentie van Donald Trump kijk, word ik boos om zo veel egocentrisch geneuzel. Dat doe ik dus niet. Als ik het nieuws ga volgen en alle meningen daaromheen op social media, voel ik me machteloos en vraag ik me af ‘waar dat toch heen gaat met de wereld.’ Dat laat ik dus meestal lekker aan me voorbij gaan.

Hoe is dat voor jou? Word jij ook wel eens geraakt door bepaalde berichtgeving? Neem dan even een momentje om jezelf af te vragen: wat brengt dit mij? En voel even goed: maakt het mijn leven mooier als ik hier nu voor kies? En maak dan de keuze die goed is voor jou. Ja, dat kan. Want zoals Henny Vrienten ons in 1982 al toezong:

Er zit een knop op je teevee
Die helpt je zo uit de puree
Druk ‘m in en ga maar mee
De bloemen buiten zetten

En laat er nou ook zo’n knop zitten op je gsm en laptop! Vraag je eens af de volgende keer als je zit te scrollen op Instagram: voedt deze persoon of deze post me? Brengt het een glimlach op mijn gezicht, krijg ik het warm van binnen, voel ik me prettig geïnspireerd? Ja? Drink er dan van, met gulzige teugen. Maar voel je je jaloers worden, merk je dat er zorgen, twijfels, irritatie, woede of andere minder prettige emoties bij je opkomen? Then get the f*ck out of there. Stop met het tot je nemen van berichten die je niet voeden!

We vergeten soms dat we aan het roer staan van ons eigen leven. Maar het is écht zo, zelfs in de periode waarin we nu leven. Natuurlijk kun je niet veranderen wat er in de wereld om je heen gebeurt. Maar wel hoe je daar zelf mee omgaat. Dus neem het heft in handen. Kies voor jouw geluk en jouw welbevinden. Dat is de vrijheid die je hebt! Ja, er is veel negativiteit en ellende in de wereld. Maar je hoeft het niet allemaal te absorberen. Er zit een knop op je teevee. Gebruik ‘m.