Ik ben niet bang, deze dagen. Maar dat veranderde gisteren even, toen ik in de supermarkt werd geconfronteerd met de angst van anderen. Een man die met gestrekte arm me van vier meter afstand al maande tot stoppen: “Hooooo!” En die vervolgens venijnig tegen de caissière blafte: “Als die meneer daar nou een stukje door zou schuiven, konden we tenminste allemaal door.” Het was de angst die sprak, dat was duidelijk. Maar het maakte de betrokken caissière van slag. En ik wiebelde eerlijk gezegd ook even op mijn benen. Door de angst van die ander.

Voel je je deze dagen ook af en toe wat wiebelig? Merk je dat je niet altijd stevig op je benen staat? Kan angst je zo maar overvallen? Maak dan in de ochtend even tijd voor een grondingsoefening. Het kost je maar een paar minuten, maar het geeft je veel stabiliteit in deze onzekere tijd. Weten hoe je dat doet? Ik heb een korte grondingsmeditatie voor je opgenomen. Je vindt ‘m hieronder: