Ik hou van mij! Ook al ben ik zwaarder dan ooit.

“Als ik geweten had dat ik zo’n mooi lijf had, had ik er veel meer van genoten.” Ik hoor het mezelf zeggen, huilend in de jacuzzi van het huisje waar Man en ik een nachtje verblijven.

Als meisje, tiener en jong volwassen vrouw heb ik altijd moeite gehad met hoe mijn lijf eruit zag. Het was te dik, vond ik. En daarom lelijk. Ik was lelijk. En daarom niet de moeite waard om van te houden.

Ik flirtte niet met jongens

Ik legde me er al bij voorbaat bij neer dat geen enkele jongen of man (seksueel) geïnteresseerd was in een lelijkerd als ik. Ik flirtte niet met jongens, stuurde nooit een Valentijnskaart, vroeg nooit iemand mee uit, laat staan om verkering. Ik durfde eigenlijk amper met jongens te spreken. Toen ik een jaar verkering had met mijn eerste vriendje, was ik ervan overtuigd dat hij zou zeggen: “Zo, ik heb de weddenschap met mijn vrienden gewonnen. Ik ga nu dat kratje bier ophalen. Doei.”

Het is jammer dat ik nu pas begrijp wat ik toen niet kon zien:
Dat mijn lijf heel prima, normaal én vrouwelijk was en mijn voorkomen sprankelend, enthousiast en energiek.
Dat liefde iets is dat weinig met de buitenkant te maken heeft.

De leugen die ik mezelf voorhield

Gisteren ben ik 48 geworden. In de laatste 20 jaar heb ik heel veel effort gestoken in houden van mezelf. Tot een paar jaar terug dacht ik dat houden van mezelf alleen maar kon als ik 10 of 15 kilo lichter zou zijn. Dat een slank lichaam noodzakelijk was voor een liefdesverhouding met mezelf. Ik heb ontdekt dat dat een leugen is.

Ik ben zwaarder dan ooit en houd eindelijk van mezelf
Na het overlijden van mijn vader en nu ik in de overgang ben, is mijn lichaam met nog eens zo’n 10 kilo uitgebreid. Ik ben zwaarder dan ooit. En ik ben er net achter gekomen dat ik – eindelijk – van mezelf houd. Echt. Oprecht. Diep. Warm.

Ik. Hou. Van. Mij.

Het is gek. En ergens ook heel normaal. Maar vooral heel fijn om te kunnen houden van mezelf, ondanks dat ik nog steeds niet houd van mijn lichaam. Het houden van zit een treetje dieper, merk ik. Bij mijn essentie. Bij wie ik ben, in mijn kern. Mijn wezen.

Steeds meer ‘mij’ om van te houden

En raar maar waar: dan is het ineens heel makkelijk om van mezelf te houden. Ondanks dat pondje meer op mijn heupen. En op mijn billen. En op mijn dijen. En op mijn buik. En onder mijn kin. 😆 Het doet er steeds minder toe. Want er is simpelweg steeds meer om van te houden. Zowel in de letterlijke als in de figuurlijke zin.

Ik ben veel meer dan wat je aan de buitenkant ziet

Steeds meer ga ik namelijk zien wie ik werkelijk ben. En dat is zo veel meer dan dat wat je aan de buitenkant kunt zien. Ik ben liefdevol, wijs, zacht en krachtig tegelijk, grappig, ik schrijf leuk en overzie en begrijp zaken. Ik ben behulpzaam en zorgzaam en ben uniek in heel veel dingen. En eigenlijk vind ik al die dingen reuzeleuk aan mezelf.

De dingen die ik niet leuk vind aan mezelf, die kan ik steeds vaker met compassie bekijken. En ik voel op een dieper level steeds meer dat ik precies goed ben zoals ik ben. En dat alles samen, zorgt ervoor dat ik van mezelf houd. Echt en oprecht. En dat maakt het leven ineens een stuk leuker!

Een eerste stap naar houden van jezelf:

Vind jij het moeilijk om te houden van jezelf? Maak dan eens een lijstje van alle leuke, interessante, grappige kanten van jezelf. Van je talenten en kwaliteiten. De complimentjes die je wel eens krijgt. Wees niet te bescheiden: maak de lijst zo lang als je zelf wilt. En wees niet bang om anderen in te schakelen om je te helpen met je lijst.

Klaar met opsommen? Lees de lijst dan zo vaak als nodig hardop en met aandacht aan jezelf voor. En laat het maar helemaal binnenkomen! Wentel je erin. Laaf je eraan. Net zo lang tot je je waarde gaat voelen en het kwartje valt: ik ben het waard om van te houden! En je het werkelijk gaat voelen, diep van binnen.

IK HOU VAN MIJ!

❤

 

Meer lezen over zelfliefde? Kijk dan ook eens naar mijn blog I love you, just the way you are .