, ,

Wanneer ben jij succesvol?

Ik lig ’s nachts vaak wakker. Piekerend over de vraag of ik wel succesvol ben. In mijn werk, als moeder, als dochter, als echtgenote…Vanochtend journalde ik erover. En ik besefte dat ik succesvol zijn afmeet aan de definitie van succes in de maatschappij waarin ik leef. Daar is succes vaak: de carrière die je maakt, het salaris dat je verdient, het aantal klanten of volgers dat je hebt, het niveau van de opleiding die je kinderen genieten.

Tijdens het schrijven besefte ik dat het nogal kortzichtig is om mijn succes van die definities te laten afhangen. Want als je goed kijkt, is het succes van de maatschappij waarin we leven vrij plat, als het ware. Het is de meetbare, vrij oppervlakkige, door mensen bedachte meetlat waarlangs je je leven kunt leggen om te bepalen of je nog wat waard bent.

En dat is jammer. Jammer omdat er zo veel meer waardevols is in het leven. Misschien zelfs wel waardevoller, rijker, voller.
Een leven waarin je iets betekent voor anderen bijvoorbeeld, of je daar nu geld voor ontvangt of niet.
Een leven waarin je jezelf ontwikkelt en blijft ontwikkelen. Waarin je tegenslagen aangaat; valt en weer opstaat, steeds opnieuw.
Een leven waarin je er bent voor je kinderen en hen laat voelen dat ze ertoe doen, welke opleiding ze ook doen, welk beroep ze ook (gaan) uitoefenen. Waarin je geliefden laat voelen dat ze ertoe doen en er voor hen bent als het nodig is.

Als je in staat bent de diepte in te duiken, je schaduwkanten te onderzoeken, de shit die je overkomt in de ogen te zien, je kwetsbaar durft op te stellen tegenover een ander zodat die zich gezien voelt, je hart te openen en de werkelijke verbinding aan te gaan…
Als je het leven aangaat precies zoals het komt, met alle hoogte- en dieptepunten…
Dan ben je in mijn ogen super waardevol en dus ook supersuccesvol. Ook als je geen 10K a month verdient.

Misschien wel juíst. Omdat de focus op geld en status ons vaak zand in de ogen strooit voor dat wat werkelijk belangrijk is: het leven zelf. Wij. Verbinding. Liefde. Er zijn voor een ander. Er zijn voor jezelf. Moedige stappen durven zetten. Durven kiezen voor je eigen weg, ook als snappen mensen om je heen daar helemaal niets van.

Je snapt het al: ik ben niet diegene waarvan je op LinkedIn denkt: die heeft het gemaakt! Ik heb geen carrière doorlopen die klom en klom. Ik heb geen auto van de zaak. Ik heb geen vijfduizend volgers. Maar tóch voel ik me zeer geslaagd in het leven. Omdat ik zie waar ik vandaan kom en waar ik sta vandaag, als mens. En hoeveel mensen ik heb mogen helpen op hun pad. Als ik zo naar mijn leven kijk, dan ben ik freaky trots op mezelf. Succesvol? Ik? Hell yeah!

 

Vraag aan jou:
Wanneer is voor jou jouw leven succesvol?

/door
,

Heb jij ballen?

“Ze is zo flink, zo sterk”, hoorde ik laatst iemand zeggen over een dappere dame die de strijd tegen kanker voert. Toen ik vanochtend wakker werd, lag ik daar zo eens over na te denken. Iedereen voert zijn strijd – tegen wat dan ook – op zijn of haar eigen manier. En alles is goed. Natuurlijk; het is immers jouw proces nietwaar?

Maar wat me opvalt is dat we vaak woorden als ‘sterk’ en ‘flink’ gebruiken als iemand een houding laat zien van: niet zeuren, maar doen, niet lullen maar poetsen, niet piepen, de schouders eronder en dóór. Dat is knap, zeker. Je moet het maar kunnen opbrengen.

Maar laten we even afstappen van het idee dat degene die het minst emotie toont degene is die het sterkst is. Want laat me je dit vertellen: je moet f*cking ballen hebben om je emoties, angsten, en twijfels wél te durven voelen. Als je ze ook nog durft te laten zien aan de wereld, open en bloot; dan ben je in mijn ogen niet minder dan een held. (En niet alleen als je doodziek bent.)

Ik ga niet zeggen dat de één sterker of beter is dan de ander. Het is geen wedstrijd. Wel ga ik je vragen hoe jij omgaat met de tegenslagen in jouw leven. Ben jij de doorzetter, die van de schouders eronder en door? Ga je bij de pakken neerzitten en denk je: dit komt nooit meer goed? Of doorvoel je elke stap van je proces heel bewust en beweeg je daarin mee met wat het leven je voorschotelt?

Nogmaals: er is geen goed of fout. Maar wat ik zelf in mijn omgeving zie, is dat veel mensen de werkelijke ‘strijd’ niet willen of durven aangaan. Ze proberen het verdriet en de angst te ontlopen die schuilgaat achter het afscheid nemen van het leven of van een dierbare.

Met als resultaat dat de worsteling en de pijn eigenlijk alleen maar groter wordt, onder de oppervlakte. Want emoties niet willen voelen is als een bal die je onder water probeert te houden: het kost veel energie en op een bepaald moment komen ze toch wel naar boven. (Meestal op een moment en manier die jou allerminst zint.)

Ja, het is pijnlijk om werkelijk te voelen wat het leven ons voorschotelt. Absoluut! De pijn, het verdriet, de woede, de onmacht, de angst, spijt… Au. Maar weet dat het vaak nóg zwaarder is om te proberen niet te zien wat er speelt in jou en je sterk te houden voor de ander.

Wees niet bang voor je emoties. Emoties geven het leven en je relaties kleur. Ze breken ons hart open en maken zo werkelijke verbinding mogelijk. Met onszelf en met de ander. Dus wees ‘flink’ en laat je tranen stromen op het moment dat ze beginnen te prikken achter je ogen. Het zal minder pijn doen dan je denkt en je veel meer opleveren dan je verwacht.

Echt.

/door
, ,

Een fijn leven begint bij het voelen van je lijf

Ik heb het er vaak over: over leren luisteren naar de taal van je lichaam. Voor mij is dat precies waar een leven start wat precies klopt voor jou. En dat daarom vervullend en gelukkig is. Voelen in je lijf is voor mij precies dat: voelen in je lijf. Want ons lichaam geeft ons de hele dag door signalen:
“Ik heb het koud: trek iets warms aan.”
“Ik heb honger: voed me.”
“Ik ben moe: laat me rusten.”
“Ik heb pijn: geef het aandacht.”
“Ik voel me rot: troost me.”

Klein kind
Het is eigenlijk net een klein kind, die ook onvermoeibaar kan meedelen wat het wil. Helaas zijn we in de loop der jaren die stem van ons lichaam gaan verwaarlozen. We hadden geen tijd om te rusten. We vonden onszelf te dik, dus voedden we ons lichaam niet wanneer het erom vroeg. We hadden een deadline op het werk, dus geen tijd om te rusten. Onze ouders leerden ons: ‘niet piepen, schouders eronder en dóór’ en dus gaan we door. Ook nu nog, nu we volwassen zijn en onze eigen beslissingen zouden mogen nemen. ‘Zouden mogen nemen’ ja, want heel eerlijk: onze beslissingen hangen nog heel vaak af van wat we denken dat de mensen om ons heen van ons verwachten. Om hén niet teleur te stellen – uit angst voor afwijzing – doen we dus veel meer dingen die we zelf eigenlijk niet willen.

Gebakken peren
Met alle gevolgen van dien… We lopen onszelf voorbij, soms jarenlang. Soms zelfs ons hele leven lang. Tot het moment dat we niet meer kunnen. En ons lichaam met haar laatste krachten kreunt: “I quit.” En dan zit je met de spreekwoordelijke gebakken peren. Als je wacht op dat moment; het moment dat jouw lichaam het opgeeft, ben je al ver van huis. Je lichaam heeft dan vaak jaren nodig om te herstellen; een lange en zware tocht.

En dat is waarom ik het zo vaak heb over luisteren naar je lijf, de taal van ons lichaam. Want als je nú weer leert luisteren naar wat jouw lichaam jou influistert, kun je het tij gaan keren. Dan kun je het gaan geven waar het behoefte aan heeft. Dan kun je het weer gezond maken en jouw leven weer fijn; om van te houden.

Vertragen
Luisteren naar je lijf begint met gas terug nemen, vertragen en met je volle aandacht gaan naar je lijf. Misschien lukt dat niet direct, maar misschien voel je direct de kramp in je nek en schouders, een grote vermoeidheid, een knoop in je maag, of een stille, zeurende pijn achter je ogen…
Voel je iets? Neem dat dan serieus. Ren er niet van weg omdat het ongemakkelijk voelt, maar ga er juist naartoe met je aandacht. Stel het de vraag: wat heb je nodig? En luister goed naar wat er in je opkomt…
Misschien voelt het een beetje raar zo in het begin, maar doe toch maar eens precies dat wat er in je opplopt. Ga even een paar minuten liggen op de bank, als je lichaam je vertelt dat het rust nodig heeft. Geef het een fruitsalade als het zegt dat het behoefte heeft aan voedsel. Houd het vast of streel het als het troost en steun vraagt. Doe het maar. Je zult verrast zijn door het effect.

Oefening baart kunst
Voel je niets? Dat is oké. Het is niet gek als je dat hele zachte fluisterstemmetje niet direct hoort. Geloof me als ik je zeg dat je lichaam al lang blij is dat je het even aandacht geeft. En geef niet op: oefening baart kunst. Je zult zien dat je na een paar dagen misschien ineens iets voelt of ervaart. Weet dat jouw lichaam haar behoefte graag met je deelt; het is immers goed voor jullie beide als je er goed voor zorgt.

Wil het echt niet lukken, stuur me dan een berichtje. Dan luisteren we even samen.

/door