Ze zit op haar scootmobiel bij het vriesvak waar de mini-Magnums worden aangeprezen. 2 dozen voor 6 euro. Ik zie haar verlangende blik als ze zich aan de vrieskist probeert op te hijsen. Ik vraag of ik haar kan helpen. “Da’s heel lief hoor, maar ik probeer het zelf, zo lang ik dat nog kan”, zegt ze me glimlachend.
“En dat zal niet zo lang meer zijn”, voegt ze eraan toe, ondertussen kreunend naar het pak reikend wat ze heeft uitgekozen. “Want ik heb net van de dokter te horen gekregen dat de kanker door mijn hele lijf is uitgezaaid.” Haar hand reikt van haar keel tot onder aan haar buik. “Overal zit het. Ze kunnen niets meer doen. Dat is wel zuur, hoor. Ik besef het haast nog niet.”
Dat lijkt me een understatement. Als je net hebt gehoord dat je leven binnen niet al te lange tijd ophoudt , is dat wel wat meer dan ‘zuur’. Ik kijk naar deze dame, terwijl ze vertelt over haar kinderen en kleindochters. Hoe ze hen graag verwent, “want dat mag een oma”. En ook over haar vrijwilligerswerk voor twee verschillende stichtingen.
Over hoe ze een oudere dame van 96 jaar gezelschap heeft gehouden de afgelopen kerst, omdat haar kinderen en kleinkinderen het stuk voor stuk lieten afweten. Hoe ze dan ook maar wat lekker voor haar had klaargemaakt, omdat de dame anders ‘iets in de magnetron had gegooid’. “Met kerstmis, dat is toch te erg voor woorden? Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen!”
Het is duidelijk; deze dame staat stevig in het leven en is ook niet van plan haar leven zo maar uit handen te geven. Maar ze is ook realistisch. Met haar tweede pak magnums in haar handen zegt ze: “Ik denk dat ik nog maar moet gaan genieten van de kleine dingetjes zo lang het nog kan. Deze ga ik dit weekend samen met mijn kleindochters opeten.”
Ik wens haar alle goeds. En dat ze nog maar veel genietmomenten mag beleven.
Als ik wegloop hoor ik haar zichzelf nog excuseren. “Sorry hoor, ik weet ook niet waarom ik dit allemaal aan u vertel. U zult ook wel denken…” Maar ik denk alleen maar dat ik blij ben dat ze mij haar kwetsbare verhaal toevertrouwde en ik er voor haar kon zijn. Zo maar op deze vrijdagochtend in de Jumbo.
En zo is het ook met mijn cliënten. Ik ben meer dan vereerd dat ze mij hun diepste innerlijke angsten en twijfels toevertrouwen, zodat ze niet meer alleen hoeven te zoeken naar de antwoorden op hun vragen. En ik ben dankbaar dat ik hen mag helpen, op dit stukje van hun weg. Zodat ze weer volop kunnen gaan genieten van alle mooie kleine dingen die het leven te bieden heeft. Want die zijn er, ook al zie je ze soms even niet zo goed…
Of zoals Peter Heerschop vanochtend op Radio 538 zijn column afrondde: “Zowel geluk en hoop zitten in kleine dingen. En gelukkig zijn er daar nog altijd een hele hoop van.” Ik vind hem prachtig, deze zin. En wens je een heleboel. Van beide. Fijne dag.
