Opvallend veel cliënten hebben de laatste weken dezelfde drempel genomen: ze hebben een ongewoon gesprek aangeknoopt met iemand om wie ze geven. Sommigen van hen wensten al jaren een dieper gesprek te voeren met hun vader of moeder of een goede vriendin. Maar iets hield hen tegen.
Ze waren bang voor de reactie van de ander; wat zouden ze van hen vinden? Wat als ze het gesprek af zouden ketsen? Hen ineens in een ander daglicht zouden zien als ze zichzelf werkelijk lieten zien? In hun kwetsbaarheid? De vriendschap zouden verbreken? Of ze waren bang voor hun eigen reactie: “Misschien ga ik wel huilen.”
En dan vroeg ik: “Wat voel jij als een ander jou in vertrouwen neemt en zichzelf aan je bloot geeft?” Steevast was het antwoord positief: het voelt heel bijzonder als iemand je in vertrouwen neemt en: ik voel me verbonden met de ander.
Jezelf bloot durven geven aan een ander, maakt de weg vrij voor de ander om zich bloot te geven aan jou. En dat kan weer ruimte maken voor echte, oprecht verbinding. Andersom geldt ook dat als we onszelf niet werkelijk (durven) laten zien aan een ander, het gesprek altijd aan de oppervlakte blijft en werkelijke verbinding uitblijft…
Merk je dat het gesprek met een geliefde aan de oppervlakte blijft, terwijl je eigenlijk best de diepte in zou willen gaan? Haal dan diep adem en stel de vraag die je wilt stellen, of vertel wat je op je hart hebt. Je zult zien dat de ander het net zo fijn vindt om een echt gesprek met jou te voeren.
Zeg eens:
- met wie zou jij een echt gesprek willen beginnen?
- wat houdt je tegen?
- en wat heb je nodig om die drempel toch te nemen?
Doe het maar gewoon. You won’t be disappointed. Of zoals een cliënte van me zei: “Ik vraag me nu af waarom ik het in vredesnaam zo lang heb uitgesteld…” Kun je een steuntje in de rug gebruiken? Laat het me weten, ik help je graag!
