Huilen

Ik vind mensen op hun allermooist als ze huilen. Als mensen in jouw nabijheid huilen, mag je namelijk een glimp van hun ware ik zien. En dat zie ik als een groot compliment. Omdat de ware ik normaal gesproken schuilgaat achter vele laagjes bescherming.

Laagjes die zijn opgebouwd op momenten waarop ons gezegd werd dat het zwak was om te huilen, wanneer papa of mama zeiden: “Die tranen zijn toch nergens voor nodig?”, of “Nu heb je wel genoeg gehuild, hup, flink zijn nu!”. Of de momenten waarop we voelden dat ons openlijke verdriet anderen ongemakkelijk maakte. Het zijn allemaal momenten die ons hebben geleerd dat huilen in het openbaar niet oké is.

Huilen doe ik zowat dagelijks. Om grote dingen, zoals het gemis van mijn twee jaar geleden overleden papa, als ik me machteloos voel, als ik geraakt wordt door lieve woorden van een vriendin, als ik het verdriet van een ander voel… Maar ook om hele kleine dingen: lieve filmpjes van puppy’s op Instagram, of om een heel mooi liedje, wat misschien weer herinneringen raakt.

Mijn tranen vloeien moeiteloos en ik doe ook geen enkele moeite meer om ze tegen te houden. Omdat ik voel dat het goed is om mijn lichaam te laten doen wat het wil. Omdat ik klaar ben met vechten. Tegen wat dan ook.

Cliënten verontschuldigen zich vaak voor hun tranen. “Sorry hoor”, zeggen ze dan, ondertussen hun ogen verwoed droog deppend. En dat is jammer. Je tranen tegenhouden is niet natuurlijk. Tranen willen stromen. Als tranen stromen, komt er wat in beweging. Oud zeer, weggeduwd waar we hopen dat het voor altijd verstopt blijft, komt vrij. En dat lucht op. Het maakt ruimte in je lijf. Ruimte voor iets nieuws…

Hoe is dat voor jou?
* Wat doet jou verdriet?
* En wat ontroert je?
* Wanneer houd jij je tranen in?
* En bij wie mogen ze stromen?

Dit zijn prachtige vragen om over te journallen: schrijf zonder pauze jouw antwoord op elke vraag. En laat je verrassen door de inzichten die het je brengt. Voel je dat er veel verdriet in je zit, maar lukt het jou niet om erbij te komen, laat staan het te laten stromen? Óf vind je dat heel spannend? Geef me dan even een seintje. Ik help je er graag bij.

/door

Ga meer spelen!

Als werkende moeder en volwassen vrouw, hebben we veel verantwoordelijke taken op ons bordje. We moeten onze kinderen helpen op hun weg naar een volwassen en zelfstandige leven, we moeten goed presteren op ons werk, het huis en wij zelf moeten er pico bello uitzien, en onze relatie vraagt ook serieuze aandacht… Herkenbaar?

Misschien heb je het idee dat je je moet bewijzen en moet laten zien dat je een ‘stevige tante’ bent. Misschien is er vroeger op een moment tegen je gezegd dat je volwassen moest worden, dat de tijd van spelen voorbij was, dat het leven serious business is.

Maar laat ik je dit vertellen: het leven draait juist om het spel. Sterker nog: het leven is één groot spel, waarin wij allemaal onze rol mogen SPELEN. We mogen uitproberen wat ons past en wat niet. En meestal is hetgeen wat je past, af te meten aan wat je LEUK vind. Dus waar je PLEZIER aan beleeft. En laten we eerlijk zijn: aan serieusheid (is dat een woord?) valt weinig plezier te beleven.

Dus. Als je je leven voluit wilt leven én er ook nog eens van wilt genieten, geef jezelf dan de ruimte om dat al spelend te doen. Je zult zien dat het leven een stuk leuker wordt als je jezelf de vrijheid geeft om plezier te maken, te lachen om jezelf en je fouten, en te spelen met je kinderen en andere volwassenen om je heen. Bovendien zal je merken dat je een leuker mens bent als je jezelf toestemming geeft om het leven te leven met een knipoog.

Overigens doen zelfs ‘misstappen’ veel minder pijn als je er hartelijk om kunt lachen. Mijn mooiste herinnering aan mijn oma is het moment dat ze een hele harde scheet liet en er toen zelf zo hard om moest lachen dat zich zich staande moest houden aan de deurpost en de tranen van plezier over haar wangen biggelden. Niks serieus aan. En het doet niets af aan het beeld wat ik van haar heb als liefdevolle, maar stevige en consistente moeder van zes kinderen.

Ik nodig je uit om jouw speelsheid op te duikelen. Met de lente voor de deur, is er geen mooier moment. Dartelende lammetjes in de wei… De koeien die met gekke sprongen weer voor het eerst naar buiten gaan… De kinderen die buiten hun spel spelen met elkaar… Hun schaterlach… Kijk ernaar met je volle aandacht. En voel wat hun blijheid met jou doet. En besluit dan of het niet eens tijd wordt dat je zelf weer wat meer speelsheid in je leven gaat brengen…

Kun je hem niet vinden, je speelsheid? Geef me dan even een seintje: ik help je graag zoeken.

/door