Comfortzone

We hebben hem getekend, midden op het bospad: zijn comfortzone. Hij staat er in, ontspannen, veilig, maar ook een beetje gevangen. Hij zou er wel eens uit willen, zegt hij hardop. Maar er zijn dingen die hem tegenhouden. Angst voor het onbekende, bijvoorbeeld. Tóch weet hij dat het dáár te halen is. Een vrij leven waarvan hij kan genieten; zijn droomleven. Dáár, buiten de grenzen van zijn comfortzone.

Onze comfortzone voelt veilig. Het is de plek die we kennen. Onze veilige thuisbasis. Waar we heen gaan om ons weer even op te laden, of bij onszelf te zijn. Daar waar we niet verrast worden door zaken van buitenaf.

Het is ook de plek waar we weinig uitdaging vinden. Geen nieuwe stappen, geen avontuur, geen groei. Dat maakt dat onze comfortzone ondanks de veiligheid ook wat benauwend kan voelen. Saai soms ook. Weinig voldoening gevend. En we willen er wel uit, maar we durven niet goed. Want wie weet wat zich daar buiten bevindt…

Deze combinatie zorgt ervoor dat we er makkelijk blijven plakken, in onze comfortzone. En hoe langer we er zijn, des te moeilijker het wordt om die stap naar buiten te zetten. Onze mind verzint steeds meer nieuwe redenen waarom het verstandig is om maar te blijven zitten waar we zitten. Hier kennen we het. Dit kunnen we. Hier maken we geen fouten. Hier worden we niet verrast.

Mijn cliënt van vanochtend verwoordde het heel mooi: “Ik zou wel graag mijn comfortzone willen verlaten, maar dan wel steeds weer terug willen kunnen als ik het nodig heb.” Ja, zou dat geen prachtige oplossing zijn? En weet je wat? Het kan gewoon.

Dit is hoe het werkt, volgens mij. Een kind klemt zich als baby klemt vast aan zijn mama. Dat is zijn comfortzone: dat voelt bekend, veilig en vertrouwd. En dan moet hij op een dag naar het kinderdagverblijf: een nieuwe plek, met vreemde mensen die voor hem gaan zorgen en kinderen die hij niet kent. Dat is moeilijk, 1 of 2 dagen, iets langer misschien. Maar dan is hij gewend: de nieuwe mensen zijn niet vreemd meer en hij weet de weg op de nieuwe plek. Daar liggen de blokken, daar staat de tafel waaraan ze elke middag om 12.00 uur brood eten.
De comfortzone van de peuter heeft zich niet verplaatst, maar is als het ware vergroot: door de stap te zetten – weliswaar gedwongen – en zijn angsten te overwinnen, is de cirkel waarbinnen hij zich veilig voelt groter geworden. Naast thuis bij mama en papa, voelt de uk zich nu ook hier veilig.

Elke keer als we een stapje  buiten onze comfortzone zetten, overwinnen we een angst. Soms een grote, soms een kleine. Als we dan volhouden en onszelf toestaan te blijven leren, wordt dat wat in eerste instantie eng was, langzaamaan vertrouwd. Et voilà: onze comfortzone – de plek waar we ons veilig en at ease voelen – is vergroot. We hoeven dus niet meer steeds terug naar dat benauwende cirkeltje, maar kunnen ons steeds vrijer bewegen terwijl we ons gewoon veilig blijven voelen. De volgende te zetten stap verschijnen vervolgens vanzelf aan onze verlegde horizon. En zo ga je stapje voor stapje richting een leven waar je nu alleen nog maar van kan dromen.

Voel jij dat je ook graag een kijkje buiten jouw comfortzone zou willen nemen? Begin dan gewoon met een klein stapje. Je hoeft niet gelijk je baan op te zeggen om een eigen bedrijf te starten, of te gaan parachutespringen boven de Andes. Je mag gerust beginnen met winkelen in een andere supermarkt, een proeflesje yoga, of een nieuwe smaak chips. Elk stapje in het onbekende is er één. Train jezelf in het verkennen van de wereld buiten je comfortzone en dan volgt die sollicitatie op je droombaan, die droomreis naar India, of het mee uitvragen van die knappe collega over een tijdje vanzelf.

Welke stap buiten jouw comfortzone ga jij als eerste zetten? Laat het me weten, Als coach moedig ik je graag aan!

blog-wat-je-zoekt-heb-je-niet

Herken je dat? Dat je wel voelt dat je tijd nodig hebt, maar jezelf altijd onderaan bungelt als het gaat om de verdeling van je tijd? Ik wel. En wat ik heb beseft, is dat zo lang ik blijf zoeken naar tijd voor mezelf, die er niet komt. Read that again: Zo lang jij blijft zoeken naar tijd, heb je het niet. Dat kwartje viel bij mij pas tijdens de afgelopen retraite. Terwijl het zo simpel is en een waarheid als een koe.

Op een festivalcamping zei een buurvrouw eens tegen mijn zoon: “Je moet je moeder zeggen dat ze niet meer moet zoeken naar haar sleutels. Ze moet ze vinden.” En ze had gelijk. Het is een mindset-, een manifestatiedingetje. Zo lang je blijft herhalen dat je iets niet hebt, héb je het ook niet. Als ik mijn dagen vul met gelukkig wórden, bén ik het niet. Want iets wat je zoekt, kun je niet hebben. Snap je hem? Als je zóekt naar de ware, héb je hem niet. Zo lang je zoekt naar overvloed, ervaar je die niet. Zo lang je zoekt naar liefde, voel je die niet. Zo lang je zoekt naar tijd, heb je die niet.

That’s how it works, folks. As simple as that.

Ik hoor je denken: ‘Maar als je je sleutels kwijt bent, dan heb je ze toch ook niet?’ Klopt. Maar zo lang je jezelf dat blijft vertellen, ga je ze niet krijgen ook. En dat is het punt. De ommekeer komt op het moment dat wij ons bewust worden van de verhalen die we onszelf vertellen. Want dan kunnen we ze gaan aanpassen. Je kunt dan bijvoorbeeld tegen jezelf zeggen: “Die ridder op het witte paard? Oh, die is al lang naar mij onderweg!” Of: “Ik ben dankbaar voor alle kleine geluksmomentjes in mijn leven.” Of: “Mijn sleutels duiken op precíes op het moment dat ik ze nodig heb.”

Dus ga eens na waar jij naar op zoek bent. Hoe zit het met jouw mindset? Welke verhalen vertel jij jezelf? En helpen die je je leven leuker en makkelijker te maken? Of werpen zij juist obstakels op, die je maar moeilijk kunt nemen? Is dat laatste het geval, maak er dan gewoon een ander verhaal van. Eentje dat klopt voor jou. En kijk hoe jouw leven – op zijn minst jouw mindset – zich begint te bewegen.

Baat het niet dan schaadt het niet, toch? Gewoon even doen dus. Niet voor mij, maar voor jezelf. 😉

Lukt het je niet om je verhalen aan te passen en je mindset te draaien? Geef me dan vooral een belletje. Dan zoek ik met je mee naar mooie, nieuwe, positieve verhalen die je weer verder helpen. In het bos, want daar liggen ze werkelijk voor het oprapen. Ik laat ze je graag zien.