Naast me, op het bankje in het stadspark, zit een jonge vrouw die moeite heeft met het tonen van haar gevoelens. De tranen die zo nu en dan opwellen, veegt ze snel weg. Dat is wat haar is meegegeven als kind: emoties zijn lastig, die stop je weg. En dat is wat ze doet als jonge vrouw. Ze legt de lat hoog voor zichzelf. Zowel op werkgebied als op persoonlijk vlak. Bij anderen wil ze het gezellig houden. Daar is ze het liefst enkel haar sprankelende ik. Haar chagrijn en boze buien stopt ze dan weg.
Maar ze is moe. Moe van het wegstoppen. Haar lijf doet zeer. Houdt haar in zijn greep. En zelfs nu, nu ze haar ongemak zo pijnlijk voelt, vraagt ze zichzelf om sterk te blijven.
Ze is niet de enige. Velen van ons zijn opgegroeid met de gedachten dat emoties lastig zijn. Dat we tranen maar moeten wegslikken. Dat anderen geen last hoeven hebben van onze mindere kanten; ons verdriet, onze angst, onze boosheid, onze twijfels en zorgen. En dus leven we naar buiten een leven dat er vooral gezellig uitziet. Terwijl we soms van binnen doodgaan…
Onze uitdaging is om ook de donkere kanten in onszelf te omarmen. Ze zíjn er, en ze zijn deel van ons. Kun je je voorstellen dat we – wanneer we onze schaduwkanten ontkennen – een gedeelte van onszelf ontkennen? Als boosheid, verdriet en angst er niet mogen zijn, dan zijn we maar de helft van ons. En als we slechts de helft zijn van onszelf, dan zijn we dus niet zo krachtig als we zouden kunnen zijn. Een half ei is geen ei, immers.
Omarm je emoties. Maar hoe doe je dat dan?
Stap 1: Ga op verkenning. Wat zit er allemaal in mijn lijf dat ik nooit heb willen zien? Voel maar, schrijf er maar over. En voel steeds een stukje dieper, verken steeds een stukje verder.
Stap 2: Doorvoel. Welke emoties kom je tegen? Kijk eens of ze er mogen zijn van jou. Kijk eens of de tranen mogen vloeien, de boosheid eruit mag komen, de angst gevoeld mag worden. Laat het maar gewoon gebeuren; je kunt het hebben, echt waar.
Stap 3: Forceer niets. Als het je te veel wordt, dan is het genoeg voor vandaag en ga je morgen gewoon weer verder.
In dit hele proces – in het hele leven – geldt: wees lief voor jezelf. Dat betekent dat je mag stoppen met vechten. Als er tranen zijn, laat ze dan stromen. Laat er boosheid zijn als je boosheid voelt. En gun het jezelf om gewoon jij te zijn. Je bent goed genoeg. Ook als je verdrietig bent of bang, ook als je boos bent of chagrijnig, ook als je geen zin hebt in wat dan ook. Omarm je emoties. After all, you’re only human.
