Naast me, op het bankje in het stadspark, zit een jonge vrouw die moeite heeft met het tonen van haar gevoelens. De tranen die zo nu en dan opwellen, veegt ze snel weg. Dat is wat haar is meegegeven als kind: emoties zijn lastig, die stop je weg. En dat is wat ze doet als jonge vrouw. Ze legt de lat hoog voor zichzelf. Zowel op werkgebied als op persoonlijk vlak. Bij anderen wil ze het gezellig houden. Daar is ze het liefst enkel haar sprankelende ik. Haar chagrijn en boze buien stopt ze dan weg.

Maar ze is moe. Moe van het wegstoppen. Haar lijf doet zeer. Houdt haar in zijn greep. En zelfs nu, nu ze haar ongemak zo pijnlijk voelt, vraagt ze zichzelf om sterk te blijven.

Ze is niet de enige. Velen van ons zijn opgegroeid met de gedachten dat emoties lastig zijn. Dat we tranen maar moeten wegslikken. Dat anderen geen last hoeven hebben van onze mindere kanten; ons verdriet, onze angst, onze boosheid, onze twijfels en zorgen. En dus leven we naar buiten een leven dat er vooral gezellig uitziet. Terwijl we soms van binnen doodgaan…

Onze uitdaging is om ook de donkere kanten in onszelf te omarmen. Ze zíjn er, en ze zijn deel van ons. Kun je je voorstellen dat we – wanneer we onze schaduwkanten ontkennen – een gedeelte van onszelf ontkennen? Als boosheid, verdriet en angst er niet mogen zijn, dan zijn we maar de helft van ons. En als we slechts de helft zijn van onszelf, dan zijn we dus niet zo krachtig als we zouden kunnen zijn. Een half ei is geen ei, immers.

Omarm je emoties. Maar hoe doe je dat dan?
Stap 1: Ga op verkenning. Wat zit er allemaal in mijn lijf dat ik nooit heb willen zien? Voel maar, schrijf er maar over. En voel steeds een stukje dieper, verken steeds een stukje verder.
Stap 2: Doorvoel. Welke emoties kom je tegen? Kijk eens of ze er mogen zijn van jou. Kijk eens of de tranen mogen vloeien, de boosheid eruit mag komen, de angst gevoeld mag worden. Laat het maar gewoon gebeuren; je kunt het hebben, echt waar.
Stap 3: Forceer niets. Als het je te veel wordt, dan is het genoeg voor vandaag en ga je morgen gewoon weer verder.

In dit hele proces – in het hele leven – geldt: wees lief voor jezelf. Dat betekent dat je mag stoppen met vechten. Als er tranen zijn, laat ze dan stromen. Laat er boosheid zijn als je boosheid voelt. En gun het jezelf om gewoon jij te zijn. Je bent goed genoeg. Ook als je verdrietig bent of bang, ook als je boos bent of chagrijnig, ook als je geen zin hebt in wat dan ook. Omarm je emoties. After all, you’re only human.

Luchtigheid
Brabantse Wal

In een reading vanochtend deden ‘zij van boven’ erg hun best om uit te leggen hoe het werkt in dit aardse leven.

Ze vertelden hoe elke lifechanging beslissing die we nemen tijd vraagt. Veel tijd vaak. Eerst begint er iets te kriebelen: het ‘voelt’ niet meer goed, je gaat je afvragen ‘of dit het nog wel is’…

Vervolgens wordt steeds vaker bevestigd dat je inderdaad toe bent aan iets anders. Het begint steeds meer te wringen…

We gaan denken en piekeren; “Wat is het dan waar ik wel gelukkig van word? En durf ik die stap te zetten? Kan ik dat wat ik heb wel loslaten?”

Maar het universum doet haar best om je in beweging te krijgen. Het laat dingen gebeuren in je huidige leven waardoor je gevoel van onbehagen steeds groter wordt en je drang naar het nieuwe steeds meer voelbaar…

En je draait nog wat en houdt nog wat vol, tot het steeds helderder wordt welke stap je te zetten hebt en het moment daar is dat je je ommezwaai maakt. New life, here I come!

Vandaag kwam deze boodschap met de metafoor van een hoge duikplank: je wordt steeds verder richting het einde van de plank geduwd, kunt voorzichtig al over de rand spieken de diepte in en uiteindelijk waag je de sprong.

Ik vind dit een mooi beeld. Hoe het universum je zachte duwtjes geeft in je nieuwe richting, richting het leven dat (nu) beter bij je past. Dit zijn geen processen die je er in twee maanden doorheen jast. Dit moet stap voor stap vorm krijgen.

En alsof het zo moest zijn, zagen we aan het einde van de reading dit bordje bevestigd aan het bankje waarop we al die tijd hadden gezeten: “Alles heeft zijn tijd”. Amen.

spiritueel coach in Breda

Gisteren vertelde een vriendin me dat ze veel onrust in haar lijf voelde. Wist ik misschien waar dat vandaan kwam? Het is een bezig bijtje, die vriendin van me. Met veel interesses, energie en wensen. En dus was mijn tegenvraag: “Zit je wel eens stil? Stil stil? Als in dat je even echt helemaal niets doet?” Jawel, antwoordde ze, alleen heb ik dan meestal wel mijn gsm in mijn handen…

Geen seconde vrije tijd
In het leven van nu, in deze maatschappij, zijn er ontzettend veel zaken die onze aandacht vragen. Met onze gsm’s binnen handbereik, ligt de wereld aan onze voeten. En daar gebeurt een boel, in die wereld. Tel daarbij op dat wat er dagelijks gebeuren moet in en om huis, voor het werk, de kinderen, onze families, onszelf, voor de aankomende feestmaand en je houdt geen seconde vrije tijd over.

Tot het moment dat je daar zelf voor gaat kiezen. En dat gaat een gouden moment zijn in je leven, ik beloof het je. Want zodra je momenten gaat creëren voor jezelf, waarin je niets anders hoeft dan enkel even te ZIJN, gebeurt er wat. Je gaat voelen wat er speelt in je. Waar je lijf behoefte aan heeft. Waar je ziel behoefte aan heeft. Wat de juiste dingen zijn om je tijd en energie aan te besteden. En welke zaken je beter kunt laten vallen.

Hoe wil jij jouw tijd besteden?
Er ontstaat ruimte, die je mag invullen zoals jij wilt. Als je slim bent, ga je in stilte voelen hoe je jouw tijd, jouw leven wilt invullen. Laat je lichaam, je gevoel spreken. Wat vind jij belangrijk? Waar heb je behoefte aan? Waar word je blij van? Als je nergens naar hoeft te kijken, wat zou je dan nu het allerliefste doen? Voel je het? Begint het te bruisen in je buik, krijg je kippenvel of maakt je hart een sprongetje? Dan is dát precies wat je mag gaan doen.

Zoek de stilte op
En je zult beloond worden. Oh boy, wat ga je beloond worden. Want zodra je dingen gaat doen die goed zijn voor jóu, word je leven ineens een stuk rijker. Je voelt je energieker, meer voldaan en gelukkiger. Voel je daar wat voor? Ja? Dan hoef je dus maar één ding te doen: zoek de stilte op.

Ehm… is dat niet eng?

Niet de stilte maar onze gedachten veroorzaken angst
Ja zeker, het kan spannend zijn om naar die stilte te gaan. Want wie weet wat je dan tegenkomt? Zal ik je wat verklappen? De stilte is niet hetgeen waar je bang voor hoeft zijn. Van de stilte in jezelf heb je in feite niets te vrezen. Deze is alleen maar vredig; daar is alles goed en hoeft niets veranderd te worden. Het zijn onze gedachten die angst veroorzaken. En als je die leert kennen en je bewust wordt van wat je mind je dagelijks toeschreeuwt, dan is er eigenlijk niets aan de hand. Want dan kun je zien dat het enkel gedachten zijn. En die hoef je echt niet altijd te geloven.

Zet vandaag nog die eerste stap. Leg je gsm weg, zoek een plekje waar je niet gestoord wordt en word stil. Komen er gedachten? Stuur je aandacht dan naar je ademhaling, naar wat je ziet of hoort, of naar je voeten. Vind je het eng of moeilijk? Ik help je graag. Loop een keer met me het bos in, dan laat ik je de stilte in jezelf ervaren. Ik beloof dat je er heel blij van wordt.